Η κυβέρνηση αρνείται να φορολογήσει τα υπερκέρδη των τραπεζών. Εν τω μεταξύ, οι τράπεζες σπάνε το ένα ρεκόρ κερδοφορίας μετά το άλλο. Το πρώτο ενιάμηνο του 2024 εμφάνισαν καθαρά κέρδη άνω των 3,5 δισ. ευρώ, αυξημένα κατά 23% σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2023 – χρονιά που επίσης είχαν ρεκόρ κερδοφορίας.
Πώς βγάζουν τόσα λεφτά οι τράπεζες; Κατ’ αρχάς από τα επιτόκια – υπερβολικά υψηλά για τα δάνεια, προκλητικά χαμηλά – πρακτικά μηδενικά – για τις καταθέσεις. Οι ελληνικές τράπεζες έχουν την υψηλότερη διαφορά ανάμεσα στα επιτόκια χορηγήσεων και αυτά των καταθέσεων στην Ευρώπη.
Με τις ευλογίες της κυβέρνησης και της Τράπεζας της Ελλάδας, ασφαλώς. Όσο δε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αύξανε τα επιτόκια, τα αύξαναν και αυτές, τώρα, όμως, που τα μειώνει σφυρίζουν αδιάφορα.
Στην Ελλάδα άλλωστε, ό,τι ανεβαίνει, δεν ξανακατεβαίνει. Εκτός από τους μισθούς. Τέτοιες πρακτικές, στην καθομιλουμένη, ονομάζονται τοκογλυφία. Ο δεύτερος τρόπος με τον οποίο βγάζουν υπερκέρδη οι τράπεζες, είναι οι προμήθειες.
Οι ελληνικές τράπεζες σε χρεώνουν προμήθεια για την παραμικρή συναλλαγή, για περιπτώσεις που στο εξωτερικό έχουν καταργηθεί προ πολλού ή δεν υπήρξαν ποτέ. Ακόμα και αν περάσεις έξω από κάποιο υποκατάστημα θα σε σκανάρουν και θα σε χρεώσουν προμήθεια.
Ταυτόχρονα, η πίεση είναι όλες οι συναλλαγές να γίνονται ηλεκτρονικά και να εκλείψει το φυσικό χρήμα, ώστε να βγάζουν ακόμα περισσότερα. Πάλι με τις ευλογίες της κυβέρνησης και της Τράπεζας της Ελλάδας. Αυτό στην καθομιλουμένη λέγεται νταβατζιλίκι.
Μήπως όμως ο κόσμος λαμβάνει, έστω, αξιοπρεπή εξυπηρέτηση από τις τράπεζες, μετά από τόσα λεφτά που τις πληρώνει. Εδώ γελάμε! Από τη μια έχουν σχεδόν εκμηδενίσει τη δια ζώσης εξυπηρέτηση – μόνο που δεν σε βρίζουν αν ζητήσεις να μιλήσεις με κάποιον άνθρωπο για να κάνεις τη δουλειά σου.
Από την άλλη, έχουν τόση γραφειοκρατία που μπροστά τους το ελληνικό δημόσιο της δεκαετίας του 90, φαντάζει ψηφιακός παράδεισος.
Οι ελληνικές τράπεζες, ωστόσο, είναι ιδιαιτέρως αποτελεσματικές σε άλλους τομείς: Να μπουκώνουν με διαφήμιση όλα τα ΜΜΕ ώστε καμία από τις ληστρικές πρακτικές τους να μη βλέπει το φως της δημοσιότητας. Να δανείζουν αφειδώς το κυβερνών κόμμα, παρά τα 400 εκατομμύρια που έχει φτάσει το χρέος του – το υψηλότερο χρέος κόμματος σε όλον τον κόσμο, σε απόλυτα νούμερα, μάλιστα και χωρίς φυσικά να εξυπηρετείται.
Να δίνουν δάνεια μόνο στους «κολλητούς» επιχειρηματίες αποκλείοντας σχεδόν κάθε άλλη επιχείρηση που δεν έχει τα «σωστά» κονέ. Να μεταφέρουν, με την εγγύηση του δημοσίου, τα κόκκινα δάνεια σε off shore εταιρείες, πίσω από τις οποίες κρύβονται, πολλές φορές τα ίδια τα στελέχη των τραπεζών, στο 5% ή 15% της ονομαστικής αξίας τους, οι οποίες μετά εκβιάζουν από τους δανειολήπτες το 100% του αρχικού κεφαλαίου, συν τους τόκους.
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, αυτό το σύστημα ονομάζεται μαφία, στην Ελλάδα λέγεται «συστημικές» τράπεζες. Συστημικές είναι πράγματι, αφού βρίσκονται στο επίκεντρο του κλεπτοκρατικού συστήματος που λυμαίνεται τη χώρα. Και τράπεζες είναι εδώ που τα λέμε, αλλά με το νόημα που τους έδινε ο Μπρεχτ στην Όπερα της Πεντάρας: Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της. Δ. Τσίρκας
