Όλοι ερχόμαστε από κάπου. Για μένα ο γενέθλιος τόπος είναι σαν μια μήτρα που με πρωτοσχημάτισε, όχι μόνο μου/ μαζί με άλλους: συγγενείς, συμμαθητές, φίλους, κάθε λογής ανθρώπινες επαφές/ και όχι μόνο στη συγχρονικότητα των εξελίξεων μα και με το παρελθόν του τόπου όπως εμπλέκεται με το παρόν. Σήμερα ζώ αλλού (μα ορισμένως και εκεί), μα η αναφορά σ’αυτόν με ζεσταίνει και με εμψυχώνει, όπως βεβαίως και η επαφή με τους ανθρώπους του.
Καθώς πολλές και πολλοί του γενέθλιου τόπου, με γνωρίζουν με άλλες ιδιότητες από αυτή του συγγραφέα (όπως π.χ. του πολιτικού μηχανικού), μολονότι επανειλημμένα συναναστράφηκα την πόλη με τα βιβλία μου, τώρα που ξαναβρισκόμαστε και σ’αυτό το πεδίο, οφείλω μία συνολική Εξήγηση γι’αυτό το θέμα, ώστε να συννενοούμαστε καλλίτερα.
Αφιερώνω λοιπόν σ’αυτή τη συναναστροφή ένα κείμενό μου σε σχέση με τα βιβλία μου, με τίτλο “Ποιός θα μπορούσε να ζωγραφίσει τα μάτια της Μέδουσας;” – δανείζομαι τον τίτλο από τον τρόπο που ονομάτισε ένα παλαιότερο κείμενό μου στο Βήμα ο Νίκος Μπακουνάκης-, πολύ περισσότερο που το κείμενο αυτό αρχίζει και τελειώνει με τη συμβολικά θεραπευτική Οδό Ασκληπιού, εμβληματική οδό του γενέθλιου τόπου.
Γιώργος Χατζηστερίου
