Σιγοκαίει και αναζωπυρώνεται η θλίψη στις 27 Σεπτεμβρίου στη Φαρκαδόνα – 14 χρόνια από το δυστύχημα στον Μαλιακό
Στις 27 Σεπτεμβρίου 2004, ημέρα Δευτέρα και λίγο μετά τις 09: 50 σημειώθηκε τροχαίο δυστύχημα όταν λεωφορείο των ΚΤΕΛ συγκρούστηκε με φορτηγό στην εθνική οδό Αθηνών – Λαμίας, στο ύψος των Καμένων Βούρλων, στο «πέταλο» του Μαλιακού Κόλπου.
Επτά μαθητές νεκροί, τρεις σοβαρά τραυματίες και άλλοι 27 ελαφρά τραυματισμένοι ήταν ο τραγικός απολογισμός. Τα ονόματα των μαθητών που έχασαν τη ζωή τους είναι τα ακόλουθα:
Μπουραζέλης Χρήστος, Λίτσιου Αικατερίνη, Καλύβα Στεφανία, Τέλλιος Κωνσταντίνος, Σαράφη Ευγενία, Οικονομούλας Απόστολος, και Καματσέλος Ιωάννης.
Στη μνήμη των επτά αξέχαστων αδικοχαμένων παιδιών ξαναφέρνουμε στη δημοσιότητα το παρακάτω κείμενο μαθητών του ΓΕΛ Φαρκαδόνας ως εμπόδιο όχι μόνο στη λήθη αλλά και στις υποχρεώσεις του κράτους , της κοινωνίας και των υποσχέσεων που δόθηκαν στους γονείς των θυμάτων και …έμειναν υποσχέσεις.
Tο κείμενο των μαθητών
«Συμπληρώνονται 10 ακριβώς χρόνια από εκείνο το πρωινό της 27ης Σεπτεμβρίου του 2004 όταν 7 αθώα παιδιά με όνειρα και σχεδία για το μέλλον άφηναν τη ζωή τους στην άσφαλτο.
Η καρδιά όλων στο άκουσμα αυτό πάγωσε για κάποια δευτεροετή…. Παιδιά έπαιρναν τηλεφωνά τους γονείς τους φώναζαν, έσκουζαν, τσίριζαν, έκραζαν: μαμά σκοτώθηκαν παιδιά… Όλοι οι γονείς αναρωτιόταν: μήπως είναι το δικό μου παΐδι;
Αλλά τι σημασία έχει σε μια τέτοια στιγμή…. όλα τα παιδιά του κόσμου είναι παιδιά ολονών…
Αν υπήρχαν σήμερα θα είχαν πραγματοποιήσει κάποια από τα όνειρα τους, αλλά θα σπούδαζαν, αλλά θα έκαναν οικογένεια, αλλά έτσι, αλλά αλλιώς..
Το πιο σημαντικό είναι ότι θα κατακτούσαν τη ζωή!
Δεν τα κατάφεραν όμως.
Ένα χέρι τα σταμάτησε.
Τους έκοψε τα φτερά, τους έκοψε το δρόμο…
Ένα μεγάλο ‘’γιατί’’ ριζώθηκε στις καρδιές μας.
Γιατί να συμβεί όλο αυτό το κακό; Λένε πως ο Θεός, όταν αγαπήσει κάποιον τον παίρνει γρήγορα κοντά του… Αυτό να είναι άραγε;
Μήπως κι ο ανθρωπινός παράγοντας έπαιξε ρολό εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή; Μήπως η απροσεξία, η βιασύνη, η ταχύτητα, συντέλεσαν στο να συμβούν όλα αυτά;
Δεν ξέρει κάνεις τι να πει σε τέτοιες περιπτώσεις… Το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι απλά να σιωπήσει και να υποκλιθεί μπροστά στο θαύμα της ανθρώπινης ύπαρξης και μετά ο καθένας ας αναλογιστεί τις ευθύνες του…
Ένα ατύχημα μπορεί να αλλάξει τις ζωές όλων μας. Ένα ατύχημα προκαλεί μεγάλες ανατροπές που δεν επανορθώνονται… Χωρίζονται γονείς από παιδιά, μανές χάνουν τα αγγελούδια τους, οι φίλοι τους φίλους τους.
Αίτια αυτού; Κακοτεχνίες του οδικού δίκτυο, επιθετική οδήγηση, μέθη, χρήση κινητού, αμέλεια.
Συνέπειες; Γνώστες σε όλους μας: νεκροί, τραυματίες, άνθρωποι με αναπηρίες, οικογένειες βυθισμένες στο πένθος και στις δυστυχίες. Και σε αυτό το σημείο υπεισέρχεται αυτό το τεράστιο γιατί.
Ένα γιατί γεμάτο απορία. Δικαιολογημένη απορία. Γιατί σαν άνθρωποι να είμαστε τόσο ανεύθυνοι;
Γιατί να υποκύπτουμε στην ψεύτικη ευχαρίστηση του αλκοόλ;
Με τι θράσος προκαλούμε την απώλεια μιας ζωής αμελώντας τις κύριες προϋποθέσεις της ασφάλτου; Τα γιατί αυτά ποικίλουν στον καθένα ξεχωριστά.
Το μόνο που είναι σίγουρο είναι το γεγονός πως αυτά τα γιατί δε διαπραγματεύονται. Γιατί η ιδία η ανθρωπινή ζωή δε διαπραγματευτεί. Υπεύθυνος είναι ο οδηγός που αποτρέπει τα τροχαία ατυχήματα.
Ανεύθυνος είναι αυτός που χωρίζει αθώες ψυχές από τα αγαπημένα τους πρόσωπα ή αφήνει ανεξίτηλες στη μνήμη τους τραυματικές εμπειρίες.
Αυτό λοιπόν είναι που καταφέρνουν τα τροχαία ατυχήματα και σε καμία περίπτωση δεν έχουν τίποτα θετικό. Για το λόγο αυτό ο καθένας μας πρέπει να αναλογιστεί τις ευθύνες που έχει στο δρόμο και να αποκλείσει κάθε πιθανότητα που θα προκαλέσει σύμφορα.
Το κράτος που είναι βασικός παράγοντας πρέπει οπωσδήποτε να επιδιορθώνει τους φονικούς δρόμους και να είναι πάντα κοντά στον πολίτη όποτε αυτός το χρειάζεται.
Πρέπει λοιπόν για όλους αυτούς τους λογούς να γίνουμε κύριοι του εαυτού μας και υπεύθυνοι οδηγοί.
Πρέπει να αποδεχτούμε τη σπουδαιότητα της νηφαλιότητας, τη σωτηρία του κράνους και ης ζώνης, την έλλειψη επίδειξης ταχύτητας και να τηρούμε τις προϋποθέσεις της ασφάλτου.
Ο άνθρωπος νομίζει πως έχει κατακτήσει τα πάντα, ότι έχει κυριαρχήσει παντού… Ξέχνα όμως ένα.
Ότι είναι απλά μόνο άνθρωπος, δε θα ζήσει αιωνία είναι προσωρινά εδώ.
Φεύγοντας από τη ζωή τα 7 παιδιά τόσο νωρίς, μας άφησαν σαν παρακαταθήκη ότι το νόημα της ζωής είναι η ιδία η ζωή για την όποια κανένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να την αφαιρέσει.»
