“Άλλοι αλλάζουν απόψεις για χάρη του κόμματός τους, εγώ προτιμώ να αλλάξω κόμμα για χάρη των απόψεών μου”.
Το απόφθεγμα αυτό του Winston Churchill θυμήθηκα ακούγοντας σε πολιτική ομήγυρη, τα επιχειρήματα παραδοσιακών Δεξιών εναντίον της ετερόκλητης ιδεολογικής σύνθεσης του νέου κυβερνητικού σχήματος.
Βέβαια όσο πρωτόγνωρη για το δημόσιο βίο της χώρας(εκτός των υπηρεσιακών κυβερνήσεων)είναι η παρούσα πολιτική συναίνεση σε επίπεδο προσώπων και η συνύπαρξη στο υπουργικό συμβούλιο στελεχών από τον ιστορικό χώρο της Αριστεράς(πρώην γραμματέας της ΚΝΕ κ. Θεοδωρικάκος) μέχρι την άκρα Δεξιά(Πλεύρης, Βορίδης, Γεωργιάδης), άλλη τόση είναι η απύθμενη υποκρισία των κατηγόρων.
Θεωρούν λοιπόν οι στρατευμένοι ψηφοφόροι των παρατάξεων, απόλυτα φυσιολογικό αυτές να αλλάζουν θέσεις σε κορυφαία πολιτικά ζητήματα και θεμελιώδεις ιδεολογικές αρχές, όπως η υπογραφή των μνημονίων από το ΣΥΡΙΖΑ η η κωλοτούμπα της ΝΔ στη Συμφωνία των Πρεσπών αλλά ενοχλούνται με τις μεταγραφές “αλλόθρησκων”, έστω και αν αυτοί διαθέτουν ικανότητες και υψηλή τεχνοκρατική επάρκεια.
Εν κατακλείδι, ακόμη και σήμερα εδραιωμένες παλαιοκομματικές πρακτικές και νοοτροπίες που περικλείονται στο σύνθημα του νοσηρού παρελθόντος “Τα δικά μας παιδιά”, αποτελούν βαρίδι σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού και προόδου της χώρας.
Κώστας Κουτσονάσιος
