Εμείς εδώ στο μικρό Παρίσι, τουτέστιν στα Τρίκαλα, έχουμε μια ωραιότατη περιοχή που ονομάζεται Μανάβικα. Τώρα πια μόνο μανάβικα δεν βρίσκεις εκεί παρά μόνο υπέροχα μπαράκια και ωραιότατες ταβέρνες. Εκεί λοιπόν τα δρομάκια είναι από πεζοδρομημένα εντελώς έως και ορισμένα ήπιας κυκλοφορίας το πολύ. Όλα πλακόστρωτα ή πετρόκτιστα. Έλα μου όμως που ο χρόνος φέρνει φθορές, όπερ σημαίνει σπασμένα κομμάτια σε σημεία κάποιων δρόμων, που καρτερούν να τα γνωρίσεις και να διαμαρτυρηθούν περίτρανα για την κατάστασή τους φωνάζοντας απεγνωσμένα “φτιάξτε με!”. Και καλά να τα γνωρίσεις τα εν λόγω σημεία μέρα και να τα δεις από μακρυά και να χαιρετηθείτε και μετά να τα αποφύγεις (γιατί να κάνεις κάτι άλλο δεν μπορείς, τουλάχιστον όχι κάτι που να επιφέρει ένα σοβαρό αποτέλεσμα). Αν τα γνωρίσεις όμως νύχτα δεν θα τα δεις. Θα πατήσεις αμέριμνα πάνω τους καθώς θα περιδιαβαίνεις χαμογελαστά και θα χαζεύεις μαγαζιά και γνώριμες ή άγνωστες φυσιογνωμίες, με αποτέλεσμα να βρεθείς στα τέσσερα κυριολεκτικά (στάση καθόλου ευπρεπή για δημόσια εμφάνιση) καθώς θα έχεις φάει μια θεαματικότατη σαβούρδα και θα έχεις βρεθεί να προσκυνάς με το κούτελο στο δρόμο και τον… πισινό στον ουρανό. Αποτέλεσμα; Ένα διάστρεμμα στον αριστερό καρπό κι ένα απ’ τα ίδια στον δεξί αστράγαλο, έτσι για να ισορροπήσουμε.
Όσοι με γνωρίζετε ξέρετε ότι ποτέ δεν αναφέρω θέματα υγείας μου δημόσια. Όμως ο σκοπός εδώ είναι ιερός! Προσέξτε αγαπημένοι φίλοι και συμπολίτες, ιδιαιτέρως δε εσείς οι κυρίες που φοράτε σε τέτοιους δρόμους παπούτσια ακατάλληλα, γιατί μπορεί να σας βγει η βόλτα… αρκετά πονεμένη!
Κατερίνα Ευαγγέλου-Κίσσα
