Ο Έλληνας ο νέος ο τεμπελχανάς, ο καλοπερασάκιας, αντί να στρώσει τον κώλο του να δουλέψει 14-15 ώρες την ημέρα, εφτά ημέρες την εβδομάδα χωρίς ρεπό, χωρίς ανάσα, μήνες ολόκληρους, κάθεται και γκρινιάζει ότι δεν υπάρχουν δουλειές.
Ο αλήτης.
Που τα περιμένει όλα έτοιμα, όλα στο χέρι ου να μου χαθεί.
Μια εργαζόμενη λέει από την υπερκόπωση, έπαθε ανακοπή και πέθανε.
Ου να μου χαθεί.
Απορούν και εξίστανται οι ξενοδόχοι που δεν κάνουν ουρές οι νέοι για να πουληθούν οικειοθελώς στα σκλαβοπάζαρα της βαριάς μας βιομηχανίας. Χωρίς ωράρια εργασίας, χωρίς στοιχειωδώς αξιοπρεπείς μισθούς, χωρίς συμβάσεις.
Να τρώνε από τα αποφάγια, να κοιμούνται σε κοντέινερς ή σε κάτι υπόγειες τρύπες που νοικιάζουν ιδιοκτήτες που τα σπίτια τους βρίσκονται μακριά από τις τουριστικές ατραξιόν του νησιού.
Νοίκια υπέρογκα που τα μοιράζονται τα νέα παιδιά για να στριμώχνονται σαν τις σαρδέλες, σε τρώγλες χωρίς κλιματισμό, χωρίς παράθυρο, χωρίς ευπρεπείς συνθήκες υγιεινής.
Πάλι καλά που δεν τους δένουν στην αυλή στο σπιτάκι του σκύλου δηλαδή.
Γαλέρες. Γαλέρες με το μήνα.
Όσο για σένα πελάτη από την Κόλαση που παραγγέλνεις μια χωριάτικη και φέρεσαι σα γαϊδούρι στο γκαρσόνι, έλα να σου πω και σένα δυο λογάκια.
Να είσαι ευγενικός. Ο σερβιτόρος δεν είναι υπηρέτης σου.
Να μην ουρλιάζεις επειδή άργησε πέντε λεπτά η παραγγελία σου, ο άνθρωπος έχει άλλες είκοσι στο κεφάλι του.
Αν κατά λάθος αντί για μελιτζανοσαλάτα σού φέρει βλίτα, οκ δεν είναι όλοι αλάνθαστοι όπως εσύ, μίλα ωραία.
Να λες ευχαριστώ-παρακαλώ.
Να αφήνεις καλό φιλοδώρημα.
Η κοπέλα που σε εξυπηρετεί δεν “ψάχνεται”. Η κοπέλα που σε εξυπηρετεί εργάζεται για να βγάλει το ψωμί της.
Και κάτι τελευταίο που δε στο μάθανε, πουλάκι μου:
Ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο. Ειδικά ο βλάκας.
Άρης Φαλιάγκας
