Σήμερα το πρωί,περιμένοντας στο νοσοκομείο της πόλης μας για μια εξέταση ρουτίνας, έγινα μάρτυρας ενός περιστατικού που με προβλημάτισε.
Μια μαμά πρόσφυγας περιμένει με το 10χρονο κοριτσάκι της.
Το παιδί έχει πολύ πρησμένο το μάγουλό του και κλαίει σιγανά.
Οι γιατροί προσπαθούν να συνεννοηθούν μαζί τους με νοήματα ,γιατί η μαμά δεν ξέρει γρι αγγλικά,Η μαμά δεν θέλει να μείνει,θέλει να μιλήσει πρώτα με τον άντρα της. Οι γιατροί δεν την αφήνουν να φύγει ,γιατί είναι επικίνδυνο για το παιδί (θέλει αντιβίωση ενδοφλέβια). Με τα πολλά, την πείθουν και η διαδικασία ξεκινάει.
Σκέψη πρώτη, δεν ξέρω τι λέμε για τα δημόσια νοσοκομεία αλλά πολλοί άνθρωποι εκεί προσπαθούν πραγματικά.
Σκέψη δεύτερη,δεν ξέρω γιατί τα βάζουμε ενίοτε με τους πρόσφυγες,είμαι όμως απολύτως σίγουρη ότι αυτή η μάνα δεν θα ήθελε να βρίσκεται σε μια χώρα, μη ξέροντας γλώσσα, συνήθειες, θρησκεία, ανθρώπους και θεσμούς, μη έχοντας σπίτι και μη νιώθοντας ασφάλεια.
Κάτι άλλο φταίει ,όχι οι απλοί άνθρωποι…
Ευαγγελία Φράγκου
Εκπαιδευτικός