Μπορεί να μην έχουμε να πληρώσουμε ηλεκτρικό και θέρμανση και να μαλώνουμε με τους εκπροσώπους των εταιρειών στα τηλέφωνα, ζητιανεύοντας μεγαλύτερο αριθμό δόσεων για τις ρυθμίσεις μας.
Μπορεί να ξορκίζουμε τις ανατιμήσεις των προϊόντων στa ράφια των σούπερ μάρκετ με τη δικαιολογία της Σαρακοστής, ενώ ταυτόχρονα να μετράμε και να ξαναμετράμε τα κουκιά, μπας και έτσι αυξηθούν μήπως κι αγοράσουμε μια λαμπάδα κι ένα αυγό στο βαφτιστήρι μας.
Μπορεί να μην σηκώνουμε τα τηλέφωνα στον σπιτονοικοκύρη μας και να κρυβόμαστε από τις εταιρείες διαχείρισης ή τον διαχειριστή της πολυκατοικίας μας. Μπορεί να μην ξέρουμε εάν το πρωί θα έχουμε κομμένο τηλέφωνο και πώς θα γεμίσουμε το ρεζερβουάρ για να πάμε στη δουλειά μας.
Μπορεί να μην έχουμε να δώσουμε απαντήσεις στα παιδιά μας, ακόμα και στους ίδιους μας τους εαυτούς και όμως… Της Πισπιρίγκου το ανάγνωσμα μονοπωλεί την καθημερινότητά μας!
Έχουμε κλείσει τα μάτια απέναντι σε όλα τα σοβαρά προβλήματα που βιώνουμε ως κοινωνία και παρακολουθούμε με απίστευτη μανία όλα αυτά τα οποία μας δημιουργούν την αίσθηση της όποιας ανωτερότητας.
Γιατί ναι, η τραγωδία των Γλυκών Νερών, η τραγωδία της Πάτρας και κάθε άλλη τραγωδία βολεύει -κυρίως ως μονοθεματική ενημέρωση- μια κοινωνία η οποία στρουθοκαμηλίζοντας αρνείται να αντικρίσει κατάματα την πραγματικότητα της τραγωδίας που η ίδια βιώνει.
Μιας κοινωνία που ενώ θα έπρεπε να γίνεται καλύτερη, μέσα απ’ όλα αυτά γίνεται χειρότερη και οδηγείται στην αποκτήνωση. Και δυστυχώς, εάν συνεχίσουμε με θρησκευτική ευλάβεια, την ίδια ώρα που συμβαίνουν τέρατα τριγύρω μας, να παρακολουθούμε ως αποβλακωμένοι το ανάγνωσμα της κάθε Πισπιρίγκου, τότε θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα όσα θα έρθουν και εν τέλει θα συμβούν, αφού αποφασίστηκαν για εμάς χωρίς εμάς.
Aντ. Κουμιώτης
