της Νατάσσας Γρατσάνη
Η χθεσινή συναυλία για την μνήμη των θυμάτων των Τεμπών, με χιλιάδες κόσμου να έχει κατακλύσει το Παναθηναϊκό Στάδιο, παρά τα εμπόδια και τις αντικρουόμενες απόψεις κατάφερε να περάσει το μήνυμα που τόσο πολύ φοβούνται εκείνοι που μας κυβερνούν και που τόσο κόσμο σε δική τους συγκέντρωση δεδομένο δεν έχουν δει.
Ένα μήνυμα που 1,5 χρόνο μετά παραμένει το ίδιο και ίσως πιο ηχηρό και πιο δυνατό από την εκείνη την ημέρα που για κάποιους σταμάτησε ο χρόνος.
Δικαιοσύνη για τις 57 ψυχές που δολοφονήθηκαν.
Και δολοφονήθηκαν από εκείνους στους οποίους πληρώνουμε 15 € το κάθε λεπτό για να κρύβονται πίσω από βουλευτικές ασυλίες και να εγκληματούν πάνω στα παιδιά μας ανενόχλητοι.
Και αυτό το μήνυμα παραμένει σταθερά το ίδιο όσο και αν κάποιοι θεωρούν ότι τα ΤΕΜΠΗ, «μπαγιατεύουν».
Πόσο « μπαγιάτικος» μπορεί να θεωρηθεί ο πόνος μιας μάνας και ενός πατέρα που έχασε το παιδί του με τέτοιον τρόπο;
Η απάντηση δόθηκε χθες και την έδωσαν εκείνοι που πήραν την πρωτοβουλία ν’απαντήσουν μέσα απ’το τραγούδι.
Η κοινωνία προχωρά δίπλα σε όποιον δώσει το σύνθημα ότι θέλει έναν καλύτερο κόσμο και πεισματικά επιμένει να τον αλλάξει. Και δίπλα σ’ εκείνον που έκανε τον πόνο του αγώνα για Δικαιοσύνη.
Μέσα σε όλη αυτή την παρακμή που ζούμε υπάρχουν άνθρωποι που αφήνουν το φως τους να φωτίσει όλα τα σκοτάδια στα οποία ζούμε και μας επιβάλλουν να ζούμε οι πανάκριβες γραβάτες και τα πανάκριβα ταγιέρ.
Όσο κάποιοι δήθεν δικαιωματιστές δεν χορταίνουν να φωτογραφίζουν το ανύπαρκτο έργο τους για ανθρώπινα δικαιώματα κάποιοι τα τραγούδησαν και κάποιοι ακόμη «Άνθρωποι» ήταν εκεί για να πολεμήσουν μέσα από το τραγούδι τον «δολοφόνο» των παιδιών μας.
Γιατί κάθε παιδί που δολοφονείται και πετιέται από ένα αδίστακτο και παχύδερμο κράτος ενώ ακόμη η μάνα του ψάχνει έστω και ένα μέρος του σώματος του για να έχει κάτι να θάψει, είναι παιδί όλων μας.
Χιλιάδες λοιπόν συνωμοσιολόγοι, ψεκασμένοι, αριστεροί, αναρχοαυτόνομοι όπως σκοπίμως θέλει να χαρακτηρίζει η παρούσα Κυβέρνηση όλους όσους τους έχουν γυρίσει την πλάτη, ήταν χθες εκεί.
Και ήταν εκεί για να δώσουν το δικό τους μήνυμα.
Ένα μήνυμα που δεν έφτασε ποτέ στους πολιτικούς υφισταμένους των ΜΜΕ.
Αυτό βέβαια ήταν αναμενόμενο. Τα Τέμπη πρέπει να «μπαζωθούν». Το ίδιο και όποιος δεν επιλέγει να κλαίει «βουβά» και να επιτρέπει να συνεχίζουν ανενόχλητοι την ζωή τους όσοι ευθύνονται γι’αυτά.
Το μόνο όμως που δεν υπολόγισαν είναι η κραυγή των συγγενών για Δικαιοσύνη και της κοινωνίας που μπορεί να μην βιώνει τον ίδιο πόνο αλλά τον νιώθει.
Και κατά την άποψη μου αυτό από μόνο είναι μια χαραμάδα ελπίδας.
Να νιώθεις τον πόνο του άλλου και να θέλεις να είσαι εκεί.
Κάτι που δεν ένιωσε ποτέ εκείνος που δεν θα μπορούσε να συγκεντρώσει ποτέ τόσες χιλιάδες κόσμου και χρειαζόταν σκηνοθέτη για του πει να σκύψει το κεφάλι και να υποκριθεί τον συντετριμμένο.
Όπως δεν ένιωσαν και εκείνοι που ανήθικα υπάκουσαν στις εντολές του και έτρεξαν να καταχειροκροτήσουν την αλαζονεία ενός πολιτικού ανδρείκελου.
Και κλείνοντας θα επαναλάβω την φράση του εξαιρετικού ηθοποιού Γεράσιμου Σκιαδαρέση:
«Το πρόβλημα ξεκινά από την στιγμή που η αξία του κουστουμιού ξεπερνά την αξία του ανθρώπου που το φορά.»
Και οι άνθρωποι σήμερα ψάχνουν για αξίες.
Και τις ψάχνουν εκτός πολιτικού συστήματος.
Μπεεε