Στο πλαίσιο του μαθήματος της Λογοτεχνίας, την Τρίτη 18 Οκτωβρίου παρακολουθήσαμε στο Πνευματικό Κέντρο τη θεατρική παράσταση ‘’Το μόνον της ζωής του ταξείδιον’’ του Έλληνα πεζογράφου Γεώργιου Βιζυηνού, σε σκηνοθεσία και διασκευή του Τρικαλινού σκηνοθέτη Βασίλη Νανάκη. Πρωταγωνιστές ήταν ο ίδιος ο Βασίλης Νανάκης στον ρόλο του εγγονού και ο Δημήτρης Τσίκος στον ρόλο του παππού. Πριν την παρακολούθηση της παράστασης προηγήθηκε σχετική προεργασία στην τάξη, από τις φιλολόγους μας Γεωργία Κολοβελώνη, Φανή Μπαλαμώτη και Αλεξάνδρα Χιώτη, οι οποίες και ανέλαβαν την πρωτοβουλία αυτής της εκπαιδευτικής δραστηριότητας.
Το εν λόγω έργο πραγματεύεται την επιθυμία του αφηγητή του διηγήματος να ζήσει περιπέτειες, ενώ μαθήτευε στην Πόλη με την ιδιότητα του ραφτόπουλου του αρχιράφτη της Βαλιδέ Σουλτάνας. Τις περιπέτειες αυτές τις αφηγούταν ο παππούς του, όταν ήταν μικρός. Ωστόσο, η πραγματικότητα δε θυμίζει σε τίποτα τις διηγήσεις που άκουγε για τις πανέμορφες βασιλοπούλες που αγαπούν τα ραφτόπουλα, για τις νεράιδες και τους βασιλιάδες, πράγμα που τον στενοχωρεί και τον αναστατώνει, χωρίς όμως να τον κάνει να χάσει την πίστη του στα λεγόμενα του παππού. Ενώ δούλευε στην πόλη, ένα αναπάντεχο γεγονός οδηγεί το ραφτόπουλο στο χωριό, όπου αποκαλύπτεται ότι στην πραγματικότητα ο παππούς δεν είχε ταξιδέψει ποτέ στη ζωή του, αλλά αυτά που γνώριζε και έλεγε στον ίδιο τα είχε ακούσει από τη γιαγιά του. Την επομένη της συζήτησης, ο παππούς πεθαίνει, πραγματοποιώντας έτσι, έστω μέσω του θανάτου, το μοναδικό ταξίδι της ζωής του.
Όσον αφορά τη σκηνοθεσία, οι ηθοποιοί δεν ακολούθησαν την πεπατημένη οδό ερμηνείας. Ο βασικός χαρακτήρας, ο εγγονός, κατά τη διάρκεια του έργου, πραγματοποιεί πολύ έντονες κινήσεις με το σώμα του, κάτι που έχει ως σκοπό να κεντρίσει το ενδιαφέρον του θεατή. Οι κινήσεις αυτές συνοδεύονται αρμονικά από τα διάφορα ηχητικά εφέ, που αντιλαλούσαν στην αίθουσα του θεάτρου. Ο παππούς, όντας μεγάλης ηλικίας, κινούνταν αργά, αλλά σταθερά, αφήνοντας τον θεατή να αναλογιστεί πόσα βάσανα έχει τραβήξει στο πέρασμα της ζωής του. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τον ανεκτίμητης αξίας λόγο του Βυζηινού, δημιουργούν το τέλειο αποτέλεσμα.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, εκτός από το σενάριο και τους ηθοποιούς, ο σχεδιασμός του φωτισμού και των σκηνικών αποτελούν σημαντικά στοιχεία σε μια παράσταση. Προϋποθέτουν φαντασία, δημιουργικότητα, θέληση, καθώς και αρκετό κέφι και χιούμορ. Αν το σκεφτούμε, ο καμβάς μας είναι το σκοτάδι και καλούμαστε να τον ντύσουμε με φως και χρώμα. Στην ουσία, καταθέτει κανείς την προσωπική του ματιά και πειραματίζεται πάνω στο έργο. Τα σκηνικά, λοιπόν, ήταν απλά, υπήρχε ένα μεγάλο πανί, το οποίο στο κέντρο ήταν σκισμένο σε σχήμα ρόμβου και στις γωνίες υπήρχαν λιτά σχέδια, που έδιναν έμφαση στο πανί. Ωστόσο, αυτό που σε εντυπωσιάζει περισσότερο είναι ο φωτισμός, ο οποίος σε κρατάει σε εγρήγορση και σε βάζει στο κλίμα της υπόθεσης.
Εν κατακλείδι, το συγκεκριμένο θεατρικό έργο, προσελκύει τους θεατές όχι μόνο με την υπόθεση αλλά και με την πρωτοποριακή σκηνοθεσία του. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως όλοι οι μαθητές εντυπωσιάστηκαν από την απόδοση των ηθοποιών και τους άρεσε ιδιαίτερα. Ελπίζουμε να μας δοθεί η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε κι άλλες παρόμοιες παραστάσεις, καθώς μέσω του θεάτρου, διευρύνονται οι ορίζοντές μας και ευαισθητοποιούμαστε σε ποικίλα θέματα. Όπως οι αρχαίοι Έλληνες, έτσι κι εμείς πρέπει να εκτιμήσουμε την αξία του και να επιδιώξουμε να παρακολουθήσουμε κι άλλες παραστάσεις στο εγγύτερο μέλλον.
Οι μαθήτριες του Α2 Λυκείου: Νικάκη Ροδάνθη, Νικολάου Όλγα-Ηλιάνα, Πατσιά Ηλιάνα, Σουγκάρη Στελίνα, Τζήμα Έλενα, Φατλέ Δέσποινα
