Αν δεν είχαμε την τάση να ονειρεύονται οι στερήσεις μας κορεσμούς, θα είχαμε εξαφανιστεί από τον χάρτη.
Σαν λαός έχουμε μια αισιοδοξία, που γεμίζει ταχύτατα τις μπαταρίες και αντέχουμε. Και η ιστορία μας έδειξε ότι αντέχουμε πολλά και δύσκολα. Μας κρατάει ο ήλιος;
Το καλοκαίρι και το γαλάζιο; Όλα όσα κουβαλάμε στα κύτταρά μας;Κάτι γίνεται και ξεχνιέται τόσο μίσος, τόση χολή και λάσπη, τόσα ψέματα, τόσες στρεβλώσεις, τόση απάτη μεταξύ μας, που αν δεν υπήρχε αυτό “το κάτι”, θα είχαμε όλοι μαζί εκραγεί, σαν χύτρα ταχύτητος, που της πατάς τη βαλβίδα.
Και εντελώς ξαφνικά και απλά νομίζουμε ότι όλα είναι πιθανά ή εφικτά. Και ελπίζουμε ακόμη, περιμένοντας κάτι να μας κάψει το μυαλό: έναν έρωτα, ένα καυτό καλοκαίρι να ψηθούμε στην άμμο, αδύναμοι, αφοπλισμένοι και αφοπλιστικοί, χωρίς άμυνες, παραδομένοι στη γλυκιά ζωή.
Μέχρι να βρούμε την καλή μας εκδοχή, γιατί έχουμε και καλή εκδοχή. Εκείνη που μας κάνει να πλησιάζουμε ανθρώπους με κατανόηση και ηρεμία και όχι με μανία να τους νικήσουμε.
Χωρίς βία, χωρίς να ματώσουμε. Χωρίς άμυνες και αρνήσεις, αλλά με κατάφαση και εκφραστικές ματιές. Με αλήθεια. Χωρίς ντροπή, όπως παίζαμε μικροί στις αλάνες με τα άλλα παιδιά.
Μια γιορτή, μια άνοιξη, μια αγάπη,ένας άνθρωπος να μας νοιάζεται, ίσως αυτά να είναι αρχή για όλα όσα βαραίνουν τα μέσα μας και η ελπίδα μας, έστω και σε μικρές δόσεις για ξεκίνημα.
Έχουμε ακόμη την πιο ουσιαστική κατάφαση: Ξυπνήσαμε και σήμερα, είμαστε με τους ζωντανούς και όλα μπορούν να συμβούν. Αλλιώς θα χάσουμε το μυαλό μας χωρίς όνειρα, χωρίς μικρές καθημερινές νίκες, σε έναν κόσμο που τρεκλίζει παραζαλισμένος.
Ευτυχώς έχουμε τη φαντασία. Ευτυχώς έχουμε ο ένας τον άλλον.
Το πιο αξιόπιστο τεστ COVID αυτή την εποχή, είναι να ανοίγεις το παράθυρο τη νύχτα και να μυρίζει αγιόκλημα και πασχαλιά!
