Το πολιτικό βαρόμετρο δείχνει πάλι Γαλλία

Λένε για το ποδόσφαιρο (ή έλεγαν) πως είναι ένα παιχνίδι που το παίζουν δύο και στο τέλος νικάνε οι Γερμανοί. Η πολιτική είναι και αυτή ένα παιχνίδι, που μετέχουν πολλοί και διάφοροι, τόσοι που να χάνεις το μυαλό σου. Αλλά στο τέλος τον τόνο τον δίνουν οι Γάλλοι. Τουλάχιστον από τη Γαλλική Επανάσταση και εντεύθεν.

Κάπου εκεί την πάτησε, νομίζω, ο Γάλλος πρόεδρος, όταν βάφτισε τα «κίτρινα γιλέκα» (αν ειλικρινά το πίστευε, που αμφιβάλλω…) με όλα τα χρώματα του φάσματος της πολιτικής ίριδας, εκτός από το… κίτρινο· δηλαδή εκτός από αυτό που είναι πραγματικά τα «κίτρινα γιλέκα» και το ρεύμα που προκαλούν και τους ακολουθεί αυτήν την ώρα.

Ο Εμανουέλ Μακρόν (ποιος ξέρει πού καβαλημένος· ίσως σ’ αυτό που νόμισε προσωπική πολιτική του δόξα!) αγνόησε την παράδοση της ίδιας του της χώρας. Και τι λέει αυτή η παράδοση; Λέει πως όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο, εκεί που δεν πάει άλλο (και όχι μόνον επιτοπίως, στη Γαλλία, αλλά παγκοσμίως· αυτό είναι το «γαλλικό παράδοξο»), τότε οι Γάλλοι βγαίνουν… επ’ αόριστον και μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματα (στα οποία προστίθενται όλο και περισσότερα…) στους δρόμους και γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια ακόμα και την Αψίδα του Θριάμβου.

Διάβαζα στην «Αποψη» της χθεσινής «Εφ.Συν.» ότι: «Ο Μακρόν εκώφευε ώς την Κυριακή, αποφασισμένος να “μεταμορφώσει” με το ζόρι τη Γαλλία σε εργαστήρι νεοφιλελεύθερου πειραματισμού…». «Εκώφευε», πιστεύω, επειδή παρέβλεψε πως η Γαλλία είναι ένα… διαρκές εργαστήριο πολιτικής σκέψης. Παλιά, στην «Ελευθεροτυπία», σε ανάλογη με την τωρινή πολιτική «θύελλα», είχα χαρακτηρίσει τη Γαλλία «διαρκές πολιτικό φροντιστήριο». Δεν τα παίρνει τα (γαλλικά) γράμματα ο Μακρόν. Νομίζει, αλλά δεν.

Πέτρος Μανταίος