Γράφει ο Αρης Μυλωνάς, Διευθυντής στο 6ο ΓΕΛ Τρικάλων : Έλα πατέρα, εγώ είμαι, ο γιος σου, Να, φορώ, τα καινούρια ρούχα που μ΄ αγόρασες. Βλέπω εδώ τα βήματά σου σ΄αυτές τις γραμμές του Μονάχου. Εσύ γυρίζεις και έχεις στην πλάτη σου το σάκο – το σακί με δυο παλιές κουβέρτες μέσα και ένα φθαρμένο παντελόνι. Στο πορτοφόλι , που είναι χωμένο βαθιά μέσα, φυλάς τα μάρκα – «ου μάρκους», σ΄ έστειλε εδώ –. Για τη μετανάστευσή σου περίττευαν «τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων». Ο χωροφύλακας βεβαίωνε για την …υγεία των χαλασμένων δοντιών , παραβλέποντας τη δανεισμένη μασέλα… και η αποβίβασή σου ήταν έτοιμη από τον Πειραιά. Σ΄έβλεπα που έφευγες και νόμιζα ότι μας .. αφήνεις και γι αυτό πετροβολούσα την καλύβα μας. Εσύ μόλις απομακρύνθηκες, τότε γύρισες το κεφάλι. Ήμουν σίγουρος ότι γύρισες το κεφάλι, παρόλο που δε σ΄έβλεπα. Αλλά μου διέκοψε την προσοχή η μουσική από το γραμμόφωνο: «μιλώ για τα παιδιάαα μου και ιδρώωνω» της Μοσχολιού.
μετανάστες στο σταθμό του Μονάχου
Ετοιμαζόμαστε λοιπόν να πάμε στο Δημαρχείο του Augsburg , λίγο πιο βόρεια από το Μόναχο και πιο πάνω… από το Νταχάου. Μας περιμένουν στο δεύτερο όροφο. Εκεί που κάτω από πίνακα του Όθωνα, υπάρχει η ελληνόγλωσση επιγραφή: « Βασίλειον της Ελλάδος» Σ΄αυτή την αίθουσα θα υπογράψουμε τα νέα βαγόνια για τις γραμμές με ηλεκτρολογικό υλικό της Siemens .Λοιπόν ο δήμαρχος μας ξεναγεί αρχικά στην αίθουσα των Λατινικών θεοτήτων, της ευσέβειας ( pietas), της οικογένειας ( Familia), του λιτού βίου (frugalitas) , της πατρίδας (patria) και μετά στην αίθουσα των αρχαίων ελληνικών γνωμικών «μηδέν άγαν» και « παν μέτρον άριστον». Στη συνέχεια με μεγάλη επισημότητα μας οδηγεί στη πρόποση της συμφωνίας και … στη νόμιμη προμήθεια.
Σ΄αυτή την πόλη, σ΄αυτή την αίθουσα του Δημαρχείου …το 1517 είχε θυροκολληθεί η ομολογία και η συνύπαρξη Λουθηρανών και Καθολικών … Βλέπω από το Δημαρχείο δίπλα σε στρατιωτικά καλύμματα με τσίγκινους θόλους να κουβαλάς το σακί με βαριές τις. μυρωδιές από τούρκικες πιπεριές και καμένες φασολάδες ελληνικής προέλευσης. . Όλα έχουν κάτι από την Πολίτικη κουζίνα. Να έρχεται και ο κλειδούχος αυτής της παλιάς γραμμής . Το σακί…. , και το ποδήλατο, το βαρύ με μεταλλικό κουδούνι στο τιμόνι του- είναι αυτό της γριάς Γερμανίδας , που δούλευες στο ξυλουργείο της. Μ΄άυτό το ποδήλατο έφτανες στην καινούρια πτέρυγα του εργοστασίου. Έτσι σου παράγγειλε η γριά Γερμανίδα: « Θα αναστηλώσουμε αυτό το βομβαρδισμένο εργοστάσιο», απ΄όπου ακούγεται ο ήχος του αμερικάνικου βομβαρδιστικού. Σ΄εβλεπα από το Μέγαρο του Δημαρχείου. Όλοι μας σχεδόν είχαμε γραβάτες και ωραία ρούχα, σηκώναμε τα ποτήρια …νομίζοντας πώς συναντάμε το όραμα της θυροκολλημένης ομολογίας και της σύμπλευσης των διακρατικών συμφερόντων , κάτι σαν win – win (κερδίζω –κερδίζεις). Πάνω στο τραπέζι με στυλό Parker να υπογράψουμε να κτίσουμε ένα σπίτι με τόσα χρώματα , όσες φορεσιές είχε μαζέψει η αυτοκράτειρα «Σίσυ» στο ανάκτορο της Βιέννης. Πάνω στα χνάρια της πάλαι πώποτε Αυστρο-ουγγαρίας!!!
Εσύ έτρωγες αυτή τη κονσέρβα με το βοδινό κρέας, καθώς καθόσουν στη νέα πτέρυγα του εργοστασίου και αυτό το δοκάρι που σήκωνες στον ώμο ήταν βαρύ… Δυο τρεις ηπειρώτες σ΄εφεραν ένα χοντρό πανί και ένα μαντήλι να βάλεις στους ώμους και το μέτωπο.
Η νέα πτέρυγα του εργοστασίου κατασκεύαζε έτοιμα παράθυρα και ντουλάπες, να ανοίγουν και να κλείνουν, να κλείνουν και να ανοίγουν. Ο άλλος φίλος σου έφερε το γράμμα μετά από δυο μήνες αναμονής. Στο γράμμα έγραφε: « Αγαπημένε μου, πατέρα, Είμεθα υγιείς, το ίδιον επιθυμώμεν και δια εσέ. Η πρόοδός μου είναι αρίστη εις το Γυμνάσιον». Τότε σηκώθηκες, σκούπισες τον ιδρώτα με το μαντήλι από το πρόσωπό σου, έξυσες με τα χοντρά δάχτυλά τον πληγωμένο ώμο που βάσταζες το δοκάρι και έτρεξες στη γρια Γερμανίδα. Έτρεξες να πεις Danke = ευχαριστώ , γιατί σ΄εκανε δώρο το ποδήλατο. Να δεθούν παρήγγειλες στο τελευταίο βαγόνι με το σακί – σακί , ποδήλατο και βαγόνι – το βαγόνι της επιστροφής,… δηλαδή του νόστου.
Έλα , πατέρα, φέρε μου το δώρο σου για τους βαθμούς μου, όπως μου ΄ έλεγες – το ποδήλατο της γριας Γερμανίδας-για να βάλω πίσω και μπροστά ελληνικές σημαίες , που τις κρατά ελατήριο. Να πάρω μαζί μου και το απολυτήριο και να πάμε σ΄αυτό καμένο βομβαρδισμένο σπίτι της γιαγιάς μου. Ακούγονται οι κραυγές του αγκυλωτού σταυρού: raus και οι ήχοι από τα αναποδογυρισμένα καζάνια του συσσιτίου αλλά και από το μαρσάρισμα της καινούριας σου Mersedes, Αυτό το κομμάτι σίδερο από το γερμανικό τανκς .. είναι πολύ ολισθηρό για τσουλήθρες. Αυτές οι φωτογραφίες δεν αναγνωρίζονται. Είναι σαν τα άταφα πτώματα – πρόσωπα των 118 Ιταλών φαντάρων σκοτωμένων στη Μαχη της Μερίτσας το Φεβρουάριο του 1943.
H μάχη της Μερίτσας
Αυτή εδώ η καταπακτή μυρίζει καμένο αλεύρι και αυτό εδώ το σανίδι είναι από την παιδική κούνια και αυτή εδώ η στρατιωτική γερμανική μπότα προσφέρεται να κουβαλήσουμε νερό για τα θεμέλια .. στο καινούριο μας σπίτι. Έλεγε ο παππούς πως πιο πολύ φινετσάτοι ήταν οι Ιταλοί , πως πολλοί έτρεξαν μετά τη μάχη να τους πάρουν τα χρυσά ρολόγια, όταν έμειναν άταφοι για τρεις και πάνω μέρες. Μετά από κοινή συμφωνία τους ενταφίασαν δίπλα στο Νοσοκομείο Τρικάλων, αφού …..εξετέθησαν σε κοινή θέα.
Έλα γιέ μου , πάρε.., πάρε από το σακί αυτή την επιταγή για το νέο ψυγείο Boss , και την παραγγελία των παραθύρων…Βάλε πάνω από το ψυγείο, το απολυτήριό σου. Αλλά να ξέχασα και κάτι άλλο.. Βλέπω εδώ μια φωτογραφία, μια παλιά φωτογραφία με ένα Ιταλό Αξιωματικό , που φορά χρυσό ρολόι. Μου την έδωσε ο Ιταλός συνέταιρος της γριάς Γερμανίδας και μου ζήτησε να βρώ στα αρχεία της περιοχής , αν ο πατέρας του είναι .. μέσα σ΄αυτά τα 118 πτώματα των νεκρών στρατιωτών στη Μάχη της Μερίτσας (Οξύνειας Καλ/κας).
– Αλήθεια, που είναι τα δυό μου εγγόνια……
– Α δε τα μαθες. Πατέρα. Ου..ου… που να στα λέμε.. υψηλές θέσεις , μεγάλες και τρανές… Ο ένας είναι υπεύθυνος σε υψηλό πόστο…. Είναι Διευθυντής στο Γραφείο Μεταναστεύσεως Υψηλού Επιστημονικού Προσωπικού της χώρας.
– Και ο άλλος… και ο άλλος;!
– Ο άλλος εγγονός , κοίταξέ τον, πίνει το δεύτερο ποτό στο Bar με παρέα την Αριστερά, ντυμένη νύφη στα λευκά, και συζητούν για την πληρωμή του ποτού από τις ανεκπλήρωτες γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις…..
