Την Δεκαετία του ‘70 στα Τρίκαλα, τέτοια ώρα οι Μαθητές θα δίναμε το ραντεβού μας στου «Κωστίκα». Η κεντρική καφετέρια εκεί που σήμερα στεγάζεται το εμπορικό «Στραντιβάριους» ή κάπως έτσι τέλος πάντων.
Τα τραπέζια μαρμάρινα, ξύλινες σκούρες καφέ οι καρέκλες και απέραντη σάλα που χωρούσε λες όλα τα Τρίκαλα ! Δημοφιλέστερη παραγγελιά: Νες καφέ με γάλα. Τον έφερνε στο άψε σβήσε ο Απόστολος… αλλά κ ο ψηλός σγουρομάλλης το όνομα του οποίου, μου διαφεύγει.
Ένα μελισσοβόϊ οι θαμώνες, μικροί και μεγάλοι. Κάθε Σάββατο εκείνη την εποχή ήταν και ένα «Μεγάλο Σάββατο», αναστάσιμο ! Τα κορίτσια μύριζαν σαπούνι και τα μάτια τους απέκρουαν περίτεχνα τις αυθαίρετες ματιές των αγοριών.
Σαν έπεφτε για τα καλά η νύχτα, η παρέα μου έπαιρνε τον δρόμο για την ταβέρνα του Λίτρα που έφερε τον τίτλο: Η Ψάθα. Εκεί το τηλεκοντρόλ της ψυχής, άλλαζε «κανάλι» !
Μεγάλες παρέες όλων των ηλικιών συμπλήρωναν το μωσαϊκό των θαμώνων κι ανάμεσά τους δεξιοτέχνες μουσικοί που εκείνη την ώρα, θα κούρδιζαν τα όργανά τους για να ακουστούν στη συνέχεια, όλα εκείνα τα τραγούδια που μας «μεγάλωσαν» και μας «μέθυσαν»…!
Εμείς θα πιάναμε τα πίσω τραπέζια σε ένα μικρό δωμάτιο πίσω από την κουζίνα…Περασμένες 12 και η ταβέρνα πετούσε στους εφτά ουρανούς με όλο το «πλήρωμα», απλώνοντας τις μελωδίες του Τσιτσάνη στον ουρανό των «Σακαφλιάδων» !
Το πίσω δωμάτιο άντεχε…Το ξημέρωμα μας έβρισκε στην πλατεία Κιτριλάκη να τρεκλίζουμε, ψάχνοντας την κατεύθυνση του σπιτιού μας.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά με αφορμή ένα τραγούδι του Τσιτσάνη που μόλις άκουσα και που με μιας, ξεκλείδωσε την κασέλα του μνημονικού μου. «Είμαστε αλάνια, διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα….» !!! Καλό σας βράδυ !
Να είσαι καλά που μας θύμισες την νιότη μας. Μας συγκίνησες με το άρθρο και τώρα κοντά στα 70 τα δάκρυα κυλάνε εύκολα. Παρηγοριά ο ουρανός των Τρικάλων και όπως εύστοχα αναφέρεις ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΩΝ ΣΑΚΑΦΛΙΑΔΩΝ.