Mε τα ζάναξ στην τσέπη κυκλοφορούν το τελευταίο διάστημα αρκετοί προύχοντες και εν δυνάμει προύχοντες του τόπου.
Ο εφιάλτης που τους ξυπνά τα βράδια έχει να κάνει με την διακοπή της προεκλογικής περιόδου και την αλλαγή ατζέντας μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα.
Αυτές οι αγωνίες ακυρώνουν την ουσία της πραγματικότητάς τους, την οποία εσύ, αναγνώστη, μπορεί να αποκαλείς «χαζοχαρούμενη», αλλά γι’ αυτούς είναι τόσο εθιστική όσο ο τζόγος στον τζογαδόρο.
Οι μέρες είναι δύσκολες για αρκετά ξεφτέρια της πολιτικής σκηνής του τόπου και η αιτία είναι η προσωρινή διακοπή των ευγενών ασχολιών που διάνθιζαν με κέφι, χαρά και αισιοδοξία τις ταγμένες στη σωτηρία του λαού ζωές τους:
πίτες γιοκ, σέλφι φερμπότεν και χαμόγελα απαγορευμένα χάριν της ανάδειξης της ενσυναίσθησης που διαθέτουν.
Σαν ψάρια έξω από το νερό, περιμένουν την ώρα και τη στιγμή που θα γυρίσουν πίσω στις αγαπημένες τους συνήθειες, να χαμογελάσουν ξανά στον φακό επιδεικνύοντας τις απαστράπτουσες οδοντοστοιχίες τους, να τείνουν το χέρι σε ψηφοφόρους προς αναζήτηση χειραψίας χωρίς τον κίνδυνο να προπηλακιστούν και να βρεθούν στο μέσο προεκλογικών συναθροίσεων όπου ο κόσμος θα περιστρέφεται γύρω τους όπως οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος γύρω από τον ήλιο.
Τι αξία έχει η ζωή χωρίς όλα αυτά, αναρωτιούνται. Να ζει κανείς ή να μη ζει, όταν ο βίος έχει καταστεί τοσο άχαρος;
Εμείς απαντήσεις δεν διαθέτουμε, ας φτιάξουν μία φανουρόπιτα και ο Άγιος Φανούριος βοηθός τους.
