Η φίλη μου η Λαμπρινή μου έστειλε αυτές τις φωτογραφίες. Παρατηρούσε το προσφυγάκι σχεδόν όλο το απόγευμα από το μπαλκόνι του σπιτιού της στην απέναντι παιδική χαρά.
Έγραφε τα μαθήματα του,έκανε κούνια. Συνέχιζε τις ασκήσεις, έκανε τσουλήθρα. Μόνο του, ολόκληρο το απόγευμα, μέχρι να βραδιάσει. Ανάθεμα αν ήταν πάνω από 11 χρονών.
“Γράψε κάτι, εσύ έχεις το ταλέντο”. Τι ταλέντο να έχω, τι παραπάνω να πω από το μεγαλείο ενός παιδιού; Να πω ότι μελαγχολώ όταν βλέπω άλλα παιδιά να απαξιούν αυτές τις υπέροχες απολαύσεις και να ζητάνε επίμονα playstation και άλλα μαραφέτια;
Να θυμώσω με τους αχρείους που θα προτιμούσαν να βλέπουν παιδιά σαν αυτό πνιγμένους στο Αιγαίο ή φυλακισμένους σε κάθε είδους Μόρια;
Να θαυμάσω την όρεξη του για γράμματα, μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες; Δεν νομίζω ότι μπορώ να πω κάτι παραπάνω από το να ψιθυρίσω τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου:
“Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί,υπάρχει ελπίδα”
K.M.
Ένα αρθράκι κόσμημα.
Τρανή εξαίρεση στον βούρκο των τοπικών sites, που αναλώνονται στην “άδολη προβολή” των επιφανών “παραγόντων” και των wannabe αρχόντων του χωριού μας.
Η 2η φωτογραφία, ίσως να μην είναι τεχνικά άρτια, αλλά είναι τόσο δυνατή, σε γεμίζει θλίψη αλλά και ελπίδα ταυτόχρονα.