Είναι στιγμές καθημερινά που οι άμυνές μας κάμπτονται και χάνουμε την ελπίδα, είναι ανθρώπινο και λογικό. Μετά, σαν παιδιά, ξαναβρίσκουμε τη θέληση για ζωή και προχωράμε.
Γιατί ξέρουμε ότι δεν έχουμε δικαίωμα να λυγίσουμε, ούτε να κλείσουμε τα μάτια. Έτσι συνεχίζουμε να ψάχνουμε έναν κόσμο που δε θα ντρεπόμαστε που είμαστε άνθρωποι.
Ενστικτωδώς χαμηλώνουμε τα μάτια και κάνουμε μια προσευχή και δίνουμε μια υπόσχεση ότι θα είμαστε δίπλα σε όλους τους ανυπεράσπιστους που απόψε πεινούν, πονούν και φοβούνται.
Οπουδήποτε κι αν αυτοί βρίσκονται. Δεν έχουμε κάτι άλλο να κεράσουμε, το δικό μας γλυκό είναι η αγάπη. Πάρτε ένα γλυκάκι! Ο κόσμος μας είναι γεμάτος με ανθρώπους χορτάτους, καλοζωισμένους και αδιάφορους, που θεωρούν τους άλλους απλώς αριθμούς και τις απώλειες αναγκαίες.
Τους εύχομαι να μη χρειαστεί ποτέ να γίνουν οι ίδιοι “αναγκαία απώλεια”. Μυρίζει άσχημα η καμένη ψυχή.
Και ακόμη και αν δε φτάσει η μυρωδιά τριγύρω, θα τη νιώθει εκείνος που την κουβαλάει και αυτό φτάνει. Έτσι είναι, η αλήθεια δεν είναι πάντα ευχάριστη, όπως και το ευχάριστο είναι πάντα αληθινό.
Υπόσχεση, αγωνία, ελπίδα και σεβασμός στα ζευγάρια μάτια που λάμπουν στα σκοτάδια τους, όπως τα αγρίμια τις νύχτες στο δάσος. Σιωπή και υπόσχεση.
Θα είμαστε πάντα κοντά σε όποιον χρειάζεται βοήθεια και κατανόηση και η πόρτα μας θα είναι ανοιχτή σε όποιον φτάσει στο κατώφλι μας. Είμαστε μονάδες αγάπης. Και είμαστε μόνοι τις περισσότερες φορές. Δεν πρέπει όμως να υποτιμά κανείς τις πολλαπλασιαστικές ιδιότητες κάποιων “μονάδων”.
Μιλάμε για μένα, για σένα και για τα παιδιά μας, μιλάμε για όλους μας. Είμαστε σε ζωντανή σύνδεση με όλο τον πλανήτη που αιμορραγεί και ελπίζει.
Με ποιους είμαστε; Μα με τους ξεροκέφαλους και με τους πεισματάρηδες. Με όσους δε σέρνονται και με τους αγνούς αγωνιστές, που πέφτουν στη φωτιά για μια ιδέα.
Που κοιτούν μπροστά, αλλά κοιτάζουν και τον διπλανό τους, κοιτάγματα κατάματα, στιγμές σαν μια ολόκληρη ζωή.
Είμαστε με εκείνους που έχουν φλόγα στην ψυχή και στήνουν χορό με τα μάτια και την καρδιά!
