Μα τώρα που ξεπατώσαμε 200 χιλ. παραγωγικά ελαιόδενδρα για να φτιάξουμε αεροδρόμιο στον νομό Ηρακλείου Κρήτης και να πλουτίσουμε από τον τουρισμό, βρήκε την ώρα να πάει στον Θεό το ελαιόλαδο;
Σε λίγο δηλαδή που θα φυτέψουμε φωτοβολταϊκά στους κάμπους, θα γίνουνε πανάκριβα τα δημητριακά και τα λαχανικά;
Κι όταν γεμίσουμε με ανεμογεννήτριες τα βουνά και τα καμμένα δάση, θα στερέψουν τα πηγάδια και οι πηγές, θα πάει η τιμή του πόσιμου νερού στον Θεό κι αυτή;
Τώρα που κάναμε τη γη και τον βυθό της θάλασσας οικόπεδα για δόμηση, εγκατάσταση βιομηχανιών ενέργειας, αντλήσεις, εξορύξεις, τώρα που θα έχουμε λεφτά, δεν θα έχουμε να φάμε;
Τώρα θα χάσουμε τη γη κάτω απ’ τα πόδια μας;
Μα είναι δυνατόν;
Τι τάιμινγκ είναι αυτό;
Αφού έχουμε ρυθμούς ανάπτυξης και επενδυτικές βαθμίδες επαρκείς.
Απαπα, δεν νομίζω.
Όλα καλά θα πάνε.
Γιάννης Μακριδάκης
