Στις περιοχές της Θεσσαλίας που επλήγησαν από τον σεισμό δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα 3 χρόνια μετά.
Η εικόνα στα χωριά με τα πληγωμένα κτίσματα, σπίτια και καταστήματα, είναι αποκαρδιωτική. Δεν θα είναι υπερβολή αν πούμε ότι δεν έχει μπει ούτε ένα τούβλο για τους σεισμοπαθείς…
Βλέποντας την αντιμετώπισή τους, καταλαβαίνουμε και πως θα πάει το θέμα με τους πλημμυροπαθείς της Περιφέρειας Θεσσαλίας, αν και το απευχόμαστε.
Φιλοξενούνται σε κοντέινερ, σε ξενοδοχεία, σε συγγενικά σπίτια… και κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει καν αναφερθεί στην οικιστική τους αποκατάσταση.
Εδώ βέβαια μιλάμε για ολική καταστροφή. Θάφτηκαν στη λάσπη σπίτια, παραγωγές, μηχανήματα, ότι επένδυσαν στο βιός τους τόσα χρόνια… βούλιαξε όλη τους η ζωή. Τώρα οι γεωργοί θα μάζευαν το βαμβάκι… αυτό τελείωσε.
Καλλιέργειες με τριφύλλι, καλαμπόκι, δενδρώδεις καλλιέργειες -φρούτα- και κηπευτικά που μόλις είχαν σπαρθεί, χάθηκαν σε λίγες ώρες, ενώ καταστράφηκαν και εκατομμύρια τόνοι στάρι που είχαν ήδη στις αποθήκες τους.
Τα ίδια και χειρότερα έχουν πάθει και οι κτηνοτρόφοι. Υπολογίζεται ότι χιλιάδες ζώα έχουν πνιγεί, αποθηκευμένες ζωοτροφές και κτηνοτροφικές μονάδες υψηλού κόστους καταστράφηκαν, το ζωικό κεφάλαιο είναι σχεδόν αδύνατον να αντικατασταθεί.
Και δεν ήταν ένα κακό όνειρο που πέρασε, είναι μια πραγματικότητα που τη βλέπουν, τη ζουν και αδυνατούν να κάνουν οτιδήποτε οι παθόντες.
Δεν μπορούν να μείνουν στα σπίτια τους, να καλλιεργήσουν, να βιοποριστούν.
Είναι ένας εφιάλτης καθημερινός, είναι δυστυχώς και το τέλος της βασικής δομής της αγροτικής οικογένειας στη Θεσσαλία.
Οι προτάσεις και οι λύσεις πρέπει να δωθούν… χθες…
Σπατάλη, έλλειψη ενημέρωσης και απραξία δεν θα συγχωρεθούν από κανέναν… Ο ανθρώπινος πόνος, η αξιοπρέπεια και τα χαμένα όνειρα όσων έχουν πληγεί, δεν κοστολογούνται.
Ανάληψη και απόδοση ευθυνών, ολική αποζημίωση των πληγέντων… και όλα αυτά σύντομα.
Ίσως έτσι να νιώσουμε όλοι μας, ότι είμαστε πολίτες ενός ευνομούμενου κράτους που λειτουργεί και μας σέβεται… και πάλι ίσως…
