Γράφει ο Δημήτρης Παπαθανασίου
Ζούμε σε συνθήκες παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης σχεδόν ενάμιση χρόνο και σε καθεστώς καραντίνας στην Ελλάδα τους περισσότερους από τους τελευταίους 13 μήνες.
Αν κάτι βαραίνει αυτή την περίοδο, εκτός από την αδιάκοπη αλυσίδα του θανάτου και της ανθρώπινης δυστυχίας, είναι η κόπωση για το επαχθέστερο και ανυπέρβλητο που κάθε ημέρα παρουσιάζεται μπροστά μας , για το καλύτερο που δεν λέει να φανεί.
Ένα χρόνο τώρα κουράστηκα να ακούω ότι «οι επόμενες δυο εβδομάδες, θα είναι οι πιο κρίσιμες» και να διαπιστώνω ότι τα κοινωνικά πειράματα διαδέχονται το ένα το άλλο.
Ένα χρόνο τώρα κουράστηκα να βλέπω τις ελίτ (πολιτικές, κοινωνικές , οικονομικές) να παραβιάζουν πρώτες και καλύτερες τους κώδικες συμπεριφορών που αυτές θέσπισαν και που οι πλειοψηφίες αποδέχθηκαν, θέλοντας και μη.
Ένα χρόνο τώρα κουράστηκα να μου κουνάνε το δάκτυλο για να με «συνετίσουν» τόσο αυτοί που αντιμάχονται, όσο και αυτοί που δεν συμμετέχουν και δεν σέβονται τη συλλογική προσπάθεια για το ξεπέρασμα της κρίσης.
Ένα χρόνο τώρα κουράστηκα να συνειδητοποιώ ότι και σε καιρό πανδημίας η υγεία παραμένει εμπόρευμα και πως μέσα στο σκληρό ανταγωνισμό για την κερδοφορία των εμπόρων της, οι άνθρωποι μετατρέπονται από καταναλωτές σε είδος για κατανάλωση.
Ένα χρόνο τώρα κουράστηκα να βλέπω τους επιτήδειους, τους «αυλικούς» και τους καθεστωτικούς να συνεχίζουν να κουρσεύουν τα δημόσια ταμεία και οι ανίσχυροι να υπομένουν.
Ένα χρόνο τώρα κουράστηκα να σκέφτομαι πως την υγειονομική κρίση θα τη διαδεχθεί ή και θα συμπλεχθεί μαζί της η χειρότερη οικονομική κρίση, που θα σαρώσει και τα τελευταία οχυρά του εργαζόμενου για μια αξιοπρεπή ζωή.
Ένα χρόνο τώρα κουράστηκα να βλέπω τους πολίτες άβουλους και τη χώρα χωρίς προοπτική .
Ένα χρόνο τώρα κουράστηκα, αλλά δεν συμβιβάστηκα.
