"Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν." - Τζορτζ Όργουελ

20.4 C
Trikala

Έχουν τη συμπόνοια μου οι σεξουαλικώς παρενοχλημένοι-ες και οι με κάθε τρόπο κακοποιημένοι-ες που αποφάσισαν να ανοίξουν τα στόματά τους, αλλά… (Μέρος 2ο) του Χρήστου Πούλιου

lafarm

Σχετικά άρθρα

Γιατί λέω πως όταν κάποιοι εξ αυτών, που εμφανίζονται τώρα ως ότι παρενοχλήθηκαν στον χώρο του θεάματος, ισχυρίζονται πως ήταν τελείως ανίδεοι για το τι συνέβαινε στο σινάφι τους μέχρι που το κακό συνέβη και στους ίδιους δεν πείθουν κανέναν;

Μα γιατί θα μπορούσαν ποτέ άραγε στα σοβαρά να ισχυριστούν όλοι οι παρενοχλημένοι-ες ότι οι ίδιοι-ες δεν γνώριζαν αυτά που όλοι οι υπόλοιποι γνωρίζουμε;

Τι δηλαδή;

Ότι η ΤΕΧΝΗ και ο χώρος του θεάματος (όχι μόνο) στην Ελλάδα, είναι ένα ΜΕΓΑΑΑΑΑΑΑΑΛΟ ΚΡΕΒΑΤΙ και σ΄ αυτό απλώνουν τις κορμάρες τους, όχι μόνο καλλιτέχνες ηθοποιοί και τραγουδιστές, αλλά παντός τύπου λαμόγια, αφεντικά, λεφτάδες και το σύνολο των λεγόμενων «celebrities» τρομάρα τους, χωμένες και χωμένοι στην κόκα, στην εμπορεύσιμη σάρκα και στις χοντροβίζιτες όχι μόνο φρέσκων νεοφερμένων και νεοανερχόμενων της κοσμικής Αθήνας, της Μυκόνου, του Dubai και άλλων δημοφιλών εγχώριων και ξένων προορισμών αλλά και κυριών (που αυτοαποκαλούνται όλες τώρα μανούλες) και είναι φυσικά… στην ανωμαλία.

Ένα απίστευτο «νταλαβέρι» κρεβατιών, καναπέδων, κότερων και βιλών οργίων…Μήπως δεν καμαρώσαμε τις σαπιοκοιλιές καναλάρχων να λιάζονται πλάι-πλάι σε παραλίες εξωτικών νησιών με τις μικρούλες χαζοπιπίτσες τους που απ’ το πουθενά βρέθηκαν καταρχήν με δικές του τηλεοπτικές εκπομπές και τώρα επιχειρούν τη μεταπήδησή τους στο χώρο της ηθοποιίας;

Δεν είδαμε σιτεμένους τηλεοπτικούς παράγοντες, όχι έναν και δύο, να χαίρονται οι αθεόφοβοι τα νιάτα και τα κάλλη από τις γκόμενες-κόρες τους ή ακόμα και εγγονές τους;

Δεν είδαμε «ιερά τέρατα» ηθοποιούς της τρίτης ηλικίας να συντροφεύονται από νεαρούλες ατάλαντες;

Και είδαμε και ακούσαμε, και τι δεν ακούσαμε…

Ποιος αλήθεια λοιπόν δεν γνώριζε…

Ότι για να παίξεις στο θέατρο ή στην τηλεόραση και να σε κάνουνε πρωταγωνιστή, ή για να τραγουδήσεις σε μεγάλες πίστες και να σε κάνουνε φίρμα, πρέπει πέρα (και πολλές φορές ανεξάρτητα) απ’ το ταλέντο και την πολλή δουλειά, όχι απλώς να παρακαλέσεις, αλλά να υπομένεις και να ανεχθείς κακές συμπεριφορές, να υποκύψεις σε ανήθικες προτάσεις και (συγνώμη γι’ αυτό που θα γράψω όμως δυστυχώς δεν μπορεί να αποδοθεί στην έκτασή του γράφοντάς το πιο κόσμια) να πέσεις στα τέσσερα(!!!) και να γλείψεις(!!!) στην κυριολεξία, πολλούς θεατρικούς ή τηλεοπτικούς ή μουσικούς παραγωγούς, σκηνοθέτες ή συνθέτες, φτασμένους-«μεγάλους» ηθοποιούς ή τραγουδιστές, κλπ.;

Ποιος δεν είχε ακούσει, ότι για να γίνεις πρώτο όνομα σε πίστα (μικρή, μεγάλη, δεν έχει σημασία) πρέπει να έχεις «καθήσει» στον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, όπως πολλά κορίτσια που είναι στην πρώτη γραμμή σήμερα ή ότι για να μπορέσεις να καθήσεις σε καναπέ ως τηλεπανελίστας-τηλεπανελίστρια, πολύ δε περισσότερο για να πάρεις δική σου τηλεοπτική εκπομπή πρέπει να έχεις «σχέση» με το αφεντικό ή με τα βαριά ονόματα του καναλιού, υπεύθυνους προγράμματος, αρχισυντάκτες κλπ.

Ποιος ακόμη δεν είχε ακούσει ή δεν γνώριζε για τις ροζ-λίστες που κυκλοφορούν στους κύκλους των επωνύμων και πως για να ανοίξουν οι πόρτες της show-biz πρέπει να μπεις στο «καρνέ» από κάνα ανώμαλο μάνατζερ-προαγωγό! Πολλοί απ’ αυτούς δεν έχουν δυο και τρεις, αλλά πολύ περισσότερες ταυτόχρονα ταλαντούχες «κυρίες» και γλυκά «αγοράκια» που τους προωθούν! Τα παραδείγματα… άπειρα!!!

Εκτός αν έχεις μαμά-μπαμπά πετυχημένο συνθέτη, σκηνοθέτη, ηθοποιό, τραγουδιστή ή πλούσιους γονείς γενικά και σε χώσουν στα πράγματα, οπότε κινείσαι έτσι σ’ ένα προστατευμένο περιβάλλον και δεν έχεις κανένα απολύτως θέμα!

Επομένως, πολλοί που δεν είναι της έτοιμης από τους γονείς καριέρας, συνήθως είναι της άλλης σχολής και μόνο αγγελούδια δεν είναι κατά τη γνώμη μου.

Όχι όλοι βέβαια, αλλά πολλοί είναι εκείνοι που θέλουν να πετύχουν πάση θυσία.Ε, αυτό το πάση θυσία είναι που…

Άρα δεν μπορούνε να με πείσουνε τώρα όλοι όσοι εμφανίζονται ως παρενοχλημένοι-ες ότι κάποτε δέχτηκαν παρενοχλήσεις και… φοβήθηκαν να μιλήσουν.

Φοβήθηκαν;

Ναι, είναι η μισή(!!!) αλήθεια.

Η άλλη μισή κρύβεται κατά τη γνώμη μου στο τι είναι εκείνο που φοβήθηκαν.Τι φοβήθηκαν ότι θα έχαναν.Κι αυτό δεν είναι και πολύ αξιοπρεπές και γι’ αυτό και δεν το λένε.Γιατί πως να ομολογήσει κανείς ότι για χάρη μιας καριέρας, για να υπηρετήσει το όνειρό του, δέχθηκε και ανέχθηκε χωρίς να το επιθυμεί, να υποστεί πράγματα εξευτελιστικά, ή που δεν του ήταν ευχάριστα για να το πω πιο κομψά.Γιατί πως να μιλήσει και να παραδεχθεί κανείς τα πάντα, όταν ξέρει ότι αν αποφασίσει να τα πει όλα, ο κόσμος θα τους σιχαθεί. Θα τους σιχαθεί τελείως όμως.

Και το πιο τραγικό που ίσως αποκαλύπτεται, είναι πως οι τόσες καταγγελίες που τώρα ήδη έχουν δει το φως της δημοσιότητας και τα πολύ περισσότερα που ακούγονται ανεπίσημα όμως ακόμη, πέραν του ότι επιβεβαιώνουν πως ήταν γνωστά όλα σε όλους, δείχνουν κιόλας πως πολλοί έκαναν ότι δεν έβλεπαν το πρόβλημα ομνύοντας και στην περίπτωση των σεξουαλικών σχέσεων, όπως και σε άλλα θέματα, περί της ελευθεριότητας που πρέπει να κυριαρχεί. Όλοι αυτοί, καλά θα κάνουν αν δεν αισθάνονται συνένοχοι για το κάθε νεαρό παιδί που είχε όνειρα και τελικά επειδή δεν γνώριζε που έμπλεκε κακοποιήθηκε απ’ τα καταγγελλόμενα κτήνη, τουλάχιστον να μην συνεχίζουν να κουνάνε το δάχτυλο σε εμάς τους υπόλοιπους.

Ο πραγματικά ηθικός άνθρωπος πρεσβεύει την αλήθεια ακόμη κι αν το τίμημα είναι να χάσει μία ενδεχόμενη μεγάλη καριέρα, να χάσει λεφτά, δουλειά, δόξα, να χάσει εν προκειμένω μια για πάντα τη δυνατότητα να βρίσκεται στον χώρο της τέχνης και του θεάματος.

Αν φοβάσαι να αντιμετωπίσεις και να αποκαλύψεις τις «παρενοχλήσεις», εφόσον έχεις (και τις σέβεσαι) τις αρχές σου και τις αξίες σου, δεν θα κάτσεις και να τις υπομένεις κιόλας. Θα δώσεις τον δύσκολο αγώνα σου, θα πολεμήσεις για την αξιοπρεπή παρουσία σου στο χώρο και αν τελικά χάσεις θα πας να κάνεις κάτι άλλο και να παλέψεις να ζήσεις όπως παλεύει και ο υπόλοιπος κόσμος.

Δεν παίρνεις πρώτα τη δουλειά και σκέφτεσαι ότι μετά από χρόνια θα μπορέσεις να βγάλεις το βάρος από πάνω σου.

Δεν συνεχίζεις και δεν ολοκληρώνεις πρώτα τη συνεργασία σου με εκείνους που σου κάνουν τον βίο αβίωτο, καταπίνοντας προβληματικές καταστάσεις αδιανόητα αισχρές και όταν μετά από χρόνια πλέον έχεις κάνει καριέρα ή έχεις εδραιώσει τη θέση σου στο χώρο, θυμάσαι να μιλήσεις.

Γι’ αυτό πιστεύω και δεν μπορεί κανείς να με πείσει για το αντίθετο, πως όλοι όσοι αποφάσισαν ότι θα «κολυμπήσουν» σ’ αυτά τα νερά, ήξεραν εκ των προτέρων τους κινδύνους, ήξεραν και τους καρχαρίες που παραμόνευαν και σίγουρα θα επιτίθονταν να τους κατασπαράξουν.

Ήξεραν ότι θα αντιμετωπίσουν τέτοιες προκλήσεις, γι’ αυτό το να μας το παρουσιάζουν το έργο ως να είναι «εκ των νεφών ερχόμενοι» δεν πείθει.

Έσκασε ένα σπυρί αυτές τις μέρες. Βγήκε λίγο «πύον» και… μετά δυστυχώς, εφόσον κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν ανατραπούν τα όσα στηλιτεύω, όλα θα συνεχίσουν να είναι το ίδιο.

Όλα!!! Η ψευτιά και η υποκρισία, η καταπίεση και η εκμετάλλευση, η ηθική κατάπτωση και η πνευματική παρακμή, η κατεδάφιση της αξιοπρέπειας και η υποτίμηση της λογικής, η παραχαλάρωση των οικογενειακών δεσμών και η εξαφάνιση των αξιακών προτύπων, η κατάρρευση των θεμελιωδών αρχών και η ισοπέδωση των πάντων.

Όσο όλα αυτά συνεχίζουν να μην αλλάζουν, έχουμε καθήκον απέναντι στα παιδιά μας να μην αφήνουμε τους συναισθηματισμούς μας να επικαλύπτουν την αλήθεια.

Τα σημερινά παιδιά πρέπει να τα βλέπουνε όλα αυτά τα θεάματα… και να μην ζηλεύουν τίποτα. Να ξέρουν ότι όλα είναι ψεύτικα.

Γι’ αυτό η κοινωνία έχει μεγάλη ανάγκη από θαρραλέους ανθρώπους κι όχι υποτακτικούς, από συγκρουσιακούς τύπους κι όχι συμβιβαστικούς. Από επαναστάτες με αιτία πάντα και όχι από ψευτοεπαναστάτες της φακής. Όχι από ναρκισσιστικές προσωπικότητες που αντλούν δύναμη απ’ τον εξευτελισμό των άλλων. Ούτε όμως και από ασπόνδυλους υπολογιστές που εμφανίζονται πρόθυμοι να υποστούν τον κάθε εξευτελισμό αρκεί να υπηρετείτε ο σκοπός τους.

Γι’ αυτό λέω ότι έχουν τη συμπόνοια μου οι σεξουαλικώς παρενοχλημένοι-ες και οι με κάθε τρόπο κακοποιημένοι-ες που αποφάσισαν να ανοίξουν τα στόματά τους, αλλά οι περισσότεροι εξ αυτών για τα παιδιά μου θα προτιμούσα να αποτελέσουν παραδείγματα προς αποφυγήν.

Γι’ αυτό λέω: «Χρειάζεται τόλμη, συνεχείς συγκρούσεις και θάρρος ή αλήθεια.. και θράσος να επιλέξεις να ζεις μέσα στο ψέμα»!!!

Η κοινωνία χρειάζεται ανθρώπους που μέσα στον κύκλο της ζωής να μπορούν να τραβούν το κάρο λίγο πιο μπροστά, να αφήνουν ένα θετικό αποτύπωμα ώστε να υπηρετείτε η κοινωνική πρόοδος και να βοηθούνται να βγουν καλύτεροι και οι επόμενοι που ακολουθούν.

«Θέλει όμως κότσια να ακολουθήσεις αυτόν τον δρόμο»!!!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε επίσης