Ζωή Χατζηθωμά
Στην καρδιά του χειμώνα φλερτάρω με μια μικρογραφία του χάους και ζεσταίνω την καρδιά με ψυχοθεραπευτικές λέξεις και συναισθήματα. Θέλει βέβαια λίγο συμμάζεμα όλο αυτό, για να μην καεί το μυαλό.
• Η χρονιά που πέρασε μας τρομοκράτησε και μας αηδίασε, μας έβγαλε στη φόρα κάθε είδους παθογένειες και αρρώστιες του μυαλού και πουλήθηκαν ελεύθερα στα μαγαζάκια του τρόμου, τα δελτία ειδήσεων. Τόσο πούλησε το κακό, που δεν φτούρησε καμία καλή είδηση, μόνο και μόνο γιατί δεν συναρπάζει, δεν ανατριχιάζει, δεν ανεβάζει παλμούς η καλή είδηση. Λες και έχουν μπλοκάρει όλα τα μυαλά και δεν ακούμε τα συναισθήματα πια. Είναι η πιο ζόρικη πίστα και κάπου εκεί μέσα στο χάος μεγαλώνουμε παιδιά!
• Από οπορτουνισμό και διαφθορά είχαμε αποθέματα. Είχαμε τόση διαφθορά, που κάναμε και εξαγωγές και διεθνή καριέρα, ξεπερνώντας τα σύνορα επάξια ως λωποδύτες και απατεώνες.
• Τι είχαμε τι χάσαμε με κάποιους; Είχαμε την ηρεμία μας και χάσαμε τον χρόνο μας. Και κάπως έτσι τους είδαμε όλους στις πραγματικές τους διαστάσεις και χωρίς φίλτρα ωραιοποίησης.
• Βλέπεις έτσι έχουμε μάθει ή μας έμαθαν (άλλοθι για αδράνεια), να δίνουμε, να δινόμαστε και να εμπιστευόμαστε και ενίοτε να κάνουμε τον χρήσιμο ηλίθιο, γιατί έχουμε ανάγκη για λίγη προσοχή και αποδοχή. Τραγικός όμως δεν είναι ο καλόπιστος, τραγικός είναι αυτός που δε δείχνει σεβασμό στην ψυχή του άλλου και στα φορτία που κουβαλάει. Τραγικός είναι αυτός που εκμεταλλεύεται την καλοσύνη που του δείχνεις και σοκάρεται με την ειλικρίνειά σου. Και σε θεωρεί αντικείμενο: Περιμένει δηλαδή να σε βρει εκεί που σε άφησε καιρό πριν. Άλλοι από μας νωρίτερα, άλλοι λίγο πιο αργά, κάποια στιγμή ξυπνάμε και τα πιο ήρεμα μάτια γίνονται επικίνδυνα απρόβλεπτα.
• Λένε πως συμβαίνει με τις λύπες ό,τι και με τις πατρίδες, ο καθένας έχει τη δική του. Και πως ο καθένας μας δίνει μια εσωτερική μάχη που δε θέλει να φανεί προς τα έξω και χρειάζεται μεγάλη δύναμη ψυχής στην προσπάθειά του να δείχνει καλά και να είναι λειτουργικός (Ξανά για εμπέδωση!).
• Όλοι έχουμε ανάγκη από ευτυχία και μαζεύουμε στιγμές της, όπως τα σπουργίτια στο παγωμένο χιόνι μαζεύουν ψίχουλα και σποράκια. Κανείς όμως δεν μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο αν δε θέλεις να κάνεις εσύ ο ίδιος ευτυχισμένο τον εαυτό σου.
• Πριν επιχειρήσεις να κοροϊδέψεις κάποιον, βεβαιώσου πρώτα ότι αυτός ο κάποιος δεν ξέρει την αλήθεια. Γιατί δεν υπάρχει πιο σίγουρη και γρήγορη αποδόμηση από αυτή που φέρνει η γελοιοποίηση.
• Μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε μέσα από εμπειρίες, από καταστάσεις και ανθρώπους και σαν από ένστικτο επιβίωσης ελπίζουμε πως το καλό θα νικήσει, αλλιώς θα τελειώσει ο κόσμος. Ε, δε φτάσαμε ως εδώ, για να πέσουμε έτσι, ας κάνουμε τη ζωή μας να αξίζει και ας νιώσουμε μέχρι το τέρμα!
• Όλα στο παιχνίδι της ζωής είναι. Πέφτουμε, σηκωνόμαστε ξανά. Είναι μέρες που μετακινούμε βράχους και λυγίζουμε σίδερα. Είναι άλλες που μετακινούμαστε από καναπέ σε καναπέ και από κρεβάτι σε κρεβάτι. Μην το υπεραναλύουμε, και τα δύο συμβαίνουν και είναι εντελώς λογικό να συμβαίνουν. Οι δυσκολίες κάνουν κάποιους να σπάνε. Άλλους τους κάνουν να σπάνε ρεκόρ!
• Το κακό με τις ωραίες μας στιγμές είναι ότι θα τις νοσταλγούμε μέχρι να πάρουν άλλες τη θέση τους.
• Στο σύντομο πέρασμά τους από τούτο τον κόσμο άλλοι θα αφήσουν σκόνη, άλλοι χρυσόσκονη. Υπάρχουν άνθρωποι που κοστίζουν. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που αξίζουν. Εκεί είναι η διαφορά, εκεί και η ελπίδα!
• Ας μείνουμε Άνθρωποι! Κάθε βράδυ να προσευχόμαστε για μας και τους δικούς μας. Να κάνουμε όμως και μια προσευχή και για όσους δεν έχουν κανέναν να το κάνει για κείνους. Ας είναι η ομορφιά επιλογή και οι μόνες ενοχές να είναι για το καλό που ακόμη δεν κάναμε!
• Μην απελπίζεστε ποτέ. Και να μην ξεχνάμε ότι, όταν κάτι εξαφανίζεται από τη ζωή μας, κάτι νέο και πιο ουσιαστικό έρχεται. Ποτέ δεν είναι το τέλος της ιστορίας, είναι το τέλος ενός μέρους της και κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια.
• Αγάπη είναι να κλείνεις τις πληγές του άλλου χωρίς να τον κρίνεις. • Εντάξει, ίσως δεν είναι να συγκινείται και ο Ντίκενς με την γενικότερη κατάσταση, αλλά ο καθένας με ό,τι παιδικό τραύμα κουβαλάει στην ψυχή του. Και από υπερδυνάμεις; Να μείνουμε τρυφερά πλάσματα και πάντα με τους αδικημένους.
• Στη ζωή μας θα συναντήσουμε κάποιους που “το έχουν τόσο πολύ”, που κάνουν τους υπόλοιπους να φαίνονται τόσο λίγοι. Ακόμη και αν αυτά τα υπέροχα πλάσματα μας ραγίσουν την καρδιά, δεν πειράζει, τουλάχιστον την άγγιξαν και την έκαναν να χτυπά δυνατά. • Όπως είπε κάποτε ο Καμπανέλλης: Κι εμείς ηλιόλουστοι, ευτυχισμένοι, και απλώς έως θανάτου ερωτευμένοι.
Ζ.Χ.
