Ανοίγω το “Κόκκινο” και βλέπω φάτσα τον Πολύδωρα και ταραχεύομαι. Μετά το παίρνω αλλιώς και σκέφτομαι πόσο νερό κύλησε κάτω απ΄ τα γεφύρια και πόσα πράγματα πήρε μαζί του. Προσδοκίες, ιδέες, διακηρύξεις, υποσχέσεις, προγράμματα, επεξεργασίες. Και αυταπάτες, συνθηκολογήσεις, διολισθήσεις, ευφημισμούς, εξωραϊσμούς, εξοικειώσεις με ό,τι ως χτες φάνταζε ανοίκειο, ξένο και αποτρόπαιο, υβριστικό και μόνο ως σκέψη στο μυαλό κάποιου που, αναμφίβολα, θα χαρακτηριζόταν ευφάνταστος -στην καλύτερη περίπτωση.
Ήταν όλα ανεμογκάστρι;
Μήπως το πρόβλημα είναι μόνο δικό μου και πρέπει να το πάρω απόφαση να μη μπαίνω στο “Κόκκινο” για να μη με πιάνει ταραχή; δύσκολα κόβονται οι συνήθειες αλλά με λίγο ζόρι θα το καταφέρω κάποια στιγμή, όχι και πολύ μακρινή υποθέτω.
Άμα πέσεις στο ορμητικό ποτάμι της εξουσίας, δύσκολο να κολυμπήσεις ανάποδα στο ρεύμα. Χρειάζεται η αρετή της πέστροφας κι αυτή δεν υπάρχει.
Η πέστροφα είναι ψάρι που κολυμπάει ανάποδα στη ροή του ποταμού και φτάνει στις πηγές όπου γεννήθηκε η ίδια. Εκεί γεννά τα αυγά της. Στην περίπτωσή μας, το ποτάμι μάς πάει μακριά από τις πηγές, σε νερά θολά και σε ρουφήχτρες επικίνδυνες.
Κώστας Τσόγιας
