Μέρες που είναι δε θέλω να το πω, αλλά επειδή εμείς τα λέμε όλα χρόνια τώρα, βλέπω κάποιους εδώ μέσα και εκεί έξω, σας ακούω και σαστίζω τρομαγμένη. Μετά σκέφτομαι τους γονείς σας.
Τα χρήματα που έδωσαν και τις στερήσεις που έκαναν, για να σας μορφώσουν καθώς και τις ελπίδες που έτρεφαν για σας. Πτυχία, μεταπτυχιακά, τίτλοι και βάλε. Τελικά τίποτα από όλα αυτά δε σε κάνει άνθρωπο.
Πώς μπορείτε και είστε τόσο κακόψυχοι, τόσο αρνητικοί και μίζεροι; Όποτε ανοίγετε το στόμα σας, μόνο πίκρα και φθόνο σκορπάτε. Για καλοσύνη δε μιλάω, αλλά ούτε τον στοιχειώδη σεβασμό στους άλλους;
Ρε παιδιά, έλεος, λίγη σύνεση και αυτοκριτική δε βλάπτει. Κανείς μας δεν έχει το αλάθητο, ούτε και είναι τέλειος. Ας ηρεμήσουμε λιγάκι, ας προχωρήσουμε με διάθεση για συγχώρεση στο διπλανό μας, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό, αντί να τρώμε τις σάρκες μας.
Από την ίδια πλευρά είμαστε όλοι, μικρές ψηφίδες σε ένα μεγάλο έργο, όλες όμως εξίσου απαραίτητες. Σημασία έχει να μην ξεχνάμε να θυμόμαστε ότι πρέπει να μείνουμε μαζί και να είμαστε Άνθρωποι.
Αυτή είναι η ζωή μας, με τα ζόρια της, τα πάνω και τα πολλά κάτω της, με αποχωρισμούς και σφιχταγκαλιάσματα με δάκρυα… Ας μη μολύνουμε τον κόσμο στη σύντομη βόλτα μας σ’αυτόν. Όλα είναι θέμα οπτικής και προτεραιοτήτων.
Και στην τελική ας σεβαστούμε τον σταυρό που κουβαλάει ο καθένας μας στην πλάτη και στην ψυχή του!
Ηρωισμός είναι να αγαπάς και να συμπάσχεις. Θεός είναι ο συνάνθρωπος και ο πόνος του!
Eικόνα Kourso
Ζωή Χατζηθωμά
