Φαντάσου να έχεις ένα μικρό κατάστημα.
Το κατάστημά σου είναι ό,τι έχεις και δεν έχεις.
Όλες σου οι αποταμιεύσεις, όλα σου τα όνειρα, η επιβίωσή σου, οι σπουδές των παιδιών σου, τα πάντα συνδέονται με αυτό.
Έχεις παραγγείλει, στο μέτρο που σου επιτρέπει η δεινή σου οικονομική κατάσταση.Κάποτε έχεις προπληρώσει κιόλας ή έχεις κόψει επιταγές, νέα εμπορεύματα.
Φαντάσου, λοιπόν, να έρχεται κάποιος, που δεν εργάστηκε ποτέ, δε ξενύχτησε γιατί μία επιταγή του θα έσκαγε την επόμενη μέρα, φαντάσου να έρχεται και να σου λέει πως “τι να κάνουμε, υπομονή”.
Και εσύ αναρωτιέσαι, πόση υπομονή ακόμα;
Δεν έχω τη γνώση, ούτε τα χρήματα να φτιάξει ηλεκτρονικό κατάστημα. Δεν έχει διάθεση να βγάζει φωτογραφίες και να τις ανεβάζει στο fb , δεν έχει Instagram, δεν απευθύνεται σε τέτοιου είδους κοινό.
Είναι πελάτης του η κυρία Τασούλα που θα έρθει να πάρει παπούτσια στα εγγόνια της, δεν έχει “δικτυωθει κοινωνικά”.
Μη με αφήνετε πίσω, τους λες. Αφήστε με να ζήσω, αφήστε με να δουλέψω, έχω υποχρεώσεις…
Και αυτοί σε φτύνουν!
Και όλο και πιο βαθιά στην απελπισία.
