Φαντάσου να έχεις ένα μικρό κατάστημα. Το κατάστημά σου είναι ό,τι έχεις και δεν έχεις.
Όλες σου οι αποταμιεύσεις, όλα σου τα όνειρα, η επιβίωσή σου, οι σπουδές των παιδιών σου, τα πάντα συνδέονται με αυτό.
Έχεις παραγγείλει, στο μέτρο που σου επιτρέπει η δεινή σου οικονομική κατάσταση.Κάποτε έχεις προπληρώσει κιόλας ή έχεις κόψει επιταγές, νέα εμπορεύματα.
Φαντάσου, λοιπόν, να έρχεται κάποιος, που δεν εργάστηκε ποτέ, δε ξενύχτησε γιατί μία επιταγή του θα εσκαγε την επόμενη μέρα, φαντάσου να έρχεται και να σου λέει πως δε μπορείς να δουλέψεις.
Και εσύ αναρωτιεσαι, στα σούπερ μάρκετ επιτρέπεται η είσοδος- ανάλογα τα τετραγωνικά και σε αντίστοιχα άτομα, στα φαρμακεία, στα μανάβικα, στις εκκλησίες…
Τι ζητάς; Έναν- έναν, λες, θα τους βάζω τους πελάτες. Δεν έχω τη γνώση, ούτε τα χρήματα να φτιάξω ηλεκτρονικό κατάστημα.Δεν έχω διάθεση να βγάζω φωτογραφίες και να τις ανεβάζω στο fb , δεν έχω Instagram, δεν απευθύνομαι σε τέτοιου είδους κοινό.
Εμένα πελάτης μου είναι η κυρία Τασούλα που θα έρθει να πάρει παπούτσια στα εγγόνια της, δεν έχει “δικτυωθει κοινωνικά”.
Μη με αφήνετε πίσω, τους λες. Αφήστε με να ζήσω, αφήστε με να δουλέψω, έχω υποχρεώσεις…
Και αυτοί σε φτύνουν!
Σου πετάνε μια “ατομική ευθύνη” και εσύ τρυπωνεις όλο και πιο βαθιά στην απελπισία.
Αναρωτιεσαι πότε η ” πολιτική ανευθυνότητα” κατάντησε “ατομική ευθύνη”……
