Πέρασε ήδη ένας χρόνος που η φτωχομεσαία αγροτιά έχασε τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη των αγώνων της, τον Βαγγέλη Μπούτα.
Συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις να λέγεται ότι αυτός που έφυγε είναι “αναντικατάστατος”. Ο Βαγγέλης αν μπορούσε να ακούσει δε θα συμφωνούσε. Γιατί αγωνίστηκε ώστε, εκτός των άλλων, η σπορά του να πιάσει τόπο, να βρει συνέχεια στους μελλοντικούς αγώνες. Ώστε το κίνημα στην αναπόφευκτη ανάκαμψη-αντεπίθεσή του να αναδείξει… “ίσους” και υπέρτερους ακόμα ηγέτες.
Το τελευταίο διάστημα, οι κυρίαρχες αστικές δυνάμεις της χώρας, παντοτινός εχθρός των λαϊκών αγώνων, αποκομμένες πλήρως από τη λαϊκή συνείδηση και το λαϊκό πολιτισμό, επιδιώκουν να πλαστογραφήσουν, να θολώσουν ή (αν τους παίρνει) ακόμα και να σβήσουν τις ταξικές γραμμές της ιστορίας. Στα πλαίσια αυτής της τακτικής συχνά-πυκνά προπαγανδίζουν ότι το έργο ιστορικών πρωταγωνιστών των λαϊκών αγώνων είχε οικουμενική τάχα διάσταση, σκοπό δήθεν να συνενώσει όλους τους Έλληνες, ότι αποτελεί “εθνική παρακαταθήκη”. Αυτά όταν είναι γνωστό ότι τη ζεστή εποχή της “δράσης και της δημιουργίας” χρησιμοποίησε κάθε είδους βία εναντίον τους.
Το Βαγγέλη όμως είναι αδύνατον να τον διαχειριστούν με τέτοιον τρόπο. Γιατί σε όλη του τη δράση μέχρι τελευταία στιγμή, δεν μπορεί να υπάρξει κανένα ίχνος παρεξήγησης ότι οι ενέργειές του στο κίνημα αποσκοπούσαν να ενώσουν όλους ανεξαιρέτως τους απασχολούμενους στον γεωργικό τομέα. Δεν μπορεί να υπάρξει το παραμικρό περιθώριο για τέτοιες θολούρες. Ο Βαγγέλης Μπούτας υπήρξε ο ηγέτης των αγώνων της φτωχομεσαίας αγροτιάς ενάντια στο αγροτικό κεφάλαιο και την αστική τάξη γενικότερα. Ένα πραγματικό του παράσημο είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ κανένας “αστικός έπαινος” για τη δράση του ως αγρότης συνδικαλιστής. Τουναντίον.
Αντλούσε το κύρος του από τη σχέση εμπιστοσύνης που είχε χτίσει ο ίδιος διαμέσου του ΚΚΕ και των συντρόφων του με τη φτωχομεσαία αγροτιά, εμπιστοσύνη που μετέτρεπε το λόγο του σε “νόμο για δράση”. Εμπιστοσύνη που έσπαγε τις τεχνητές κομματικές περιχαρακώσεις, έτσι που οι κοινωνικοί αυτοματισμοί να μην μπορούν να ευδοκιμήσουν.
Η εμπιστοσύνη στο κίνημα δεν είναι απλό πράγμα. Χτίζεται δύσκολα. Θέλει αυτοθυσία, προσήλωση, άξια καθοδήγηση των αγώνων. Αυτή ήταν βασικό στοιχείο της πολιτικής περιουσίας του Μπούτα. Την απέκτησε στο διάβα των χρόνων με τη βασανιστική συνέπεια στην αταλάντευτη υπεράσπιση των διεκδικήσεων της φτωχομεσαίας αγροτιάς.
Με τη μεταπολίτευση “ξεπήδησαν” πολλά αγροτικά στελέχη του ΚΚΕ και του ριζοσπαστικού προοδευτικού αγροτικού κινήματος γενικότερα που άντλησαν ιδέες και δυνάμεις από την ιστορία και τη θρυλική παράδοση του Εαμικού και αντάρτικου κινήματος και συνδέθηκαν άμεσα με τις αγροτικές διεκδικήσεις και ιδιαίτερα τη μορφοποίηση που πήραν αυτές με τα Μπλόκα που κρατάνε μέχρι σήμερα.
Ο Βαγγέλης διακρίθηκε από την αρχή. Έγινε ηγέτης γιατί αν και “άγουρος”, νεαρός τότε στο αγροτικό κίνημα, αντιλήφθηκε ότι η παράδοση δεν αρκεί. Έπρεπε να μάθει το αγροτικό ζήτημα σε όλο του το βάθος και την έκταση, γιατί αυτή η γνώση, σωστά ταξικά προσανατολισμένη, μπορούσε να γίνει αποτελεσματικός μοχλός κινητοποιήσεων.
Διψασμένος προσπάθησε και κατανόησε τη στρατηγική της ΕΕ για την αγροτιά “έμαθε απέξω” τι σημαίνει ΚΑΠ και αναθεώρησή της. Γνώρισε τα πάντα για όλα τα στάδια της παραγωγής των αγροτικών προϊόντων. Δεν ήταν αγρότης κατά ευφημισμό αλλά από μικρό παιδί δούλεψε στα χωράφια. Καλλιέργησε όλα όσα καλλιεργούνται στην περιοχή του, ένιωσε στο πετσί του το να μην απολαμβάνεις ανάλογα με όσα κόπιασες και έχεις ανάγκη. Ήξερε την ψυχολογία και την αγωνία του αγρότη και την εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο. “Δεν μάσησε” την συγκεκριμένη πολιτική αναδιαρθρώσεων, προειδοποίησε έγκαιρα για τη μελλούμενη συρρίκνωση – ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς. Όλα αυτά βέβαια δια μέσου του κόμματός του, του ΚΚΕ. Έτσι, εκτός από μαχητής, καθιερώθηκε σαν ο “νους” του αγροτικού κινήματος.
Γι’ αυτό όταν μίλαγε, σιωπούσαν όλοι. Γι’ αυτό όλοι μας παρακολουθούσαμε το χαμόγελο της ικανοποίησης να “βάζει κάτω” με απλές, αφοπλιστικές συλλογιστικές και κινήσεις τη βαρύγδουπη απολογητική ψευτοδιανόηση.
Ο Βαγγέλης Μπούτας στην πορεία των χρόνων αναδείχτηκε σε πολιτικό με Π κεφαλαίο.
Αντιλήφθηκε ότι στην παρούσα ιστορική φάση είναι αδύνατον να ξεπεραστούν τα ισχυρά αισθήματα μικροϊδιοκτησίας που υπάρχουν σε ευρέα, φτωχομεσαία αγροτικά στρώματα και γι’ αυτό το λόγο εξάλλου δεν μπόρεσαν να σταθούν οι Συνεταιρισμοί ως παραγωγικοί οργανισμοί. Την εκτίμηση αυτή λάμβανε εκτός των άλλων υπόψη του στις διακυμάνσεις του κινήματος, χωρίς βέβαια αυτή να είναι τελικά καθοριστική στη χάραξη της τακτικής των αγώνων. Ήξερε ότι τα Μπλόκα, στη δεδομένη συγκυρία, ήταν ένα επίτευγμα που συνιστούσε ριζοσπαστική δυναμική μορφή πάλης με ενεργητικά – εξισορροπητικά αποτελέσματα για τη φτωχομεσαία αγροτιά. Όμως είχε συνείδηση ότι δύσκολα τα Μπλόκα θα φτάσουν “μέχρι τέλους”. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν στην πορεία ανέβει η συλλογική συνείδηση στην κατανόηση της ανάγκης για την εργατοαγροτική συμμαχία.
Συνέλαβε τέλος, ότι το φαινόμενο των λεγόμενων “νέων αγροτών” είναι αντικειμενική εξέλιξη της εισβολής των νέων τεχνολογιών και της ψηφιοποίησης στην αγροτική παραγωγή. Σαν αντικειμενική εξέλιξη δεν μπορείς να την ξορκίζεις, αλλά να την μελετάς, να την αντιμετωπίζεις ιδεολογικά και πολιτικά, να ξεχωρίζεις εχθρούς και φίλους. Δεν πρόλαβε να εμβαθύνει σε αυτή τη μάχη.
Ο Βαγγέλης ήταν ένας απλός άνθρωπος σαν όλους εκείνους που τάχθηκε να εκπροσωπεί. Του άρεσε το καφενείο, το τσίπουρο, το κάπνισμα. Ήταν ένας από εμάς. Είχε όμως αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει, που μόνο το ΚΚΕ κατορθώνει. Από απλός ανώνυμος άνθρωπος, μπορούσε μέσα στη δράση να μετουσιώνεται σε αυτό που ο ποιητής λέει ΓΙΓΑΣ ΛΑΟΣ.
Θύμης Κωνσταντίνος
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Κέρκυρα
Πηγή: Νέος Αγών Καρδίτσας
