Γράφει ο γιατρός και συγγραφέας Χρήστος Γκίμτσας: Καλή κουβέντα γι΄αυτόν τον άνθρωπο δεν άκουγες σε όλη την πόλη. Παραδόπιστος ,μίζερος, άφιλος, ότι και να έλεγες μέσα ήσουν.
Εκεί κολλημένος στο βενζινάδικο, να κοιμάται στο καμαράκι δίπλα από το γραφείο και να διανυχτερεύει ολόκληρο τον χρόνο για όποιον ξενύχτη η περαστικό ξέμενε από βενζίνη.
Σπίτι είχε. Ένα διαμέρισμα μέσα πόλη, αλλά σπάνια πήγαινε. Δεν ήταν από εδώ και πως και γιατί βρέθηκε σε τούτον τον τόπο κανένας δεν ήξερε. Βρήκε το βενζινάδικο εγκαταλειμμένο, ο προηγούμενος ιδιοκτήτης είχε βαρέσει κανόνι, το αγόρασε κοψοχρονιά, και από τότε δεν ξεκόλλησε απ’ αυτό ούτε μέρα που λέει ο λόγος. Η ζωή του όλη μέσα στις βενζίνες και στα λάδια ήταν και στο καμαράκι δίπλα στο γραφείο.
Σ’ αυτό το βενζινάδικο βρήκαν δουλειά ο Θοδωρής και ο Σεραφείμ. Όλη μέρα εκεί για ένα ψωρομεροκάματο ,στις αντλίες, στις αλλαγές λαδιών, στο πλυντήριο και στις « διανομές κατ’ οίκον» τον χειμώνα.
Πολλά λόγια δεν είχαν με το αφεντικό. Όσα χρειάζονταν για να συνεννοούνται στην δουλειά και ούτε που τους κέρασε ποτέ ένα καφέ η ένα κρασί. Δεν ξημέρωνε μέρα που να μην είναι όλο μούτρα και γκρίνια ήταν λες και του είχαν σκοτώσει την μάνα .Και ούτε περάσει ποτέ από το μαγαζί άνθρωπος για να πει πως ήταν συγγενής του η κάτι τέτοιο.
H μόνη « στενή » σχέση της ζωής του, ήταν η Ρεγγίνα. Σε μπαρ δούλευε και την γούσταρε πολύ. Μία δυο φορές τον μήνα πήγαινε στο μπαρ , έπινε μερικά ποτά και την έπαιρνε στο σπίτι και ξενυχτούσε μαζί της. Με το αζημίωτο βέβαια. Τα βράδια αυτά ήταν τα μόνα που το βενζινάδικο δεν διανυχτέρευε , γιατί το αφεντικό «διανυχτέρευε» αλλού.
Με τον καιρό άρχισαν να λένε γι’ αυτόν και άλλες κουβέντες στην πιάτσα. Ότι δεν ήταν μόνο παραδόπιστος, αλλά έκανε και «εξυπηρετήσεις» σε εκείνους που έπασχαν από ρευστό και τους κυνηγούσε η ανάγκη , ιδίως αυτή την εποχή. Τοκογλύφο τον ανέβαζαν, τοκογλύφο τον κατέβαζαν με σιγανή φωνή.
O Θόδωρος και ο Σεραφείμ τα ήξεραν όλα αυτά και το δέρμα που έπαιρνε από τους φουκαράδες που περνούσαν την πόρτα του. Ακόμα και για εκείνα τα μυστήρια βυτιοφόρα που ξεφόρτωναν νυχτιάτικα και μύριζαν λαθραίο καύσιμο , αλλά τσιμουδιά. Που να έψαχναν τέτοια εποχή για άλλη δουλειά.
Και δεν ήξεραν μόνο αυτά. Ήξεραν και για το χρηματοκιβώτιο που το είχε χτισμένο στον πίσω τοίχο στο καμαράκι που ζούσε και που το έκρυβε πίσω από την ντουλάπα που έβαζε τις φόρμες και τα ρούχα του. Εκεί μέσα είχε καταχωνιασμένα τα γραμμάτια, τις επιταγές, τα πανωτόκια και το πρόχειρο κεφάλαιο κίνησης, γιατί στην τράπεζα είχε και άλλα, τα πιο χοντρά.
Κάπως έτσι πέρασαν μερικά χρόνια, μέσα στην μιζέρια και στην γκρίνια, έτσι που τους έρχονταν να ρίξουν μια μούντζα και να φύγουν. Αλλά είπαμε, που αλλού θα εύρισκαν μεροκάματο τέτοια εποχή.
Την ιδέα την είχε ο Θόδωρος.
« Και πώς θα γίνει ,ρε σύ. Θα μας πάρουν χαμπάρι, πρέπει να ξεκλειδώσουμε πόρτες, να ανάψουμε φώτα… μπορεί να περνάει κάποιος, να ακούσει θόρυβο και να την κάτσουμε».
Στον πίσω τοίχο του μικρού δωματίου υπήρχε μια αποθήκη, εκεί που έβαζαν τα εργαλεία της δουλειάς τα άχρηστα, τα σκουπίδια, τέτοια πράματα.`
«Από εκεί θα πάμε. Θα γκρεμίσουμε τον τοίχο , σιγά το πράμα, μεσοτοιχία από τούβλα είναι, θα φορτώσουμε το χρηματοκιβώτιο ολόκληρο έτσι όπως είναι με τα τσιμέντα , θα το κρύψουμε και όταν μπορέσουμε θα το ανοίξουμε με την ησυχία μας. Αρκεί να βρεθεί η ευκαιρία.»
Η ευκαιρία βρέθηκε στην απεργία των βυτιοφόρων . Στέγνωσαν όλα τα βενζινάδικα, στέγνωσαν κι αυτοί.. Έβαλαν ταμπέλα «καύσιμα τέλος» και άραξαν. Το αφεντικό σπίτωσε την Ρεγγίνα και αυτοί βρήκαν την ευκαιρία και έβαλαν το σχέδιο μπροστά. Νύχτα πήγαν, σημάδεψαν τον τοίχο και με δυό λοστάρια τον γκρέμισαν . Φόρτωσαν το χρηματοκιβώτιο στο ημιφορτηγάκι που είχε φέρει ο Σεραφείμ, το σκέπασαν και χάθηκαν μέσα στην νύχτα. Την ίδια νύχτα το έθαψαν σε ένα λάκκο που είχαν ανοίξει από καιρό σε ένα εγκαταλειμμένο στάβλο έξω από την πόλη. Το έθαψαν μέσα στο χώμα και αυτό ήταν όλο.
Την άλλη μέρα το αφεντικό είδε την τρύπα και κόντεψε να πάθει αποπληξία.. Έσκουξε, φώναξε την αστυνομία, έγιναν έρευνες , αλλά τίποτα. Το χρηματοκιβώτιο χαμένο. Ανέκριναν και αυτούς, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Στο τέλος οι υποψίες έπεσαν σε κάποιους που ο τοκογλύφος τους είχε στριμωγμένους με επιταγές και τέτοια, αλλά ούτε από εκεί βγήκε κάτι.
Όμως από όλη αυτή την ιστορία ο κόσμος , ακόμα και αυτοί που δεν ήξεραν , έμαθε πως ο βενζινάς ήταν τοκογλύφος και πως τον είχαν εκδικηθεί άνθρωποι που τους είχε ρουφήξει αίμα. Αυτό ήταν . Η δουλειά έπεσε, το βενζινάδικο ερήμωσε και το αφεντικό αποφάσισε να το κλείσει και να την κοπανήσει για αλλού. Βλέπεις δεν τον έπαιρνε να μείνει άλλο εδώ με την βρόμα που τον ακολουθούσε.
«Αφεντικό άμα φύγεις και αφήσεις το μαγαζί ,δεν το δίνεις να το δουλέψουμε εμείς;»
« Και που θα βρείτε τα λεφτά, ρε σεις;»
«Έχουμε κάτι οικονομίες, μας δίνουν και ένα δάνειο , θα σε ξοφλήσουμε, μην ανησυχείς.»
Έτσι και έγινε. Το βενζινάδικο ξανάνοιξε με «νέα διεύθυνση», η πελατεία ξαναγύρισε και όλα βρήκαν το ν δρόμο τους. Η πόλη ξεβρόμισε από τον τοκογλύφο και η Ρεγγίνα έχασε τον καλύτερο πελάτη της.
Και το χρηματοκιβώτιο;
Όταν ηρέμησαν τα πράματα, το άνοιξαν με οξυγόνο. Βρήκαν μπόλικο χρήμα μέσα . Μαζί και δύο μασούρια με χρυσές λίρες. Ακόμα και ένα πακέτο σαν τούβλο με τις επιταγές με τα χρέη των φουκαράδων.
Τις επιταγές τις έκαψαν. Φαντάσου πόσες ψυχές ανακουφίστηκαν με εκείνη την φωτιά. Με τα υπόλοιπα ξεχρέωσαν το βενζινάδικο και έμεινε και καβάτζα για τις δύσκολες μέρες. Τον βενζινά δεν τον ξανάδε κανείς.
Christos.gim@gimail.com
