Χρόνια τώρα διαπιστώνουμε ότι η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τη χειρότερη κοινωνική , οικονομική και θεσμική κρίση της μεταπολιτευτικής της ιστορίας, στη διάρκεια της οποίας οι μνημονιακές πολιτικές έχουν ισοπεδώσει την αυτοδιοίκηση, που μπήκε στο στόχαστρο δύο αλληλένδετων πολιτικών σχεδιασμών, τόσο του «Καλλικράτη» , όσο και των αλλεπάλληλων μνημονίων, με αποτέλεσμα να υποστεί βαρύτατα πλήγματα τόσο ως προς την οικονομική της αυτοτέλεια όσο όμως και ως προς την υπόσταση της και τη δημοκρατική της λειτουργία.
Η κρίση αυτή στην Τ.Α. γιγαντώθηκε μέσα από το τρίτο μνημόνιο, που οδήγησε στην ολική κατάρρευση των ΚΑΠ, στην αποδυνάμωση κάθε χρηματοδοτικού εργαλείου και συνεχίζεται ολοένα και με πιο εντατικούς ρυθμούς, αφού οι παρακρατηθέντες πόροι ξεπερνούν τα 10 δις ευρώ.
Η κυβέρνηση αθετώντας και τις προγραμματικές δεσμεύσεις της, αρνείται κάθε διάλογο για αναγνώριση της παρακράτησης καθώς και οποιασδήποτε ρύθμισης για τις οφειλές αυτές, καταπατώντας κάθε συνταγματική της υποχρέωση. Όσοι την ακολουθούν στον μνημονιακό της κατήφορο για τις επιλογές της στο χώρο της Τ.Α σωπαίνουν, συναινώντας στην πολιτική αυτή.
Ταυτόχρονα η αποστέρηση των τοπικών κοινωνιών από ανεκτίμητα κοινωνικά αγαθά, όπως η ενέργεια, ο αιγιαλός, οι υποδομές, το νερό κ.λ.π. αποτελεί θεμελιώδη επιδίωξη της κυβέρνησης και των δανειστών, οδηγώντας στην ουσιαστική κατάργηση της αυτοδιοίκησης σε κρίσιμους τομείς της καθημερινότητας .
Σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο το τελευταίο διάστημα με πρωτοβουλία της κυβέρνησης άνοιξε το θέμα του «νέου θεσμικού πλαισίου για την αυτοδιοίκηση» και μάλιστα με πρόθεση να γίνει νόμος ως τα τέλη Νοέμβρη. Από τα κείμενα που έχουν δοθεί μέχρι στιγμής από το υπουργείο εσωτερικών και τις επιτροπές που έχουν συσταθεί δεν υπάρχει πολιτική βούληση για αμφισβήτηση των μνημονίων και ανατροπή του «Καλλικράτη».
Οι εισηγήσεις του υπουργείου κινούνται στο γενικότερο σχεδιασμό εφαρμογής των μνημονίων, των δεσμεύσεων της κυβέρνησης για συνεχή και αυξανόμενο περιορισμό των κοινωνικών δαπανών. Πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα η κατάργηση των κοινωνικών δομών για την «αντιμετώπιση της φτώχειας» .
Το χειρότερο είναι ότι το τελευταίο διάστημα έχουν πληθήνει οι απόψεις και οι αντίστοιχες προτάσεις για την δήθεν «αυτοτέλεια» της Τ.Α. χρησιμοποιώντας αποκλειστικά στο εξής ίδιους πόρους, αφού το κράτος όπως ισχυρίζονται δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο προτείνεται να δοθεί εξ’ ολοκλήρου ο αντιλαϊκός και αντισυνταγματικός φόρος ΕΝΦΙΑ στην Τ.Α ενεργοποιώντας δικούς της μηχανισμούς είσπραξης.
Καθίσταται λοιπόν σαφές ότι πληθαίνουν οι προσπάθειες νεοφιλελεύθερης έμπνευσης και εφαρμογής που θα οδηγήσουν τις υπηρεσίες των δήμων σε πλήρη ιδιωτικοποίηση με πρόσθετα βάρη στους δημότες, με τη παράλληλη μετατροπή των υπηρεσιών των δήμων σε καθαρά φορομπηχτικούς μηχανισμούς.
Η δημοτική αρχή Παπαστεργίου ήδη τις εφάρμοσε μέσα από τις κατασχέσεις των τραπεζικών λογαριασμών των δημοτών, αλλά και τον καταλογισμό υψηλών οικονομικών ανταλλαγμάτων σε ερασιτεχνικά σωματεία για τη χρήση των αθλητικών εγκαταστάσεων .
Είναι ξεκάθαρο ότι όποια αλλαγή στο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της Τ.Α προϋποθέτει ανατροπή των μνημονίων και των μνημονιακών πολιτικών που εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται και στην Τ.Α, προϋποθέτει συνολικά αντικατάσταση του «Καλλικράτη», αφού ο συγκεκριμένος νόμος σχεδιάστηκε εξαρχής με άξονα τις νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις για λιτότητα και «λιγότερο κράτος». Λιγότερο κράτος στις κοινωνικές παροχές και υπηρεσίες, αλλά περισσότερο κράτος όσον αφορά στον γραφειοκρατικό κεντρικό έλεγχο.
Για να προωθηθεί ένα νέο θεσμικό πλαίσιο που έχει πραγματικά ανάγκη η Τ.Α και οι δημότες, προϋπόθεση είναι η οικοδόμηση ενός κοινωνικού μετώπου αντίστασης, αλληλεγγύης και ανατροπής των μνημονιακών δεσμεύσεων από την αυτοδιοίκηση, τους εργαζόμενους και τις τοπικές κοινωνίες.
Ο ριζικός επαναπροσδιορισμός της αυτοδιοίκησης δεν μπορεί παρά να αποτελεί μία συστηματική προσπάθεια στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της δημοκρατίας, της κοινωνικής συμμετοχής και της όξυνσης της πολιτικής έκφρασης και δράσης.
Σε αυτήν την κατεύθυνση είναι αδήριτη ανάγκη η ψήφιση ενός νέου Νόμου – Πλαίσιο για την Τοπική Αυτοδιοίκηση στον οποίο θα διασφαλίζονται:
• Η χωροταξική αποκλιμάκωση των ΟΤΑ ώστε αφενός να καλυφθεί το τεράστιο σημερινό έλλειμμα πρωτογενούς δημοκρατίας και αφετέρου οι ΟΤΑ να γίνουν πιο αποτελεσματικοί προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας.
• Η αποκέντρωση και ο σαφής επιμερισμός των αρμοδιοτήτων κάθε επιπέδου διοίκησης
• Η επαρκής και επακριβής κατανομή των πόρων
• Ο βαθύς εκδημοκρατισμός της λειτουργίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Οι Δήμοι θα πρέπει να είναι συν-διαμορφωτές και διαχειριστές του κοινωνικού κράτους. Η τοπική πολιτική εξουσία και διοίκηση θα μπορεί να παρεμβαίνει και να απαντά αποτελεσματικά στα προβλήματα της καθημερινότητας του πολίτη. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το σύνολο των τομέων που αφορούν κοινωνικές δράσεις – κοινωνική συνοχή, χωροταξία, περιβάλλον, χρήσεις γης, τοπική ανάπτυξη, σχέσεις διοικητικής μορφής Δημοσίου – πολίτη θα περάσουν στην αρμοδιότητα των Δήμων, στο πλαίσιο ενός ενιαίου, ισόρροπου, εθνικού και περιφερειακού σχεδιασμού.
Ο πιο κρίσιμος όμως παράγοντας είναι η εξασφάλιση της οικονομικής επάρκειας και αυτοτέλειας των ΟΤΑ. που θα πρέπει να διαπερνά το «νέο πολιτικό συμβόλαιο» μεταξύ κράτους και Τ.Α., στο οποίο θα προσδιορίζονται ως δύο διακριτοί ισότιμοι πόλοι ενός ενιαίου πολιτικού και διοικητικού συστήματος.
Η άρρηκτη σχέση ανάμεσα στους πόρους και στις αρμοδιότητες πέρα από εχέγγυο θεσμικής αυτοτέλειας και οικονομικής βιωσιμότητας των ΟΤΑ, λειτουργεί και ως δικλείδα ασφαλείας απέναντι στα σχέδια μετατροπής της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε αποκεντρωμένο φοροεισπρακτικό μηχανισμό.
Για αυτό το σκοπό θα απαιτηθεί βαθύς εκδημοκρατισμός ώστε να λειτουργήσει η άμεση δημοκρατία και η συλλογική ευθύνη και να απορριφθούν οι μονοπρόσωπες, συγκεντρωτικές εκτελεστικές εξουσίες, να προβλεφθούν οι συμμετοχικοί θεσμοί και παρεμβάσεις ως αναπόσπαστο και δομικό συστατικό μέρος της θεσμικής και πολιτικής λειτουργίας της ΤΑ., να εφαρμοστεί η απλή αναλογική σε όλα τα επίπεδα εκλογής και αντιπροσώπευσης, διότι το υφιστάμενο εκλογικό σύστημα που αποδίδει τα 3/5 των εδρών στον συνδυασμό που πλειοψήφησε αλλοιώνει την αναλογική αντιπροσώπευση, ώστε με άλλα λόγια να επιτευχθεί η ουσιαστική και τυπική αναβάθμιση των συλλογικών οργάνων και να καταστούν χώροι επεξεργασίας και λήψης όλων των αποφάσεων , αλλά και ελέγχου της υλοποίησής τους.
Πρωτεύουσα προϋπόθεση για να οδηγηθούμε σε αυτό το νέο «πολιτικό συμβόλαιο» κράτους –αυτοδιοίκησης, βαδίζοντας πάνω στα αριστερά προτάγματα και όχι ακολουθώντας τις γραφειοκρατικές διαδρομές των υπουργείων , είναι η όσο το δυνατό μεγαλύτερη εμπλοκή των τοπικών κοινωνιών και η μαζικοποίηση της συμμετοχής των πολιτών στις αυτοδιοικητικές διεργασίες. Χωρίς αυτούς τους απαραίτητους όρους, το μέλλον στην τοπική αυτοδιοίκηση προδιαγράφεται σκοτεινό.
Δημήτρης Παπαθανασίου, Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Τρικκαίων, Επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Φυσάει Κόντρα για την Ανατροπή»
Αναμενουμε δυναμική απάντηση του Καπετάν Πλευσης.
Αφελής , Κουτός ή Φυτευτό Τροπικό Δένδρο που έπιασε στον Κάμπο ετούτο, όπως τα υπόλοιπα που φυτεύτηκαν και δεν λέμε να τα ξεριζώσουμε ακόμη. Καλύπτει δήμαρχο και περιφερειάρχη με λάθος σχεδιασμό άρθρου. Οι 3 πρώτοι παράγραφοι μαρτυρούν ξεκάθαρα την βοήθεια. Δεν φταίει κανένας σε τίποτα, υπάρχει βαθύτερο θέμα για τον ίδιο όπως αναφέρει ,από μνημόνιο 3 και καμιά αντιπολίτευση πλην μιας σειράς στο τέλος της τρίτης παραγράφου ΄΄ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΙ Τ.Α ΣΩΠΑΙΝΟΥΝ και ξύσε …..και τρεις ακόμη σειρές μόνο για κατασχέσεις δημοτών και καταλογισμό οικονομικών υψηλών ανταλλαγμάτων για αθλητικά σωματεία. Τρομερή αντιπολίτευση. Μπράβο,,,,τόσα πανηγύρια και τίποτα στον αέρα. Μην μιλάτε.
Ο μισός λόγος ήταν Υποψήφιου Δημάρχου και ο άλλος μισός Υποψήφιου Βουλευτή. Μπερδεμένος πολύ και χεσμένος πολύ.
Είναι της μόδας να κάνουν τελευταίο χρόνο αντιπολίτευση . Από έγκυρη πηγή το σύστημα αυτό.
4 χρόνια βοηθάνε.4 χρόνια τρως να μην φωνάζεις.Έναν χρόνο φωνάζεις να κερδίσεις τα κουκιά. Υποδούλωση ολική. Από ανθρώπους με άνεση αλλά και χρήμα.Ξυπνήστε.
ΚΑΠΕΤΑΝ ΠΛΕΥΣΗΣ
Έβραζε από εξελίξεις ο κάμπος του πονεμένου λαού της Θεσσαλίας από το 1904 έως το 1909 σε 5 χρόνια, (ακριβώς όσο από το 2011 έως το 2016 που βράζει τώρα) οργανώθηκαν οι πρώτοι γεωργικοί σύλλογοι και σύνδεσμοι σε Λάρισα Τρίκαλα και Καρδίτσα αντίστοιχα.Ταυτόχρονα χύθηκε εκείνο το διάστημα το αίμα του δάσκαλου Μαρίνου Αντύπα. Το 1909 έγιναν συλλαλητήρια με μοναδικό στόχο το τέλος των 10.000 στρεμμάτων έως 100.000 στρεμμάτων τσιφλικιών. Από τα μεσιακά συμβόλαια επί τουρκοκρατίας περάσαν στα ακόμη πιο δυσβάσταχτα με τους δήθεν ευεργέτες , δήθεν φιλέλληνες του τότε. Καραπάνο, Ζωγράφο & ΣΙΑ ΑΕ της εποχής .(Ρότσιλντ,Ροκφέλερ, JP Morgan,Σώρος σήμερα ελέγχουν κάθε τι αποδοτικό στην Ελλάδα). Οι παρέες ΣΙΑ ΑΕ πουλούσαν δάση σε μια νύχτα που τρώγανε και πίνανε με διασκεδαστές τον φτωχό λαό, τους αρκουδιάρηδες με το ντέφι , πάντρευαν τα παιδιά τους να διπλασιάσουν περιουσίες. Ατελείωτα στρέμματα για ατελείς παραγωγές ονειροπαρμένων ανθρώπων π.χ Ζωγραφία οικισμός που έγινε με τα απατηλά όνειρα του τραπεζίτη εκ Πόλης και Παρισίου (όπως τώρα εκ Φρανκφούρτης και Λονδίνου) Χρηστάκη Ζωγράφου αγοράζοντας νερό, ήλιο, ανθρώπινες ψυχές για εργασία, γυναίκες και παιδιά ζυμώνοντας τα στην απόλυτη κυριαρχία ενός τραπεζίτη που αγόρασε ουκ ολίγον 11 Τσιφλίκια από τους Κοτζαμπάσηδες σε Τρίκαλα και Καρδίτσα 65.000 στρεμμάτων.(όπως τώρα ΔΕΗ,ΤΑΪΠΕΔ,ΥΔΩΡ,Αεροδρόμια και τι ακολουθεί….).
Το 1910 έγιναν μεγάλες κινητοποιήσεις με βαθύτερο νόημα και μήνυμα.
Το 1910 στις 19 Φεβρουαρίου ο λαός έδωσε εντολή στη Πανθεσσαλική Επιτροπή. Η δύναμη ήταν τεράστια πήγαινε με μια εντολή και μόνο. Θέλουμε την Αληθινή Δικαιοσύνη, την Αληθινή Δημοκρατία την Γη μας , την Τροφή μας, τις Γυναίκες μας, τα Παιδιά μας και την Ελευθερία της Ζωής μας.
Άντρες ήρωες αληθινοί και αγωνιστές, υπερασπιστές του Κάμπου.
Μπήκαν στο άνδρο του Πρωθυπουργού Στέφανου Δραγούμη, των υπουργών, των αρχηγών άλλων κομμάτων και παραγόντων δηλαδή επιχειρηματιών της εποχής και τραπεζιτών του λόμπι της εποχής.
Η Πανθεσσαλική Επιτροπή με την εντολή του λαού πέτυχε με την πίεση αυτή να προτείνει να γίνει ψήφισμα στη βουλή, ώστε κατανοητά Σκιστούν τα Μνημόνια του κάμπου των τσιφλικιών.
Αμέσως φεύγουν αφήνοντας μια μικρή αντιπροσωπεία στην Αθήνα και ”καλπάζοντας” καταφτάνουν στο Χαλί του Θεσσαλικού Κάμπου 27 Φλεβάρη 1910. Ως και τις 6 Μαρτίου 1910
δεκάδες χιλιάδες πρώην υπόδουλοι των τσιφλικάδων και τραπεζιτών αντιστέκονται στα συμφέροντα σε μια αποφασιστική ιστορικά στιγμή και Σκίζουν τα Μνημόνια των τσιφλικιών, καθώς εγκρίθηκε το ψήφισμα που ζήτησε από τον Στέφανο Δραγούμη η Πανθεσσαλική Επιτροπή.
Μπήκε το νερό στο αυλάκι και στις επόμενες κυβερνήσεις διπλωματικά και με έντονα συναισθήματα φόβου τους Υπερασπιστές του Αγέρωχου Κάμπου, τον αγωνιστή λαό του κάμπου. Μοίρασαν την γη και τον φυσικό πλούτο στους αγρότες, στους πολίτες της Θεσσαλικής γης.
Οι Θεσσαλοί του κάμπου ,καμπίσιοι ,καραγκούνηδες ήταν οι πρώτοι αληθινοί και ιδιαίτεροι για την εκείνη την εποχή χρονική στιγμή αντίσταση ενάντια στο εθελούσιο ολιγαρχικό σύστημα. Ήταν μια Μικρή Επανάσταση του Λαού των Θεσσαλών με Γιγάντιο αντίκρισμα στην κοινωνία των Ελλήνων.
Ο λαός αγωνίζεται και νικάει τον ολιγαρχικό καπιταλισμό των δοσίλογων κυβερνήσεων και φοβίζει τις επόμενες με τον φόβο της δικαιοσύνης του λαού, ώστε να μην κάνουν λάθος γιατί θα αντιμετωπίσουν τον όχλο του πονεμένου Θεσσαλού.
Ο Λαός θα Δώσει Την Λύση. Σε Ανύποπτο Χρόνο.