Του Γεωργίου Παπασίμου : Η Ελλάδα βρίσκεται στην κρισιμότερη περίοδο της νεότερης ιστορίας της, αφού ο μνημονιακός νεοφιλελεύθερος “οδοστρωτήρας” έχει οδηγήσει την χώρα μας σε συνθήκες ιστορικής στρατηγικής εθνικής ήττας αντίστοιχης αναλογικά με την μικρασιατική καταστροφή. Ο οδυνηρός κατήφορος της Ελλάδας πέραν των δραματικών συνθηκών στην οικονομία και κοινωνία που επέφερε η “προκρούστια” νεοφιλελεύθερη πολιτική βίαιης εσωτερικής υποτίμησης, συμπληρώνεται και από την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στους ξένους δανειστές με προδοτική συνέργεια του μνημονιακού συστήματος παρακμής ( οικονομική ολιγαρχία και μνημονιακό πολιτικό προσωπικό) επιφυλλάσσοντας για την χώρα μας την μετατροπή της σε “αποικία χρέους”.
Έτσι, το κρίσιμο ζήτημα σήμερα είναι η άμεση ανατροπή αυτού του “σάπιου” κλεπτοκρατικού συστήματος από ένα ισχυρό αντιμνημονιακό δημοκρατικό προοδευτικό πατριωτικό μέτωπο Σωτηρίας με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δημοκρατικές προοδευτικές πατριωτικές δυνάμεις μεταξύ των οποίων είναι και το ΠΡΑΤΤΩ. Ισχυρό συμβολικό προηγούμενο για την χώρα μας ήταν η δημιουργία του ΕΑΜ μπροστά στο φάσμα της κατοχής από την “ναζιστική μπότα” και την ανάγκη απελευθέρωσης της Ελλάδας και της προστασίας του λαού, γιατί αντίστοιχες αναλογικά συνθήκες αντιμετωπίζουμε και σήμερα και γι’ αυτό οι καιροί απαιτούν την δημιουργία ενός αντίστοιχου πολιτικού-κοινωνικού μετώπου Σωτηρίας από τις αντιμνημονιακές προοδευτικές πατριωτικές δυνάμεις στην βάση ενός κοινά αποδεκτού προγράμματος Σωτηρίας.
Αυτό το πρόγραμμα Σωτηρίας πρέπει να έχει τρεις σημαντικούς στόχους: Πρώτον, να ανακοπεί η καταστροφική “πολεμικού τύπου” υφεσιακή πορεία της χώρας. Δεύτερον, να προωθηθεί ένα νέο οικονομικό αναπτυξιακό μοντέλο για την ουσιαστική παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Και τρίτον, να προωθηθεί άμεσα η μεταρρύθμιση του σαθρού και διεφθαρμένου πολιτικού εποικοδομήματος μέσα από το χτύπημα των μηχανισμών ελέγχου του συστήματος παρακμής και της οικονομικής ολιγαρχίας.
Έτσι, η έξοδος από την κρίση και την οικονομική και κοινωνική ανόρθωση της χώρας απαιτεί αφενός την αποδέσμευση από τον ζυγό των μνημονιακών πολιτικών και αφετέρου την εφαρμογή ενός δημοκρατικού προοδευτικού πολιτικού προγράμματος σωτηρίας, που θα ξεκινά από την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και θα έχει ως οραματικό τελικό στόχο τον σοσιαλισμό. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η κυβέρνηση Σωτηρίας θα έχει να αντιμετωπίσει τα σκληρά και βραχυπρόθεσμα θέματα της ανθρωπιστικής κρίσης αλλά και την αποκατάσταση της ισορροπίας και της κυριαρχίας της χώρας, θέτοντας παράλληλα τα θεμέλια και τις κατευθύνσεις για την υλοποίηση του οραματικού τελικού στόχου.
Θα πρέπει να τονιστεί ότι στην σημερινή «κρίση χρέους» και την μετατροπή της Ελλάδος σε διεθνές «πειραματόζωο» δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις ούτε ανώδυνες επιλογές. Το πραγματικό δίλλημα σήμερα είναι εάν ο ελληνικός λαός θα υποστεί ατέρμονες θυσίες χωρίς όμως αντίκρισμα, όπως γίνεται επί 5 χρόνια μέσω του μνημονιακού «οδοστρωτήρα», ή οι θυσίες του θα πιάσουν τόπο για ένα καλύτερο μέλλον. Η ιστορία διδάσκει ότι οι ριζοσπαστικές κοινωνικές αλλαγές δεν είναι ούτε ιστορικοί «περίπατοι», ούτε «βελούδινες επαναστάσεις», αλλά σκληρές ταξικές κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις.
Είναι βέβαιον ότι οι δυνάμεις του συστήματος παρακμής στην Ελλάδα ως εκπρόσωποι του κλεπτοκρατισμού, καθώς και οι ξένοι «προστάτες» τους και διεθνείς «τοκογλύφοι» θα κάνουν τα πάντα για να ελέγξουν την λαϊκή αντίδραση και να υπονομεύσουν την κυβέρνηση Σωτηρίας προκειμένου να αποφύγουν την προοδευτική αλλαγή με στόχο τον έλεγχο της Ελλάδας ως «αποικία χρέους» για τους μεν και την διατήρηση των προνομίων τους και της διατήρησης της μηχανής κερδών για τους δε.
Για τον λόγο αυτό στην κυριολεξία στις 100 πρώτες ώρες κοινοβουλευτικού βίου της κυβέρνησης Σωτηρίας θα πρέπει να νομοθετηθούν εκείνες οι πολιτικές που θα σπάσουν τον μνημονιακό «κηδεμόνα» και θα δώσουν θάρρος και ηθικό στο λαϊκό κίνημα, σε αυτή τη «στροφή του διαβόλου» που βρίσκεται η χώρα μας.
«Θα πρέπει να τονιστεί ότι στην σημερινή «κρίση χρέους» και την μετατροπή της Ελλάδος σε διεθνές «πειραματόζωο» δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις ούτε ανώδυνες επιλογές. Το πραγματικό δίλλημα σήμερα είναι εάν ο ελληνικός λαός θα υποστεί ατέρμονες θυσίες χωρίς όμως αντίκρισμα, όπως γίνεται επί 5 χρόνια μέσω του μνημονιακού «οδοστρωτήρα», ή οι θυσίες του θα πιάσουν τόπο για ένα καλύτερο μέλλον. Η ιστορία διδάσκει ότι οι ριζοσπαστικές κοινωνικές αλλαγές δεν είναι ούτε ιστορικοί «περίπατοι», ούτε «βελούδινες επαναστάσεις», αλλά σκληρές ταξικές κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις.»
