Ο Γιούκιο Μισίμα, πριν προχωρήσει στο τελευταίο του διάβημα, ψιθυρίζει: «Νομίζω ότι ούτε καν με προσέχουν» και προχωρά. Ένα σύμβολο αποφυγής ως ατομική πράξη και συλλογιστική. Ως κόμμα όμως; Η εγγύτητα του βιολογικού θανάτου του κινήματος ίσως ρίξει ικανό φως στη διαδρομή και στην προσφορά του. Ίσως έτσι ενεργοποιηθούν δυνάμεις που θα ακουστούν. Ας τολμηθεί επομένως η έσχατη διαβατήρια τελετή, που θα ολοκληρώνει την ιστορία μιας ζωής, τώρα που η αγωνιώδης ερώτηση της πιθανότητας δεν τίθεται πια.
Το ΠΑΣΟΚ πεθαίνει, δεν πεθαίνουν όμως ούτε οι ιδέες που το δημιούργησαν, ούτε αυτά που κατάφερε ή δεν ολοκλήρωσε. Τελείωσε έτσι ο κύκλος της ιστορικής του αναγκαιότητας. Το δεδομένο τέλος του δε θα πρέπει ασφαλώς να μας οδηγεί σε διαβήματα παραλογισμού, αλλά ούτε και σε υστερόβουλες κριτικές της διαδρομής του. Η παράκαμψη των συναισθημάτων και των αναπαραστάσεών μας, θα δείξει το δρόμο, έτσι ώστε το τέλος του να αποτελέσει ένα γεγονός εντός ζωής αλλά και μια εντολή ζωής.
Είναι πανθομολογούμενο ότι ουδείς εκ των δύο του νεόδμητου δίπολου μπορεί να εκπροσωπήσει πραγματικά την ελληνική κοινωνία σήμερα. Αυτό βεβαίως δεν αναιρεί το γεγονός ότι υγιείς δυνάμεις υπάρχουν –και είναι σημαντικές– και στους δύο κομματικούς σχηματισμούς. Δυνάμεις άλλοτε και αλλού φιλελεύθερες, σοσιαλιστικές, πάντα όμως ικανά μεταρρυθμιστικές και σίγουρα κριτικά φιλοευρωπαϊκές. Οι πληθυσμοί αυτοί έχουν τεθεί στο περιθώριο των χώρων τους είτε από τούς κυβερνώντες λαϊκιστές υπερασπιστές του «συντηρητικού ριζοσπαστισμού» του 4%, είτε από την υπερελευθεριάζουσα οικονομία που προτείνει ο νέος αρχηγός της δεξιάς.
Ένα ενδιάμεσο και ολοκαίνουργιο στην κατασκευή του και όχι απαραίτητα καθ’ ολοκληρία στα συστατικά σχήμα θα απαντήσει θετικά στις προσδοκίες προοδευτικών πλειοψηφιών. Δεν εννοούμε βεβαίως μια κατασκευή εκλογοθηρική, που θα γέρνει αναλόγως της συγκυρίας πότε αριστερά πότε δεξιά. Αυτό το σχήμα θα αντιτίθεται σθεναρά τόσο στον δεξιό όσο και στον αριστερό εθνικολαικισμό, στο νεοφιλελευθερισμό και σε κάθε αντιμεταρρυθμιστή.
Είναι αναγκαίο, λοιπόν, να εκφραστεί μια δύναμη κρίσιμη ποσοτικά και ποιοτικά για την συγκρότηση προοδευτικών προτάσεων. Πέρα και πάνω από τα κόμματα του χώρου και το άθροισμα αυτών. Και για να έχει ουσία η συγκρότησή της επιβάλλεται να σταματήσει να είναι μια συζήτηση δωματίου και φλύαρης αρθρογραφίας και να γίνει υπόθεση της κοινωνίας.
Τη σημερινή δεινή πραγματικότητα θα τη βοηθούσε η υπέρβαση των όποιων πολιτικών Τοτέμ και συμβολοποιημένων κατασκευών που εφθάρησαν από χρόνο, τύχη και αστοχίες. Η κυρίαρχη αυτή διάθεση για γνήσια, μη λαϊκίστικη, αλλά ρεαλιστική αλλαγή ας εκφραστεί, αφού πρώτα προηγηθεί η ερμηνεία των υπερεπενδύσεων, των ακυρώσεων, των ματαιώσεων και των δαιμόνων μας.
Οι γονείς σας το πυροβολησαν το Κίνημα εσείς το ενταφιαζεται!
Σουλα συμφωνείς;
Κίτσο Οικονόμου συμφωνείς;
Δεν παραπηραν αέρα τα μυαλα των τεκνων σας;