Γράμμα στον δάσκαλο μου Kώστα Γιοντζή – του Χρήστου Γκίμτσα

Η  ΝΕΟΤΕΡΗ  ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΙΣΤΟΡΙΑ
ΟΠΩΣ  ΤΗΝ   ΚΑΤΕΓΡΑΨΕ  Ο  ΚΩNΣΤΑΝΤΙΝΟΣ   ΓΙΟΝΤΖΗΣ

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΙ ΣΤΟ ΠΟΝΗΜΑ  « 1944- 1974 Απελευθέρωση- Μεταπολίτευση»

ΓΡΑΦΕΙ  Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ:  ΓΚΙΜΤΣΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

• Κώστας Γιοντζής , υπήρξε δάσκαλός μου. Είναι δηλαδή ένας από εκείνους που μας έμαθαν γράμματα.
  Μας «παίδεψε» κυρίως στα φιλολογικά και στην λογοτεχνία. Προοδευτική σκέψη. Να σκεφτεί κανείς  πώς ήταν  ο πρώτος που μας μίλησε για Καβάφη, εδώ και μισό αιώνα πίσω, όταν ο Αλεξανδρινός ήταν  τότε σχεδόν απαγορευμένος.
  Ιστορία, δεν μας δίδαξε.  Δεν έτυχε. Φαίνεται όμως πως μας το χρωστούσε αυτό το μάθημα και ως συνεπής, όπως στάθηκε άλλωστε σε όλη την ζωή του, χτύπησε κουδούνι και  μας ξανάβαλε στα θρανία για να μας  διδάξει ένα από τα σκληρότερα και τραγικότερα  κεφάλαια της νεοελληνικής ζωής.

  Δάσκαλε,  με το βιβλίο σου: «1944-1974 ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ» τόλμησες, και κυριολεκτώ.  Γιατί  το κομμάτι της ιστορίας του Έθνους με το οποίο καταπιάστηκες « καίει» ακόμα.  Πρόκειται για « εμπόλεμη» ιστορία  που  διαδραματίστηκε και στο πεδίο της πραγματικής  αλλά και της πολιτικής μάχης , με νεκρούς , νικητές , νικημένους και διχασμό.

• 
• Είναι γνωστό ότι αρχικά,  την ιστορία την γράφουν οι νικητές κατά πως  τους βολεύει.  Πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια  και να κυλήσει πολύ νερά στα ποτάμια για να ξαναγραφτεί στις αληθινές διαστάσεις της από κάποιους περίεργους  και σχολαστικούς ανθρώπους που τους λένε π.χ.  ιστορικούς η αρχαιολόγους.
• Εσύ όμως τόλμησες να ασχοληθείς με  «ζώσα» ιστορία, γιατί  πολλοί  Έλληνες που την έγραψαν είναι ακόμα  παρόντες,  ,  όπως και οι πρώτης γενιάς απόγονοί τους . Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας , μαζί με την μνήμη τους,  και όχι ευρήματα αρχαιολογικής σκαπάνης η κειμένων κρυμμένα σε σκοτεινά  η χαμένα αρχεία.
  Και δεν  είναι μόνο που τόλμησες, είναι και που τα κατάφερες. Δεν είναι εύκολο να περάσεις  μέσα από τα ακόμα λειτουργούντα ναρκοπέδια νικητών και νικημένων , ψάχνοντας για την αλήθεια, αλώβητος.
• 
  Γιατί είναι πολύ εύκολο να χαρακτηρισθείς,  «πλαστογράφος η όργανο σκοτεινών συμφερόντων  ακόμα και μισαλλόδοξος» στην προσπάθεια να  καταγράψεις την  πραγματική ιστορία.
• Όχι ,εσύ δεν κινδυνεύεις από κάτι τέτοιο. Χρησιμοποιώντας   διασταυρωμένα αρχεία, γνήσιο υλικό, σοβαρή βιβλιογραφία και μαρτυρίες που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση,  και χωρίς  ιδεολογικούς  υποκειμενισμούς ,  καταγράφεις μία  από τις  τραγικότερες και αιματηρότατες περιόδους της πατρίδας με  ακρίβεια μαθηματικής εξίσωσης.
  Μέσα στις γραμμές του βιβλίου σου , βλέπει κανείς την  «νεοελληνική μοίρα» χωρίς παραμορφωτικά   γυαλιά.
• Ενώ η Ελλάδα προσπαθούσε να γλύψει τις πληγές που είχε αφήσει η  Γερμανική κατοχή, «δείχνεις» με ακρίβεια τους μηχανισμούς και τους ανθρώπους που έσυραν την πατρίδα ,στον εμφύλιο και στα τραγικά αποτελέσματά του.

• Και όταν ο εμφύλιος  έληξε, όπως έληξε,  ο δρόμος της ανόρθωσης ήταν μία νέα τραγωδία ανάμεσα σε δολοπλοκίες, υπόγειες παρεμβάσεις  εξωτερικών  και εσωτερικών   (γνωστών) παραγόντων, δολοφονιών  και διχασμού.
• Καλά και έντιμα τα λες δάσκαλε. Εκεί που  το έθνος προσπαθούσε να  συμφιλιωθεί και να  χτίσει την δεύτερη Ελληνική Δημοκρατία  προέκυψαν τα  « Ιουλιανά και οι  κυβερνήσεις της αποστασίας» που οδήγησαν στην συνταγματική εκτροπή και στην επιβολή της Απριλιανής δικτατορίας,  στην λογική της εξυπηρέτησης  των λεγόμενων «ξένων αλλά και των αυτοχθόνων  συμφερόντων».
• Το  κόστος της δικτατορίας στην Ελλάδα, τεράστιο.  Πέρα από την πολιτική , οικονομική και δημοκρατική οπισθοδρόμηση,  κόστισε και την απώλεια της μισής Κύπρου.
  
  Κάπου εδώ ολοκληρώνεται το  οδοιπορικό σου δάσκαλε, καθώς  η τραγωδία ολοκληρώνεται   με την πτώση του στρατοκρατικού καθεστώτος την μεταπολίτευση  την έναρξη της  Τρίτης ελληνικής Δημοκρατίας και με το Έθνος να ξαναμετρά τις  πληγές του.
• Δάσκαλε,  το ταξίδι σου στην νεότερη Ελληνική ιστορία( 1944- 1974), ήταν ένα ταξίδι μέσα στην αλήθεια και το έκανες   με όλους τους κανόνες της ιστορικής επιστήμης. Ήταν όμως και ένα ταξίδι γεμάτο  με εθνικό πόνο. Ένας  πόνος που συνεχίζεται και στις ημέρες μας, γιατί έτσι θέλησαν οι  υπεύθυνοι της μεταπολιτευτικής προδοσίας.
  Αλλά τι να κάνουμε; Η αλήθεια είναι μία και δεν αλλάζει .Εσύ  ως γενναίος, απλώς μπήκες στον κόπο να την καταγράψεις και να την  πεις.
  Άλλωστε η σοβαρά καταγραμμένη ιστορία είναι ανελέητη  και  ποτέ  δεν δακρύζει. Κυρίως  διδάσκει.

Δάσκαλε να είσαι καλά και να μας  και να μας «μαθαίνεις» όπως τότε . Πάντα μαθητής σου.

Χρήστος  Γκίμτσας

Christos.gim@gmail.com