Πως να ξεχάσω το απόγευμα εκείνης της Κυριακής. 13 Απριλίου 2003. Η ατμόσφαιρα στο 386ο χλμ στην Κοιλάδα των Τεμπών μύριζε … θάνατο. Γύρω μας άψυχα σώματα μικρών παιδιών.Η ανεμελιά και η χαρά της επιστροφής από την εκδρομή, έγινε θρήνος και βάφτηκε με κόκκινο χρώμα. 21 αγγελούδια “είχαν ταξιδέψει” . “Το χαμόγελό τους είχε σβήσει”. Και εμείς να προσπαθούμε να παρηγορήσουμε. Να δώσουμε απαντήσεις στους γονείς που αλλόφρονες αναζητούσαν τα παιδιά τους. “Ζει”;;; με ρωτούσε μια μάνα, “πες μου την αλήθεια”. Είχε γενέθλια εκείνο το κορίτσι, έκλεινε τα 15 χρόνια της. Δεν θυμάμαι το όνομά της. Τι σημασία έχει άλλωστε. Θα θυμάμαι όμως πάντα εκείνο το μαύρο απόγευμα. Που η καρδιά μου κόπηκε σε 21 κομμάτια. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ακόμα τρέχουν δάκρυα στα μάτια μου. Σαν να ήταν δικά μου παιδιά. Ο χαμός σας χαράχτηκε βαθιά μέσα μου. Παιδιά μου!!!
Kωνσταντίνα Θεοχαρούλη
