Στην αρχή είναι πάντα η ευθύνη και η αγωνία… Κάναμε το σωστό; Μήπως όχι; Και μετά οι εικόνες των παιδιών στις αγκαλιές των μανάδων τους. Δεν ήταν κούραση τα κόκκινα μάτια πριν δυο βδομάδες στο Κλειστό. Και σήμερα τα ίδια. Ίδια δυνατά συναισθήματα (αν και απών), ίδιοι άνθρωποι μαζί μας να βοηθάνε από την ψυχή τους αφού η μεμονωμένη μιντιακή μισαλλοδοξία δεν έπιασε, ίδια ικανοποίηση ότι δεν αφήσαμε στο δρόμο ή τις λάσπες 200 ανθρώπους. Δεν θα ήθελαν να είναι εδώ. Όμως αφού βρέθηκαν, οφείλουμε να βοηθήσουμε. Το Φρούριο από σήμερα λάμπει και πάλι. Εκπέμπει ανθρωπιά και αγάπη. Και ναι, αυτό είναι το σύμβολο των Τρικάλων!
Δημήτρης Παπαστεργίου
