Δημήτρης Πετσέτας
Δουλειά δεν είχα και δουλειά βρήκα, φίλες και φίλοι… Έκανα μία ανάρτηση χτες το βράδυ, στην οποία κατέθεσα μία άποψή μου, όπως συνηθίζω να κάνω. Βλέποντας τις αντιδράσεις και διαβάζοντας τα σχόλια, μπήκα σε πολλές σκέψεις. Η αναφορά στο υπερβολικό και άκαιρο, συχνά και κακόγουστο, μακιγιάζ των κοριτσιών ήταν μόνον η αφορμή για όσα θα γράψω παρακάτω.
Υπάρχει μία λέξη, που λέγεται μόδα… Δεν αφορά μόνον την εμφάνιση, τα ρούχα και τα παπούτσια, αλλά αφορά και τις συμπεριφορές και τη στάση ζωής του καθενός μας. Κάποιοι την ακολουθούν πιστά, αρκετοί τη λαμβάνουν υπόψη και κάποιοι άλλοι τη γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Το μακιγιάζ και το ντύσιμο είναι το πιο αθώο κομμάτι αυτής της ιστορίας, άλλα είναι τα πολύ σημαντικά.
Αναφέρθηκα χτες στην έλλειψη αυτοπεποίθησης, στην υγεία του προσώπου και στο καλό ή κακό γούστο. Δεν έχω το δικαίωμα να υποδείξω τίποτα σε κανέναν, δεν το έκανα και δεν το κάνω. Όμως, διατηρώ το δικαίωμα να εκφράσω τις δικές μου απόψεις, ελεύθερα και χωρίς να με νοιάζει αν είναι ή όχι αρεστές. Θεωρώ δεδομένο ότι ποτέ δεν θα συμφωνήσουμε όλοι σε όλα.
Όμως, αναρωτιέμαι: πόσοι γονείς και πόσοι δάσκαλοι κάθονται να συζητήσουν σοβαρά με τα παιδιά και να παραθέσουν επιχειρήματα, να προσπαθήσουν ήρεμα και συστηματικά να δώσουν σε αυτά την ευκαιρία να καταλάβουν κάποια πράγματα, που δεν έχουν τη γνώση και την εμπειρία να καταλάβουν από μόνα τους ;
Κάποιες φορές η αδιαφορία και κάποιες άλλες ο φόβος τους, μήπως γίνουν δυσάρεστοι στα παιδιά, τους οδηγεί σε μία παθητική στάση και σε αποδοχή σχεδόν των πάντων. Στην άλλη άκρη, συναντάμε ακραίες αντιδράσεις και αστυνομικού τύπου απαγορεύσεις, που φέρνουν τα εντελώς αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Ο τρόπος ζωής έχει αλλάξει θεαματικά τις τελευταίες δεκαετίες, όπως και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν οι οικογενειακές σχέσεις. Οι περισσότεροι γονείς ασχολούνται με τις δουλειές τους και δεν επικοινωνούν πραγματικά με τα παιδιά τους, ούτε όταν διαθέτουν κάποιο ελεύθερο χρόνο.
Η ανατροφή των παιδιών γίνεται συχνά με τον αυτόματο πιλότο, πολλοί δάσκαλοι (όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης) δεν ασχολούνται με τη σωστή διαπαιδαγώγηση και με την πραγματική μόρφωση των μαθητών, αρκούμενοι μόνον στο γνωστικό τους αντικείμενο. Τα αποτελέσματα είναι ορατά και δυσάρεστα στην κοινωνία μας, όπως εύκολα μπορούν να αντιληφθούν όλοι, εκτός από αυτούς που εσκεμμένα εθελοτυφλούν.
Μία από τις επιλεγμένες εικόνες αυτού του προφίλ, γράφει ότι “τα παιδιά δεν θα σε θυμούνται για όσα τους έμαθες, αλλά για όσα τα έκανες να αισθάνονται”. Συμπληρώνω: και για όσα τους βοήθησες να σκεφτούν.
Λέω και ξαναλέω ότι προσπαθώ να είμαι ευχάριστος και χρήσιμος, αλλά όταν είναι ανάγκη να διαλέξω ένα από αυτά, τότε διαλέγω το δεύτερο χωρίς κανέναν δισταγμό. Κάποτε πρέπει να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες που μας αναλογούν, να μην φορτώνουμε όλα τα στραβά στους άλλους, να αγαπήσουμε την αλήθεια και να καταλάβουμε ότι για να φτιάξουμε ομελέτα πρέπει να σπάσουμε τα αυγά.
Αν θέλουμε να φτιάξουμε παντεσπάνι, χρειάζονται ακόμα περισσότερα αυγά…
