Δεν ξέρω πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας την έννοια της Δημοκρατίας… Για μένα, Δημοκρατία είναι ο σεβασμός στην αρχή της πλειοψηφίας, η ελευθερία της σκέψης και η δυνατότητα της έκφρασης. Βαρέθηκα να διαβάζω αποφθέγματα και στίχους,να ακούω κραυγές και συνθήματα, διχαστικά κηρύγματα και υβριστικές εκφράσεις… Πολιτισμένη συζήτηση με επεξεργασμένες θέσεις και με επιχειρήματα θα κάνουμε ποτέ σ’ αυτόν τον ευλογημένο, αλλά ταυτόχρονα και καταραμένο τόπο ;
Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, χρειάζεται γνώση και πρόβλεψη, χρειάζεται αλήθειες και όχι παραμύθια… Εμείς τα αγνοούμε όλα αυτά και υποστηρίζουμε πράγματα που απλώς μας αρέσουν, χωρίς να κάνουμε τον κόπο να σκεφτούμε κατά πόσο είναι δυνατόν να υλοποιηθούν. Ακολουθούμε σαν αγέλη αυτούς πουμε τα λόγια τους χαϊδεύουν τα αυτιά μας, αυτούς που λένε αυτά που θέλουμε να ακούσουμε και γυρίζουμε την πλάτη σε όσους τολμάνε να πούνε τα πράγματα με το όνομά τους.
Για να μην πάω ακόμα πιο πίσω χρονικά, στις περιόδους της καταναλωτικής υστερίας και της κοινωνικής ευδαιμονίας, θα ξεκινήσω από την εποχή που έκλεισαν οι αγορές και δεν μπορούσαμε πλέον να δανειστούμε, όπως είχαμε συνηθίσει να κάνουμε τόσα και τόσα χρόνια. Πέσαμε όλοι να φάμε τον Παπανδρέου που, ενώ προεκλογικά μας έλεγε ότι λεφτά υπάρχουν, προσγειώθηκε ανώμαλα, υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο και μας έφερε την τρόικα.
Όπως όφειλε και όπως ήταν αναγκασμένος, ζήτησε πολιτική συναίνεση για να βγούμε όσο πιο γρήγορα από το “λούκι”, αλλά δεν τη βρήκε πουθενά, ακόμα και όταν παραιτήθηκε από τη θέση του και ανέλαβε η κυβέρνηση Παπαδήμου. Αναρωτιέμαι: αν είχαμε κρατήσει από τότε τη στάση που είχαμε την τελευταία βδομάδα, όταν έφτασε πλέον ο κόμπος στο χτένι, μήπως δεν θα είχαμε φτάσει ως εδώ ;
Όμως, πρώτα ο Σαμαράς με τις λαϊκίστικες διακηρύξεις του Ζαππείου και μετά ο Τσίπρας με το ακόμα πιο λαϊκίστικο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, με τους εσφαλμένους χειρισμούς στις διαπραγματεύσεις του τελευταίου πενταμήνου και με την καταστροφική απόφαση για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, κατανάλωσαν πολύτιμο χρόνο και διέλυσαν κάθε ίχνος διεθνούς εμπιστοσύνης απέναντι στη χώρα μας, διχάζοντας τον κόσμο και επιδιδόμενοι σε ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής. Τα αποτελέσματα τα είδαμε στη χτεσινή μαραθώνια Σύνοδο Κορυφής και θα τα ζήσουμε στο τομάρι μας.
Προσωπικά, όταν βρίσκομαι σε αντιπαράθεση με κάποιον,προσπαθώ να έρθω στη δικιά του θέση για να καταλάβω πώς σκέφτεται. Αυτό κάνω συνεχώς και αυτές τις μέρες, προσπαθώντας να καταλάβω τη στάση που επρόκειτο να κρατήσουν οι δανειστές μας. Αναρωτιέμαι: αν κάποιος από εμάς έδινε δανεικά σε κάποιον και αυτός δεν τα επέστρεφε στη συμφωνημένη προθεσμία, αλλά μας ζητούσε και άλλα, θα του δίναμε χωρίς να του βάλουμε όρους και χωρίς να ζητήσουμε εγγυήσεις ; Ειδικά, αν μας έλεγε κατάμουτρα ότι δεν έχει την πρόθεση να μας επιστρέψει τα προηγούμενα, θα του δίναμε και άλλα ;
Η ζωή μου δίδαξε ότι δεν υπάρχουν συναισθήματα όταν υπάρχουν στη μέση συμφέροντα. Αυτά είναι μόνον για κάποιους αφελείς και φιλότιμους, στους οποίους τυχαίνει να ανήκω, που δίνουν και το… βρακί τους για να βοηθήσουν κάποιον που έχει απόλυτη ανάγκη.
Δεν περιμένω λοιπόν από κανέναν Σόιμπλε και από καμία Μέρκελ να μας αγαπήσουν,ούτε ο Ολάντ και ο Ρέντσι μας αγάπησαν ξαφνικά. Όλοι βάζουν στη ζυγαριά τα “συν” και τα “πλην”, για να καθορίσουν τη στάση τους. Ας μην γελιόμαστε, αντίβαρο στην ηγεμονία της Γερμανίας προσπαθούν να δημιουργήσουν, με την υποστήριξη του Προέδρου Ομπάμα που βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία για να αποκτήσει ξανά ενεργό ρόλο στις ευρωπαϊκές υποθέσεις.
Στο εσωτερικό μέτωπο, τα πράγματα έχουν μπει κυριολεκτικά στο μίξερ… Ετούτες τις πολύ κρίσιμες ώρες, ο πρωθυπουργός έχει περισσότερη πολιτική στήριξη από την αντιπολίτευση και λιγότερη από τη συμπολίτευση, έχει να αντιμετωπίσει πολλά και σοβαρά εσωτερικά προβλήματα στο κόμμα του και στον κυβερνητικό του σχηματισμό. Ειλικρινά, δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του… Ξεχνάω τα λάθη και τις αστοχίες του, τις λανθασμένες επιλογές προσώπων που τον εξέθεσαν με τη στάση τους, έρχομαι στη θέση του και με πιάνει φρίκη.
Ποιον να πρωτοκάνει καλά… τη Ζωίτσα που σήκωσε παντιέρα και ζει στην κοσμάρα της, παριστάνοντας τη σύγχρονη Πασιονάρια… τον Λαφαζάνη και τους υπόλοιπους δραχμολάγνους που πιστεύουν ότι φεύγοντας από την Ευρωζώνη θα βρεθούμε στη Γη της Επαγγελίας, τη στιγμή που δεν υπάρχει καμία σοβαρή προεργασία για αυτό, όταν η παραγωγική βάση της χώρας είναι διαλυμένη και ο κόσμος έχει μάθει στην καλοπέραση…τον Καμμένο που έχει τόση σχέση με την πραγματικότητα, όση έχω εγώ με το πιλοτάρισμα αεροπλάνου… ή τον κόσμο που βγήκε με τις σημαίες στους δρόμους για να πανηγυρίσει τον θρίαμβο του “ΟΧΙ” πριν μια βδομάδα, έχοντας απαντήσει ο καθένας στο ερώτημα που είχε στο μυαλό του και όχι σ’ αυτό που έγραφε το ψηφοδέλτιο που έριξε στην κάλπη ;
Η απόφαση για την έναρξη των συνομιλιών, για μία νέα δανειακή σύμβαση και ένα νέο μνημόνιο, δεν είναι το τέλος αυτής της προσπάθειας… είναι μονάχα η αρχή. Χρειάζονται πολλά ακόμα για να υλοποιηθεί η συμφωνία και πρέπει να ανεβούμε την ανηφόρα, πληρώνοντας τα “γαμησιάτικα” και αλλάζοντας από σήμερα κιόλας τη νοοτροπία μας και τον τρόπο που ζούμε. Το εύκολο είναι να τα φορτώνουμε όλα στους άλλους και να νιώθουμε αναμάρτητοι, το δύσκολο είναι να βάλουμε πλάτη, να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας, τις οικογένειές μας και τη χώρα μας… ξεχνώντας τις ξεκούραστες και χωρίς άγχος θεσούλες, κάνοντας δουλειές που μέχρι χτες τις θεωρούσαμε υποτιμητικές και τις αναθέταμε μόνον στους οικονομικούς μετανάστες, επειδή εμείς γεννηθήκαμε για να είμαστε τα αφεντικά.
Ο πανικός και η βιασύνη, η οργή και ο θυμός είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι…ο λαϊκισμός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας. Δεν χρειάζεται να ψάξουμε για τον επόμενο Τσίπρα, επειδή τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα άρχισαν να τον λιθοβολούν πολλοί από αυτούς που πριν μια βδομάδα τον αποθέωναν. Πρέπει να σφίξουμε τα δόντια και να παλέψουμε,να δώσουμε έμπρακτες απαντήσεις στις ακραίες φωνές, αυτές που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την απελπισία του κόσμου για να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη, αυτές που παρασύρουν παιδιά προερχόμενα από δημοκρατικές οικογένειες να ασπάζονται ακραίες ιδεολογίες και να υιοθετούν ανεδαφικές απόψεις.
