Συντάκτης: Περικλής Κοροβέσης ΕΦ.ΣΥΝ
Στη γενική χαρά για την ιστορική νίκη της Αριστεράς εγώ δεν συμμετείχα, παρ’ όλο που για περίπου μισό αιώνα ήμουν μέσα στην Αριστερά, και φυσικά εξακολουθώ να είμαι. Αλλά ποια Αριστερά; Αυτή που έχουμε στη φαντασία μας (Φαντασιακή Αριστερά, όπως θα έλεγε και ο Καστοριάδης) ή την Αριστερά όπως διαμορφώνεται από τα παιχνίδια της εξουσίας, με ρεαλιστικούς όρους και με την αρχή της «τέχνης του εφικτού»; Προσωπικά ήμουν πάντα με τη «φαντασιακή Αριστερά», εξ ου και ο απόβλητος της κάθε εξουσίας. Αλλά εντούτοις μια κυβέρνηση είναι μια απτή πραγματικότητα, που θα καθορίσει τη μοίρα σου, και αυτό μπορεί να σημαίνει πως από μικρονοικοκύρης, που τα έφερνε βόλτα, να βρεθείς να κοιμάσαι στο παγκάκι, να τρως από τα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής και, για συμπλήρωμα, να ψάχνεις στα σκουπίδια. Και αυτό ήταν το βασικό έργο της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, που το πλήρωσε δραματικά ο τρίτος εταίρος, ο Φώτης Κουβέλης, που πέρασε στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, αν και προσωπικά πιστευώ πως του άξιζε μια καλύτερη τύχη. Αλλά όταν οι φιλοδοξίες γίνονται έμμονες ιδέες, τότε δεν διαφέρουν από ψυχικό νόσημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα θετικά του και τα αρνητικά του, είναι το πρώτο καθαρόαιμο ευρωπαϊκό κόμμα στην Ελλάδα. Και αυτό συνάγεται από τον πολιτικό πολιτισμό που δείχνει. Και εδώ δεν μιλάμε για πολιτικές θέσεις, αλλά για πολιτικό ήθος. Ο λαϊκισμός του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν τριτοκοσμικό φαινόμενο και η αντικομμουνιστική υστερία του Σαμαρά, με την επακολουθούμενη καταστροφολογία, ήταν δείγματα ρητορικής της φασίζουσας Δεξιάς, πριν από την ίδρυση της Ε.Ε. Οι συντηρητικοί πολιτικοί σχηματισμοί της Ευρώπης, εκτός της Ακροδεξιάς, παίζουν μπάλα με τους κανόνες της πολιτικής FIFA. Ενα άλλο θετικό πρόσημο ήταν το «brand name»: «Αριστερά και άγιος ο Θεός». Εδώ χωρούσαν όλα. Βέβαια, ο ηγετικός κύκλος γύρω από τον Τσίπρα δεν κατάλαβε πως το εργοστάσιο της «Αριστεράς», με αυτό το όνομα, είχε προ καιρού κλείσει. Το ΕΑΜ είχε τελειώσει με τη λήξη του εμφυλίου πολέμου. Η ΕΔΑ εξαφανίζεται με τη χούντα. Με τη Μεταπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ αφομοιώνει τον κόσμο της Αριστεράς και αφήνει κάτι ψίχουλα στους πραγματικούς κληρονόμους, ονόματι ΚΚΕ και ΚΚΕ εσ., και σχεδόν μηδέν στις εξωκοινοβουλευτικές ομάδες της κομμουνιστικογενούς Αριστεράς (μαοϊκοί, τροτσκιστές ή άλλες διασπάσεις).
Τώρα, στο 2015, πώς η Αριστερά έφτασε στο πραγματικό ποσοστό 35,34% των ψήφων και στις 149 έδρες είναι ένα ερώτημα. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεπερνούσε το 4,5%. Και αυτό στο όχι και τόσο μακρινό 2009. Πώς έγινε αυτό το θαύμα και σχεδόν οχταπλασίασε τα ποσοστά του; Δεν νομίζω πως ήταν οι ιδέες και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που ξεσήκωσαν τις μάζες. Ηταν οι καταστροφικές πολιτικές της απελθούσης φασίζουσας κυβέρνησης που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ στον μεγαλύτερο ανακλυκλωτή ψήφων μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και αυτό ας το έχουν στα υπόψη όσοι μιλούν για ιστορική νίκη της Αριστεράς. Το νούμερο 149 είναι σημαντικό. Αλλά δεν μετράει. Για να μετρήσει χρειάζονταν δύο-τρεις μονάδες ακόμα. Και αυτές έπρεπε να τις δανειστεί από κάπου ή να γίνουν νέες εκλογές. Και η νέα κυβέρνηση επέλεξε ένα ακόμα δάνειο. Και ναι μεν τώρα μετράει 162 βουλευτές, 13 από τους ΑΝ.ΕΛΛ. και μπαίνει σε παρένθεση πως αυτό το κόμμα είναι ακροδεξιό.
Η Ακροδεξιά στην Ευρώπη έχει πολλές μορφές. Η Χρυσή Αυγή, ως εγκληματική και ναζιστική οργάνωση, είναι το μόνο κόμμα στην Ευρώπη που κερδίζει ψήφους στο όνομα του Χίτλερ, γίνεται τρίτο κόμμα, και το ιστορικό ΚΚΕ είναι πίσω και από αυτό ακόμα το Ποτάμι. Και αυτό δείχνει πως ο δωσιλογισμός είναι συστατικό στοιχείο του πολιτικού μας συστήματος. Σε αντίθεση, η Ακρα Δεξιά στην Ευρώπη έχει μια λαϊκιστική-αριστερή φατσάδα, συχνά με αντιευρωπαϊκά αισθήματα ή ευρωσκεπτικιστικά (ανάλογα με τις θέσεις ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά από την αντίθετη όχθη), είναι υπέρ του κοινωνικού κράτους και υπέρ των κοινωνικών παροχών. Αλλά υπάρχει και εδώ μια διάσπαση. Η νεοφιλελεύθερη Ακρα Δεξιά, που τη συναντούμε σε Ελβερία, Νορβηγία, Βέλγιο κ.λπ. έχει φιλοευρωπαϊκές τάσεις, και είναι υπέρ του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.
Κοινό σημείο το μίσος στον άλλο, τον ξένο. Αυτή η ακροδεξιά συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποβεί και μοιραία. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να χάσει την πλειοψηφία αν υπερβεί μία από τις κόκκινες γραμμές του κ. Καμμένου. Και στην καλύτερη περίπτωση, να μην μπορέσει να περάσει κάποια ευαίσθητα νομοσχέδια, όπως π.χ. για το μεταναστευτικό. Αν προσθέσουμε τώρα και τους ανανήψαντες του ΠΑΣΟΚ μαζί με τον σκληρό σταλινικό πυρήνα του ΣΥΝ, έχουμε μια «μακεδονική σαλάτα». Αυτό έχει και τα θετικά του. Ο κ. υπουργός Εθνικής Αμυνας αναγνωρίζει εμμέσως το «μακεδονικό». Αλλά παράλληλα υπάρχει και μια υπέροχη σάλτσα. Εξέχουσες προσωπικότητες αυτής της κοινωνίας με μεγάλη θητεία στα ανθρώπινα δικαιώματα ή με σπουδές υψηλού κύρους έχουν αναλάβει υπεύθυνες θέσεις. Τι ενώνει όλους αυτούς τους κυβερνήτες; Εδώ έχουμε μια διπλή απάντηση. Για κάποιους είναι η εξουσία και για άλλους είναι να εκμεταλλευτούν κάποια υπεύθυνη θέση για να παράξουν έργο. Και ένα ακόμα ενθαρρυντικό στοιχείο. Με το καλημέρα η νέα κυβέρνηση δεσμεύτηκε στις προεκλογικές της δηλώσεις. Αυτό το έργο δεν το είχαμε ξαναδεί και μας άρεσε.
