"Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν." - Τζορτζ Όργουελ

13.2 C
Trikala

Ελλάδα… το σπίτι της σοβαροφάνειας…

lafarm

Σχετικά άρθρα

Της Κατερίνας Κεχαγιά,Φιλολόγου
Φροντιστήριο M.E«ΠΥΡΣΟΣ», Βαλτινό Τρικάλων

«Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα. Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια» έγραψε ο μεγάλος Κων/νος Καβάφης. Και πράγματι. Δεν θα μπορούσα να βρω άλλους στίχους που να αποδίδουν και να απεικονίζουν καλύτερα την εικόνα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας που όσες ώρες κι αν περάσουν, όσα χρόνια κι αν κυλήσουν αυτή δυστυχώς δεν λέει ν’ απογαλακτιστεί και απαγκιστρωθεί απ’ το δόλωμα της σοβαροφάνειας και των ανούσιων, ανώφελων και ρηχών τύπων!
Το αστείο της υπόθεσης και το κωμικοτραγικό ταυτόχρονα είναι ότι πολλές φορές οι άνθρωποι μπερδεύουν την έννοια της σοβαρότητας με αυτή της σοβαροφάνειας και μάλιστα η δεύτερη εκτιμάται και δεόντως! Από ποιους όμως, έχουμε αναλογιστεί; Σίγουρα όχι απ’ αυτούς, που δεν τους έχουν δημιουργήσει οι συνθήκες και που δεν δηλώνουν αδυναμία να υποστηρίζουν τα θέλω και τα πιστεύω τους. Δεν εκτιμάται λοιπόν, απ’ τους αυθεντικούς αλλά απ’ τους άλλους, τους «προσηλυτισμένους» των κοινωνικών προτύπων, τους τριτοκοσμικούς, ψευτο-συντηρητικούς, οπισθοδρομικούς και αποχαυνωμένους, που αδυνατούν και εκ κατασκευής αλλά και εξ ορισμού να αναγνωρίσουν αλλά και να εκτιμήσουν την πραγματική σοβαρότητα. Είναι αυτοί, που έμαθαν ως «ζόμπι» να φέρουν τις ταμπέλες μιας συμβατικής ζωής και πράξης, σέρνοντας τον χορό, αυτόν τον προκαθορισμένο και βαρετό και κουνώντας ως «μαντήλι» την εικόνα του φαίνεσθαι!
Και κρίμα… γιατί είναι πολλοί… Τόσοι πολλοί σε κάθε στοιχείο της πολιτικής, πολιτιστικής και γενικότερα της δημόσιας ζωής… Τόσοι πολλοί, που με κάνουν ν’ απορώ, πώς είναι ποτέ δυνατόν ν’ αλλάξει η κοινωνία μας όταν η γελοιότητα βασιλεύει; Γίνεται;;; Και γιατί κάποιος που ανήκει στο ρεύμα της γνησιότητας και αλήθειας και ουχί στους «ταμπελωμένους καθωσπρέπει», να θέλει να είναι μέλος μιας τέτοιας κοινωνίας, όπου η υποκρισία, ο κομφορμισμός αλλά και το ψέμα της σοβαροφάνειας διαπρέπει και επισκιάζει τη ζωή του;
Πόσο δυστυχισμένοι μπορεί να είναι αυτοί που ζουν σύμφωνα με τον χτύπο του εμβατηρίου του «πρέπει και δήθεν»; Αυτοί που χάνονται πίσω από αποκτήματα παντός είδους, από παγωμένα και άχρωμα χαμόγελα και το χειρότερο από ηθικολογίες; Χαρακτηρίζουν τους γνήσιους και διαφορετικούς γελοίους ενώ οι ίδιοι αγγίζουν τον ύψιστο βαθμό γελοιότητας μη υπολογίζοντας ότι η σοβαροφάνεια πεθαίνει στην αφάνεια…
Τελικά, όταν είσαι παιδί, όταν παίζεις, είσαι και πιο σοβαρός, πιο ώριμος ίσως γιατί ξέρεις τι θέλεις, τι σου αρέσει και δεν σε αγγίζουν οι «σειρήνες» των ψεύτικων προτύπων. Είσαι πιο απελευθερωμένος… Γιατί μία είναι η σφραγίδα της απελευθέρωσης… Να μην ντρέπεσαι πια ενώπιον του εαυτού σου… Και η γελοιότητα ή αλλιώς σοβαροφάνεια είναι άξια ντροπής…

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε επίσης