Στέφανος Κατσάρας : Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ότι δεν υπήρξα ποτέ ακραίος. Όλα τα πράγματα σε αυτή την ζωή όμως έχουν ένα όριο.
Όταν κάποιος αποχωρεί από μία διαπραγμάτευση, είτε γιατί στριμώχτηκε, είτε γιατί δεν πιστεύει ότι θα ευοδωθεί κάτι, είτε για να πιέσει αφόρητα τον έτερο διαπραγματευόμενο, σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει πια διαπραγμάτευση.
Όταν λοιπόν το ΔΝΤ συμπεριφέρεται ως κοινός τραμπούκος, η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά αν δεχτείς τον τραμπουκισμό μία φορά θα τον δέχεσαι για πάντα.
Έχω, λόγω επαγγέλματος, μελετήσει τον φόβο σε βάθος. Με την αντιμετώπισή του ασχολούμαι επαγγελματικά καθημερινά επί δεκατρία χρόνια. Τον σπουδάζω είκοσι. Αυτό για το οποίο δεν έχω καμία αμφιβολία είναι ότι αν σκύψεις το κεφάλι, ο φόβος σου θα σε καταπιεί. Όσο συμμορφώνεσαι με τον φόβο τόσο σε νικάει. Ο μόνος τρόπος να ξεφύγεις είναι να κοιτάξεις τον φόβο στα μάτια και να τον αντιμετωπίσεις. Και ό,τι γίνει…
Καμία εμμονή και κανένα φετίχ δεν έχω ούτε είχα με την Δραχμή. Προτιμούσα και προτιμώ να έχω στην τσέπη μου ευρώ. Όχι όμως έτσι. Αν ήταν με οποιοδήποτε κόστος να έχω “ευρουλάκια”, τότε να γινόμουνα και κλέφτης. Να έκανα και πιάτσα στην Ομόνοια. Όχι λοιπόν ευρώ με κάθε κόστος!
Θα μου πουν ορισμένοι ότι θα υποφέρουμε με την Δραχμή. Κι εγώ πιστεύω ότι ο πρώτος καιρός θα είναι εφιαλτικός. Πιστεύω βαθειά όμως ότι για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε, σύντομα, ΑΝ γίνει σωστή διαχείριση της νέας κατάστασης, θα μιλάμε για αναπτυξιακή έκρηξη.
Ας υποφέρω εγώ λοιπόν. Τις κόρες μου όμως γιουσουφάκια των “εταίρων” για μια ζωή δεν τις ξεπουλάω.
Γαία πυρί μιχθήτω λοιπόν!
