Μονόπρακτο συνμέγραψε η συμπολίτισσα Ελίζα Ζολώτα1, για τα 70χρονα του ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ και τις εκδηλώσεις – αλλά και τη συζήτηση – που διεξάγονται στα Τρίκαλα. ΤΟ μόνοπρακτό έχει τίλο «ΑΡΗΣ» και είναι το εξής:
«ΑΡΗΣ»
Πρόσωπα: Αφηγητής, Γιώργος, Μάκης
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: 18 Ιούνη του 1945. Βρισκόμαστε στην πλατεία Ρήγα Φερραίου στα Τρίκαλα. Αριστερά της το ποτάμι Ληθαίος, δεξιά της τα μαγαζιά της εποχής και σε έναν φανοστάτη δυο κρεμασμένα κεφάλια: του Άρη και του Τζαβέλλα. Από κάτω τους χορεύουν, πίνουν και γλεντούν κάποιοι υπάνθρωποι. Ακούγονται αλαλαγμοί και νταούλια…
Πιο πέρα πλήθος ανθρώπων κοιτάζουν μαρμαρωμένοι με δέος και φρίκη τις παράλογες εικόνες και τα κομμένα κεφάλια των περήφανων αγωνιστών: του αρχηγού του ΕΛΑΣ Άρη και του συναγωνιστή του Τζαβέλλα.
Μέσα στο πλήθος δυο δεκαοχτάχρονα παιδιά ο Γιώργος και ο Μάκης-φίλοι επονίτες-συνομιλούν σκουπίζοντας κρυφά τα μάτια τους…
ΓΙΩΡΓΟΣ: Δεν το πιστεύω, Μάκη, αυτό που συμβαίνει… Νομίζω ότι ζω έναν εφιάλτη.
ΜΑΚΗΣ: Μήπως εγώ; Κανονικά δεν θα ‘πρεπε να βρισκόμαστε εδώ. Είμαστε σταμπαρισμένοι σαν επονίτες. Ανά πάσα στιγμή κάποιος απ’ τους φασίστες μπορεί να μας αναγνωρίσει και τότε… Αλλά δεν πήγαινε η καρδιά μου να μην χαιρετίσω-έστω και σ’ αυτήν την κατάσταση- τον Άρη…
ΓΙΩΡΓΟΣ: Κι εγώ το ίδιο. Μα τι άνθρωποι είναι αυτοί; Τι νομίζουν ότι κάνουν; Ο Άρης και ο Τζαβέλλας πέρασαν στο πάνθεον των ηρώων της ιστορίας. Ό,τι και να κάνουν οι ξεδιάντροποι δεν πρόκειται να τους μειώσουν στο ελάχιστο ούτε, φυσικά, κι αυτά που πρόσφεραν στον αγώνα. Αλλά τι περιμένεις από ανεγκέφαλους δοσίλογους και προδότες;
ΜΑΚΗΣ: Έχεις δίκιο, Γιώργο. Ξέρεις έμαθα πώς περίπου έγιναν τα πράγματα από τον πατέρα μου, που πολέμησε με τον Άρη.
ΓΙΩΡΓΟΣ: Αλήθεια; Πες μου και μένα!
2
ΜΑΚΗΣ: Άκου, λοιπόν. Πριν ο Άρης και τα παλικάρια του παγιδευτούν στο φαράγγι του Φάγγου στη Μεσούντα, είχαν τη δυνατότητα να φύγουν και να γλιτώσουν… αλλά ο Άρης ήταν πολύ απογοητευμένος-πιο πολύ-από την αποκήρυξή του και έτσι δεν ήθελε να φύγει, είπε όμως στα παλικάρια του: «Μπορείτε να φύγετε, σύντροφοι, κατεβαίνοντας και περνώντας το ποτάμι. Εγώ θα μείνω εδώ». Οι σύντροφοί του αρνήθηκαν στην αρχή αλλά μετά βλέποντας ότι ήταν μάταιο να μείνουν και να πέσουν στα χέρια των εχθρών, έφυγαν προς το ποτάμι, εκτός από τον πιστό του φίλο Τζαβέλλα, έναν τραυματισμένο, που τελικά σώθηκε, και ένα νεκρό παλικάρι. Σώθηκαν αρκετοί απ’ αυτούς, μερικοί όμως πνίγηκαν.
Ο Άρης, με τις τελευταίες σφαίρες του περιστρόφου του, αυτοκτόνησε και βλέποντάς τον ο Τζαβέλλας τον αγκάλιασε με μια χειροβομβίδα κι αυτοκτόνησε κι αυτός… Ο πατέρας μου είδε όλη τη σκηνή φεύγοντας προς το ποτάμι απ’ τους τελευταίους.
ΓΙΩΡΓΟΣ: Ώστε έτσι έγινε, λοιπόν… Εγώ έμαθα από τον θείο μου ότι οι ταγματασφαλίτες, όταν τους βρήκαν, έβαλαν έναν πρώην σύντροφο του Άρη-που τον είχαν αιχμαλωτίσει-να κόψει τα κεφάλια τους… Τα πήγαν πρώτα στη Μεσούντα και μετά στο Μυρόφυλλο, γλέντησαν-όπως τώρα-τα γουρούνια, κατόπιν τους έφεραν εδώ και τους έδεσαν στον φανοστάτη…
ΜΑΚΗΣ: Ό,τι και να κάνουν, ο Άρης θα ζει πάντα στην ψυχή του καταπιεσμένου λαού, όπως και όλοι οι πραγματικοί ασυμβίβαστοι αγωνιστές-επαναστάτες-κομμουνιστές, που έδωσαν το αίμα τους για μια δίκαιη-ανθρώπινη-αταξική κοινωνία…
ΑΥΛΑΙΑ
28-4-2015
