Οι παρακάτω σκέψεις που απαντούν στο ερώτημα αν μπορεί να λειτουργήσει μια εφημερίδα χωρίς δημοσιογράφους, παρατίθενται με αφορμή κάποιες απόψεις που προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα νέο τοπίο στα ΜΜΕ, ειδικά τώρα εν μέσω πανδημίας και αναστολών εργασίας σε εργαζόμενους.
Ποιο είναι αυτό το τοπίο; Ό,τι και να γράψεις ή σερβίρεις, μέσω της εφημερίδας, κυρίως δελτία τύπου και ανακοινώσεις φυσικά, γιατί απουσιάζει το ζωντανό ρεπορτάζ του ρεπόρτερ, ο αναγνώστης στο τέλος θα την αγοράσει…
Όχι, κατηγορηματικά όχι, δεν ισχύει κάτι τέτοιο σήμερα στην εποχή του διαδικτύου, όπου ο έντυπος τύπος δίνει μια άνιση τις περισσότερες φορές μάχη επιβίωσης.
Ο σεβασμός στην είδηση και η “παρουσίαση της άλλης όψης” που αποτελούν τα βασικά συστατικά του δημοσιογραφικού λειτουργήματος, μόνο από έναν δημοσιογράφο που έχει “ψηθεί” στις δύσκολες απαιτήσεις έκδοσης μιας εφημερίδας και σε ακατάλληλα ωράρια, μπορούν να εφαρμοστούν στη πράξη.
Το αποτέλεσμα φυσικά θα είναι τέλειο, αν στα δύο παραπάνω στοιχεία προσθέσουμε το ήθος και την υπευθυνότητα του δημοσιογράφου.
Η άποψη λοιπόν πώς δεν χρειάζονται οι δημοσιογράφοι ή αρκούν ελάχιστοι, για να φτάσει στο τύπωμα μια εφημερίδα, πέφτει αμαχητί στις “ορέξεις” των αφεντικών και μόνο μελλοντικά προβλήματα δημιουργεί στις σχέσεις εργαζομένων – ΜΜΕ.
Ανοίγει η όρεξη σε απολύσεις, νέες συμβάσεις εργασίας απάνθρωπες και ότι ο καθένας μπορεί να φανταστεί που θα φέρει η μετά κορονοϊού εποχή.