Αντί να πενθούμε ως κοινωνία πολλοί ακόμα σηκώνουν υπερήφανα κηρύγματα εμφύλιου μίσους.
«Το κλάμα του είχε ριζώσει – σαν κισσός είχε απλώσει κ’ είχε όλους τους πόνους σφιχταγκαλιάσει! Μια ολάκερη χώρα, με δαύτο τάλεγε όλα: την κούραση της, την οδύνη, την απόγνωσή της!…»
Πρόσφατα εγκαινιάστηκε το μουσείο Μπελογιάννη από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Κάθε παράταξη έχει τους ήρωες της ,τους μάρτυρές της μετά από κάθε εμφύλιο σπαραγμό .
Πριν από χρόνια είχα επισκεφτεί ένα γραφικό χωριό της Ηπείρου ,τους Καλαρρύτες ,εκεί οι κάτοικοι έχουν στήσει ένα μνημείο πεσόντων, όπου αναγράφονται όλοι οι νεκροί χωριανοί του εμφυλίου ΄46-49.Ο πρόεδρος μας ανέφερε την δυσκολία ,που συνάντησε από κάποιους συγγενείς να μπει το όνομα , του δικού τους άνθρωπου, δίπλα με κάποιον νεκρό του αντίπαλου στρατοπέδου ,στο τέλος όμως όλοι συμφώνησαν.
Aπό την εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου, των εμφυλίων της Επανάστασης του 1821, τον διχασμό του ’17 μεταξύ Βενιζελικών και οπαδών του τότε βασιλιά της Ελλάδας και τον τελευταίο εμφύλιο 1946-1949 δεν υπήρξε ωμότητα που να μην είχε διαπράξει η μια πλευρά εναντίον της άλλης. Οι εμφύλιοι της αρχαίας Ελλάδας κατέλυσαν πολιτικά και ηθικά το πρώτο πείραμα, ιστορικά, Δημοκρατίας και έστειλε πολλούς χαρισματικούς Έλληνες στην αγκαλιά των Περσών. Οι εμφύλιοι της Επανάστασης του 1821 παραλίγο να οδηγήσουν στην ήττα της αν δεν είχε μεσολαβήσει το Ναυαρίνο.
Ο τελευταίος εμφύλιος άφησε πίσω του ερείπια, αποδυνάμωσε την θέση της Ελλάδας, μας άφησε ως κληρονομιά ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, που θα τερματιστεί μόνο το 1974 με την εθνική τραγωδία της Κύπρου, χιλιάδες Έλληνες μετανάστευσαν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης ως πολιτικοί ή οικονομικοί μετανάστες. Δίπλα από κάθε νεκρό αντάρτη, υπήρχε ένας νεκρός φαντάρος ή χωροφύλακας που μπορεί όλοι να κατάγονταν από το ίδιο χωριό και να ήταν παιδιά που μοιράζονταν τις ίδιες εμπειρίες. Κάτω από τα ηρωικά εμβατήρια ή αντάρτικα υπήρχε η μιζέρια και η χαμένη ζωή τουλάχιστον δυο γενεών.
Εκτός από την Μακρόνησο, όποιος διαβάσει τα απομνημονεύματα του καπετάνιου του ΕΛΑΣ Περικλή θα διαπιστώσει ότι υπήρχε το στρατόπεδο Μπούλκες ,όπου ο ίδιος ο κομματικός μηχανισμός βασάνιζε τους παλαιούς αντάρτες και καπετάνιους του ΕΛΑΣ με τέτοια σκληρότητα που στο τέλος το ίδιο αναγκάστηκε να ξεφορτωθεί τον επικεφαλής, πνίγοντας τον στον Δούναβη.
Κάθε παράταξη είχε τους μάρτυρες της, τους ήρωες της , καθεμιά προσπαθεί να εξιδανικεύσει τον ρόλο της, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο πόνος που σκόρπισαν είναι ανείπωτος. Όποιος ήταν νικητής φρόντιζε να ταπεινώσει και να εξευτελίσει τον αντίπαλο όχι απλώς να τον σκοτώσει. Να κόψει κεφάλια, να τα περιφέρει από χωριό σε χωριό ή να συλλαμβάνει όμηρους και να τους βασανίζει με ειδεχθή τρόπο. Οι νικητές γύρισαν στα κατεστραμμένα χωριά τους και προσπαθούσαν να μαζεύσουν την ρημαγμένη τους ζωή. Και όμως αντί να πενθούμε ως κοινωνία πολλοί ακόμα σηκώνουν υπερήφανα κηρύγματα εμφύλιου μίσους.
Γεώργιος Τσίγκας
Γιατρέ έχετε ακούσει ποτέ οτι η βία είναι μαμή της ιστορίας; Δεν είστε γυναικολόγος αλλά ψυχίατρος για να ξέρετε από γέννες, όμως, οταν καταπιάνεστε με την κοινωνική και ιστορική εξέλιξη θα πρεπε να γνωρίζετε ποια είναι η μαμή της ιστορίας.
Μερικά ιστορικά παραδείγματα. Τι θα μπορούσε ο Σπάρτακος, που οργάνωσε την εξέγερση των δούλων, να κάνει διαφορετικό, από το να αντιτάξει τη βία των δούλων στη βία των δουλοκτητών; Η αστική τάξη που κουμαντάρει σήμερα τις τύχες της ανθρωπότητας μπορεί να μας πει πως ξεμπέρδεψε με τους φεουδάρχες; Οι φεουδάρχες έτσι απλά παρέδωσαν την εξουσία;
Πάνω από 200 χρόνια κράτησε αυτή η διαπάλη για το ποιος τελικά θα επικρατήσει. Η ανερχόμενη αστική τάξη που κουβαλούσε το πράγματι καινούριο και προοδευτικό, αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τη βία, και η απερχόμενη φεουδαρχική εξάντλησε τα περιθώρια βίας για να κρατηθεί. Ποιος αστός θα διανοούνταν να χρησιμοποιήσει βία αν οι γαιοκτήμονες φεουδάρχες αποχωρούσαν ειρηνικά από το προσκήνιο της ιστορίας; Φυσικά κανένας.
Αν δεν είναι έτσι, τότε η Γαλλική Επανάσταση, το καμάρι του γαλλικού διαφωτισμού, δεν είναι τίποτα άλλο, με βάση τις τρέχουσες προπαγανδιστικές ανάγκες των αστών, παρά μία τρομοκρατία. Ο Ροβεσπιέρος, ο Μαρά, ο Δαντών, δεν ήταν επαναστάτες αλλά τρομοκράτες. Ο Μοντεσκιέ (άλλοι εκπρόσωποι του γαλλικού διαφωτισμού) δεν ήταν φωτεινά μυαλά που άνοιγαν δρόμους! Θα πρέπει να σερβίρονται σαν οι ιδεολογικοί αρχηγοί της τότε «τρομοκρατίας»!
Το αμερικανικό έθνος – που η ηγεσία του αυτόκλητα σήμερα αναγορεύεται σε κιβωτό της ελευθερίας και τιμωρό κάθε λαϊκού κινήματος, της «τρομοκρατίας» σήμερα – πώς συγκροτήθηκε; Χωρίς βία; Δεν υποχρεώθηκε σε διπλό πόλεμο με τη γαλλική και την αγγλική αποικιοκρατία; Δεν έλυσε μέσω του εμφυλίου την οικονομική διένεξη μεταξύ βορρά και νότου; Αν δεν είναι έτσι, τότε οι εθνικοί του ήρωες Λίνκολν, Τζορτζ Ουάσινγκτον δεν είναι τέτοιοι, αλλά κάτι σαν το δικό τους τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, άντε το πολύ ένας Αλ Καπόνε ή Τζον Ντίλιγκερ. `Η πολύ περισσότερο από τη μεριά της τότε γαλλικής πολιτικής με τα σημερινά δεδομένα, κάτι σαν τον Μπιν Λάντεν της εποχής του. Δεν είναι όμως έτσι.
Στα πλαίσια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Επανάστασης του ’21 κι όταν ο Ιμπραήμ σάρωνε την Πελοπόννησο, το σύνθημα του Κολοκοτρώνη ήταν «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για σύνθημα της πιο ακραίας βίας. Είχε άλλη επιλογή; Επαναστάτης ή τρομοκράτης;
, Δυστυχώς κινήθηκε η ανθρωπότητα και δυστυχώς συνεχίζει και θα συνεχίσει οσο θα υπάρχουν στο προσκήνιο της ιστορίας εκμεταλλεύτριες τάξεις μέχρι την επικράτηση της κομμουνιστικής κοινωνίας, εκεί όταν δηλαδή οι τάξεις θα χωνευτούν και τα μέσα παραγωγής θα κοινωνικοποιηθούν απόλυτα και οριστικά: εκεί και τότε θα εξαλειφθεί και το φαινόμενο της βίας. Καμία εκμεταλλεύτρια τάξη δεν έφυγε από το προσκήνιο της ιστορίας χωρίς να ασκήσει τη βία της, αλλά και καμιά ανερχόμενη δεν το απέφυγε. «Η βία είναι η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας όταν αυτή εγκυμονεί το καινούριο».
Βία γενικά δεν υπάρχει. Βία για ποιον, είναι κάθε φορά το ζητούμενο. Και η ιστορία έδειξε ότι καμιά βαθιά κοινωνική επανάσταση δεν είναι δυνατή χωρίς μαζική πολιτική δράση, χωρίς εφαρμογή καταναγκαστικών μέτρων κατά των εκμεταλλευτών, χωρίς ορισμένη μορφή βίας.
Ας κοιτάξει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΓΚΑΣ τον εμφύλιο που έχει ανοίξει στο ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟ ΤΜΗΜΑ του ΓΝΤ και ας αφήσει τις θεωρίες…………….
Οι εμφύλιοι πόλεμοι των Ελλήνων δεν είχαν σαν στόχο την γέννηση μιας καινούργιας κοινωνίας .Ο εμφύλιος που ακολούθησε τον εθνικοαπελευθερικό αγώνα δεν έθεσαν στο επίκεντρο την διαμόρφωση ενός ελληνικού οράματος ,αλλά την επιλογή στρατοπέδου (αμερικανικό ή σοβιετικό) και την εσωτερική παραταξιακή αντιπαράθεση .Απο τότε μέχρι σήμερα δεν υπήρξε οποιοδήποτε συνεκτικό και καθολικό όραμα για τον ελληνικό λαό Αλλά θα κυριαρχούν στενά παραταξιακά οράματα! Έτσι σήμερα φτάσαμε στη γενίκευση της απογοήτευσης και σε εθνική κατάθλιψη . Χωρίς όραμα σε μια ιστορική στιγμή που κυνδινευουμε να χάσουμε και αυτή τη στοιχειώδη ανεξάρτητη πολιτική και κρατική συγκρότηση !!
Η Ιστορία γράφεται από το νικητή!
Οι ιστορικοί συμψηφισμοι από τους παραχαρακτες της Ιστορίας…!
Ειδικά όταν βρίσκονται σε θέση ισχύος.
Βλέποντας το σήμερα: την τεράστια ανεργία, τις απολύσεις,την απληρωτη δουλειά, τα σύγχρονα εργοστάσια- κάτεργα,τους σακατεμενους εργάτες, τη δουλειά μέχρι τον τάφο, με λίγα λόγια τη σύγχρονη σκλαβιά, δεν έχουμε έναν εμφύλιο; ; Αφού κάποιοι λίγοι, τ αφεντικά δηλαδή, καταδυναστευουν τους πολλούς, τους παραγωγούς του πλούτου.. Κι όλα αυτά με το γράμμα του νόμου, τους κανόνες του κράτους που κάποιοι διακηρύτουν οτι είναι φτιαγμένο για το γενικό καλό και αν το χάσουμε μας λένε θα κατασταφουμε. Αν πάμε να σηκώσουμε κεφάλι μας λένε οτι βάζουμε σε κίνδυνο το κράτος και μας βαρανε με τα ΜΑΤ και μας στελνουν στα δικαστήρια για τις κινητοποιήσεις κι άλλα πολλά… Ποιο κράτος; Αυτό των λίγων, των εκμεταλλευτών μας, που μας σφαζουν καθημερινά με τους νόμους τους; Αυτό δεν είναι βία και εμφύλιος; Τι είναι; Νόμιμο σφαξιμο; Εμείς πως θα βρούμε το δίκιο μας, με σταυρωμένα χέρια; Θα λεμε σφαξεμε αγά ν’ αγιάσω; Γιατί όπως έλεγε κι ο Βάρναλης με ευχές και παρακάλια δε γλιτων’ς απ’ τα τσακάλια…
Και συνέχιζε σε άλλο έργο του προσθέτοντας:
“Αν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρεις. Οπού ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.
Μη χτυπάς τον αδερφό σου —
τον αφέντη τον κουφό σου!
Και στον ίδρο το δικό σου
γίνε συ τ’ αφεντικό.
Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο,
Χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θά ’ρτει ανάποδα ο ντουνιάς”
…..
Αυτό έκανε ο Κολοκοτρώνης ενάντια σε ξένους και ντόπιους εκμεταλλευτές (γι αυτό οι ντόπιοι τον κλεισανε στο μπουντρούμι)
Αυτό έκαναν και οι αγωνιστές του ΕΑΜ -ΕΛΑΣ μετά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα (αφού οι “νόμιμες” μετακατοχικες κυβερνήσεις άφησαν τους φασίστες -δοσίλογους να οργιαζουν,να βιαζουν και να σφαζουν)
Βγήκαν στο κλαρί,πήραν σπαθί και χτυπουσαν τον αφέντη τον κουφό τους…κι οχι τον αδερφό τους…
Τώρα αν κάποιοι γείτονες και συγχωριανοί γίνανε τσιράκια των αφεντάδων για λίγες δεκάρες ή μια χουφτα καλαμπόκι (και ο διπλανος τους να κυνηγιέται και να πειναει επειδή ηταν αγωνιστής) κανείς τιμιος δεν τους συμπαθησε,οπως κανεις δε συμπαθησε τον Ιούδα και τον Εφιάλτη….
Για ποιον αδερφοκτονο πόλεμο μιλάνε οταν είσαι “Σαν τον μετανάστη στη δική σου γη…
……κάθε ώρα τρόμος πόνος και κραυγή
και σ’ ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαίνει
αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή”
Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους δεν είπε ο Γέρος του Μοριά;