Έρη Μαυρογιάννη –Κάποτε… Είχα προλάβει να δω την Ασκληπιού, δρόμο διπλής κατεύθυνσης, πριν γίνει πεζόδρομος. Τις άμαξες με τα άλογα, πριν έρθουν τα πολλά ταξί στην πόλη. Τα λεωφορεία που άνοιγαν τα παράθυρα τους και κάπνιζαν οι ταξιδιώτες κατά τη διάρκεια τής διαδρομής τους. Όπως και πολλά ακόμα που δεν υπάρχουν στην φωτογραφία.
Τώρα είναι όλα διαφορετικά κι εγώ κοντεύω τα 40. Όμως νιώθω τόσο τυχερή που πρόλαβα και έζησα αυτή την εξέλιξη της πόλης μου και νιώθω περήφανη που πλέον τα Τρίκαλά μας, είναι πασίγνωστα.
Τότε, που αγόραζα ζελεδακια χύμα από το ζαχαροπλαστείο τού Νίτσα… Που έτρεχα με το ποδήλατό μου το δρόμο της Ασκληπιού… Που τρώγαμε παγωτό χύμα στον Γιαννακό… Που η Γαριβάλδη είχε κλείσει το 1985 από το χιόνι κι όλοι έκαναν σκι γιατί τα αυτοκίνητα δεν κυκλοφορούσαν μέσα στην πόλη… Που πήγαινα στο 6ο Δημοτικό σχολείο το πέτρινο και ήταν χωματόδρομοι, και καιγαμε ξύλα στη σόμπα για να ζεσταθούμε… Που βγαίναμε με τους γονείς μου και την παρέα τους στη Σαχάρα, στην Αλεπού και στο Πλοίο της Αγάπης, στην ντίσκο Σεμίραμις…
H Ερη Μαυρογιάννη είναι υποψήφια δημοτική σύμβουλος με την παράταξη του Δημήτρη Παπαστεργίου
Την επόμενη φορά θα ήθελα και κάτι από τα χωριά των Τρικάλων ??
Ας αναλογιστούμε ότι το έργο ανάπλασης τι προβλήματα λύνει και τι δημιουργεί . Είμαι υπέρ των έργων όταν επιφέρουν οικονομικά οφέλη στους πολίτες. Δυστηχώς γνωρίζουμε για την σπατάλη των δημοσίων κονδυλίων τα προηγούμενα χρόνια . Η έξυπνη διαχείριση δεν είναι δυστηχώς προνόμιο των κυβερνήσεων , πόσο μάλλον σήμερα, η περιφέρεια , να έχει αναλάβει και ρόλο δημάρχου ! Αν δεν είναι κάπου κρυμμένη η δημόσια σπατάλη… τότε, μιλάμε για αλλαγή νοοτροπίας.