Μελετώντας κάποιος τις χώρες του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού(Ανατ.Ευρώπη) και συγκρίνοντας αυτές με μια “περιθωριακή” χώρα του Δυτικού κόσμου(Ελλάδα)τα τελευταία πενήντα χρόνια, εκπλήσσεται απρόσμενα με τις ομοιότητες που παρουσιάζουν. Κι αυτό γιατί οι μεταπολεμικές σοσιαλιστικές κοινωνίες και η μεταπολιτευτική ελληνική, παρουσιάζουν παραδόξως απόλυτα ταυτόσημα στοιχεία, παρ`ότι ανήκαν θεωρητικά σε τελείως διαφορετικά οικονομικοκοινωνικά και πολιτικά μοντέλα.
Κοινή παραδοχή είναι ότι επρόκειτο περί βαθιά ταξικών κοινωνιών, όπου οι φίλα προσκείμενοι στο κόμμα(τα) εξουσίας, διέθεταν συνήθως βιοποριστικό επίπεδο κατά πολύ καλύτερο από τους υπόλοιπους και κατά κανόνα δρούσαν παρασιτικά εις βάρος της κοινωνίας και των δημοσίων ταμείων.
Χαρακτηριστικό είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις, οι κομματικές ελίτ στελέχωναν το κρατικό μηχανισμό και τα απλά μέλη του κόμματος τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, μέσω αναξιοκρατικών διορισμών, ενώ ειδικά στη περίπτωση της χώρας μας, όσοι είχαν αγαστές σχέσεις με το καθεστώς του δικομματισμού, κυριαρχούσαν στο χώρο του συνδικαλισμού, των επιχειρήσεων, αλλά και των επιστημονικών και επαγγελματικών κλάδων.
Στα μεν πρώην κομμουνιστικά κράτη, τα μέλη του κόμματος(οι νομιμόφρονες όπως τους χαρακτήριζαν) διέφεραν από τους υπόλοιπους πολίτες από το πάχος του σβέρκου τους(καλοθρεμένοι γαρ), όπως παραστατικά ανέφερε κάποτε παλιός Νέστωρας της αριστεράς. Στη δε Ελλάδα “τα δικά μας παιδιά”(το αθλιότερο σύνθημα όλων των εποχών) ξεχώριζαν από τους άλλους δυστυχείς Έλληνες, από το βαθμό ευημερίας και πλουτισμού τους.
Η μόνη θεμελιώδης διαφορά που θα εντοπίσει ο έκπληκτος μελετητής, είναι ότι ότι στη μεν πρώτη περίπτωση μιλάμε για ένα κυρίαρχο κόμμα(κομμουνιστικό), ενώ στη περίπτωση της Σοβιετίας του καπιταλισμού, όπως χαρακτηρίζεται η Ελλάδα ακόμη και σήμερα, υπάρχουν δυο κόμματα με ακριβώς τις ίδιες πολιτικές και πρακτικές, που απλά εναλλάσσονται στην εξουσία(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και αργότερα ο ΣΥΡΙΖΑ).
Βέβαια και στις δύο εκδοχές διακυβέρνησης, οι κομματικοί στρατοί που δημιουργήθηκαν στο παρελθόν, στέκουν σήμερα εμπόδιο για τη φυγή των κοινωνιών προς τα εμπρός.
Κωνσταντίνος Κουτσονάσιος.
