Είναι γνωστό ότι υπάρχουν καιρό τώρα διεργασίες στον χώρο της Δεξιάς.
Πιο σωστά της «Δεξιάς της Δεξιάς» ή της ακροδεξιάς.
Η διάλυση της Χρυσής Αυγής στα μάτια αρκετών φαντάζει ως μεγάλη πολιτική ευκαιρία για να καλυφτεί ένα «πολιτικό κενό», αφού θεωρούν ότι η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να εκφράσει την «αυθεντική Δεξιά».
Η καθολική καταδίκη της Χρυσής Αυγής δεν επιτρέπει αυτή η προσπάθεια να έχει «νεοφασιστικά» χαρακτηριστικά (χωρίς αυτό να αναιρεί το γεγονός ότι φασίστες υπάρχουν αρκετοί).
Αυτό οδηγεί σε διάφορες κατευθύνσεις.
Ορισμένοι δοκιμάζουν να επενδύσουν πολύ στην δήθεν «αμφισβήτηση» του κυρίαρχου λόγου για την πανδημία, δηλαδή το παίζουν «ψεκασμένοι», αυτό κάνει ο Τράγκας και σε αυτό επενδύει και ο Βελόπουλος.
Εδώ η λογική είναι να παίξουν με τα θολά νερά ενός κόσμου που έλκεται από θεωρίες συνωμοσίας και αμφισβητεί τα μέτρα, θεωρώντας ότι «κάτι μας κρύβουν».
Υπάρχουν, όμως, και αυτοί που θέλουν να παίξουν με τα κλασικά αντανακλαστικά της «σκληρής Δεξιάς»: τον εθνικισμό, τον «υπερπατριωτισμό», την ξενοφοβία και βεβαίως τον κοινωνικό συντηρητισμό.
Ειδικά το τελευταίο στοιχείο, δηλαδή η επιμονή ότι αυτή τη στιγμή κινδυνεύουν τα «χρηστά ήθη» και ότι χώρα οδηγείται να κυλήσει στον «βούρκο της ανηθικότητας» καθώς απειλούνται οι παραδοσιακοί ρόλοι ανδρών και γυναικών, είναι ένα σημαντικό στοιχείο μιας τέτοιας ιδεολογίας.
Γι’ αυτό και όσοι οραματίζονται ότι θα φτιάξουν την «αυθεντική δεξιά» θέλουν να επενδύσουν στον κοινωνικό συντηρητισμό, τις πατριαρχικές αντιλήψεις και την ομοφοβία.
Γιατί πιστεύουν ότι έτσι μπορούν να κερδίσουν ένα ευρύτερο κοινό.
Και αυτό ακριβώς πήγαν να κάνουν με το κείμενο με τις 160 υπογραφές (που τελικά μάλλον είναι λιγότερες αφού διάφοροι δήλωσαν ότι ουδέποτε το υπέγραψαν) κατά των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων και ειδικά κατά της θεσμοθέτησης του γάμου μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών.
Δηλαδή, αμφισβήτησαν μια ώριμη μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου που θα το εναρμονίζει με την πραγματικότητα της κοινωνίας αλλά και την ανάγκη να φτιάξουμε έναν κόσμο ανεκτικό που να στηρίζεται στην αποδοχή της διαφορετικότητας.
Αυτό σημαίνει επίσης ότι δεν προσπαθούν να φτιάξουν ούτε την «καθαρή» ούτε την «αυθεντική δεξιά».
Τη μαύρη ακροδεξιά οραματίζονται διάφοροι, αυτή που ταυτίστηκε με σκοτεινές εποχές, αυτή που θέλει να ακυρώσει δικαιώματα και να επιβάλει τον φόβο και το μίσος.
Ένας λόγος παραπάνω για να απομονωθούν και αυτοί και τα όποια πολιτικά τους σχέδια.
Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
