Η ΓΗΤΕΥΤΗΣ ΤΩΝ ΓΕΡΑΚΙΩΝ
Μία παράξενη φιλία μεταξύ του «ΑΔΗ» (άγριο γεράκι) και της ωραίας ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ
Θέλω να σας περιγράψω μία συγκινητική ιστορία μέσα από την οποία αναδεικνύονται κρυφές, άγνωστες και μυστηριώδεις πτυχές της φύσεως.
Είναι μερικά άτομα τα οποία ασκούν μια παράξενη γοητεία σε ορισμένα είδη ζώων. Όπως οι γητευτές των αλόγων, οι γητευτές των φιδιών, οι εκπαιδευτές των σκύλων, λιονταριών και άλλων αγρίων ζώων. Μία τέτοια παράξενη και ασυνήθιστη ικανότητα διαθέτει η συμπολίτισσα Χριστίνα Δασκάλου (κόρη του Αρχιτέκτονα Θωμά Δασκάλου) η οποία έχει μία μυστηριώδη επικοινωνία με τα άγρια πτηνά.
Είναι ανεξήγητο το πώς έλκει τα αγριοπούλια ιδίως γεράκια, κουκουβάγιες, κουρούνες τα οποία νοιώθουν μια οικειότητα μαζί της και με ένα απλό κάλεσμα την πλησιάζουν και συνεννοούνται με έναν άγνωστο κώδικα επικοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο ότι βρίσκει πάντα μπροστά της τέτοια πληγωμένα πτηνά που λες και οδηγούμενα από κάποια διαίσθηση, έρχονται να ζητήσουν την βοήθειά της.
Η αδυναμία της βεβαίως είναι τα γεράκια. Είναι μία πραγματική γητευτής γερακιών.
Ασκεί μία ιδιαίτερη γοητεία προς τα άγρια αυτά πτηνά, τα οποία κατά έναν παράξενο τρόπο αμέσως εξοικειώνονται μαζί της, αισθάνονται ασφαλή, δέχονται αδιαμαρτύρητα τις περιποιήσεις της, και λαμβάνουν προσεκτικά την τροφή τους από το χέρι της χωρίς να την πληγώνουν με το ράμφος τους ή με τα κοφτερά τους νύχια τους.
Ήδη προχθές παρέδωσε στο Δασαρχείο Τρικάλων δύο γεράκια τα οποία βρήκε τραυματισμένα και ανήμπορα να πετάξουν. Το ένα με κάταγμα στο φτερό, πιθανώς από αυτοκίνητο και το άλλο, νεοσσός, το απέσπασε την τελευταία στιγμή από τα νύχια μιας γάτας.
Διαβάστε όμως μια ιστορία η οποία σίγουρα θα σας συγκλονίσει και θα σας συγκινήσει. Παραμονές Χριστουγέννων, μια παγερή νύχτα, έπεσε στην βεράντα του σπιτιού (στο ρετιρέ γωνία Όθωνος και πλατείας Ρήγα Φεραίου παραποταμίως) ένα μεγάλο γεράκι, τραυματισμένο και χτυπημένο στην ουρά ανήμπορο να πετάξει. Χωρίς να φοβηθεί τις επικίνδυνες ενστικτώδεις αντιδράσεις του πληγωμένου ζώου, το περιμάζεψε, το ζέστανε, το περιποιήθηκε, το περιέθαλψε. Ήταν ένα μεγάλο και πανέμορφο αγριοπούλι, με επιβλητικό και υπερήφανο ύφος, που βλέποντάς το και μόνον προκαλούσε δέος. Μεγάλα μάτια, διαπεραστικό βλέμμα, τέλεια διαβάθμιση χρωματισμών στα φτερά του, με δυνατά νύχια και ράμφος. Αυτό λοιπόν το απρόσιτο και άγριο πουλί που σε καμία περίπτωση δεν θα τολμούσε να πλησιάσει κανείς, προς έκπληξη όλων, εκδήλωσε από τις πρώτες κιόλας ημέρες την ευγνωμοσύνη του προς την ευεργέτιδά του Χριστίνα.
Δεχόταν αδιαμαρτύρητα τις περιποιήσεις και την φροντίδα της και κούρνιαζε ευτυχισμένο στην αγκαλιά της. Μετά από λίγες μέρες όταν συνήλθε, και έκανε τα πρώτα πετάγματα, έφευγε ελεύθερο και ξαναγύριζε κάθε φορά που η Χριστίνα ύψωνε το χέρι της, στο οποίο φορούσε ειδικό δερμάτινο γάντι για να προστατεύεται από τα αιχμηρά νύχια του, όταν αυτό με ορμή γαντζώνονταν πάνω της. Το ονόμασε «ΑΔΗ». Έμαθε αμέσως το όνομά του και υπάκουε αμέσως χωρίς καμία αντίρρηση στα προστάγματα της. Κάθε πρωί την περίμενε στην βεράντα του σπιτιού, πάντα στο ίδιο σημείο, εκδηλώνοντας την χαρά του με κάθε τρόπο. Την ακολουθούσε παντού μέσα στο γραφείο ή στην βεράντα, παραμένοντας γαντζωμένο στον ώμο της, ακίνητο και με υπομονή για όση ώρα εκείνη εργαζόταν μπροστά στον υπολογιστή.
Όταν έμπαινε από το ανοικτό παράθυρο στο δωμάτιο της Χριστίνας του άρεσε να τραμπαλίζεται καθισμένος στο τακούνι της μπότας καθώς η εκείνη κουνούσε το πόδι της δεξιά, αριστερά (φώτο). Ήταν δε και πιστός φύλακας μην αφήνοντας να πλησιάσει κανείς προς το δωμάτιό της και τον χώρο εργασίας. Έδειχνε αμέσως τις άγριες διαθέσεις του ανοίγοντας απειλητικά τις φτερούγες του βγάζοντας την διαπεραστική εκείνη φωνή του γερακιού.
Αναγνώριζε και ήταν εξοικειωμένος μόνον με τα άτομα της οικογενείας. Με τους ξένους ήταν επιφυλακτικός και απόμακρος Το τέλος αυτής της ιστορίας είναι πολύ συγκινητικό. Όταν η Χριστίνα για λόγους οικογενειακούς και επαγγελματικούς αναγκάστηκε να λείψει επί μακρόν από τα Τρίκαλα, ο «ΑΔΗΣ» συνέχιζε να την περιμένει κάθε πρωί όπως πάντα στο ίδιο σημείο της βεράντας, υπομονετικά μέχρι αργά το βράδυ. Δεν δεχόταν τροφή, έμεινε ακίνητος στην βεράντα, λυπημένος και κατηφής. Δεν αντιδρούσε σε τίποτα και σε κανέναν. Αυτό επί μέρες πολλές. Κάθε μέρα που περνούσε όλο και μαράζωνε. Τον λυπηθήκαμε και αποφασίσαμε να καλέσουμε την Χριστίνα με σκοπό να τον παραδώσουμε στο Δασαρχείο.
Και όταν αντίκρισε την Χριστίνα, Ω!!!! Ποιος θα μπορούσε να περιγράψει τις συγκινητικές εκείνες στιγμές. Ανείπωτες στιγμές αγάπης μιας παράξενης αληθινής φιλίας και ευγνωμοσύνης μεταξύ ανθρώπου και αγρίου πτηνού, που εκδηλώνονταν σε ένα τρελό παιχνιδιάρικο πέταγμα ευτυχίας από την μία και δάκρυα χαράς και συγκινήσεως από την άλλη. Ήταν ο τελευταίος αποχαιρετισμός. Ο «ΑΔΗΣ» κατάλαβε ότι δεν επρόκειτο να ξαναδεί την αγαπημένη του Χριστίνα. Άνοιξε τα φτερά του, άφησε ένα λυπητερό σύριγμα και πέταξε. Έκανε μερικούς γύρους πάνω από την βεράντα σαν να την χαιρέτησε και μετά χάθηκε. Έκτοτε δεν τον ξαναείδαμε. Δεν ξαναγύρισε ποτέ!!
