Μια ζωντοχήρα , μάνα δύο μικρών παιδιών, που δουλεύει καθαρίστρια για να τα μεγαλώσει, όταν την ρώτησε ο μικρός της γιος τι είναι τα ψυχολογικά προβλήματα αυτή, με όλη τη σοφία της ζορικης ζωής, του απάντησε “Αυτά δεν είναι για εμάς αυτά είναι προβλήματα των “πλουσίων”.
Έξι χρόνια από το ιστορικό δημοψήφισμα τις 5ης Ιουλίου του 2015 όπου ο ελληνικός λαός κόντρα σε θεούς και δαίμονες ψήφισε ΟΧΙ.
Κάποιοι , 6 χρόνια τώρα , μετά την υποχώρηση της τότε κυβέρνησης μπροστά στους εσωτερικούς και εξωτερικούς εκβιασμούς, αλλά και τις πολιτικές στρατηγικές επιλογές κάποιων μελών της τότε κυβέρνησης, συνεχίζουν να κλαίνε τον νεκρό και να τον περιφέρουν. Το δημοψήφισμα, ως τέτοιο,πέθανε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Κάποιοι συνέχιζαν να περιφέρουν το πτώμα του άταφο μέχρι και τις εκλογές του 2019. Κάποιοι συνέχιζαν και συνεχίζουν να κλαίνε ως προδομένοι και απατημενοι σύζυγοι.
Δεν του αξίζει τέτοια αντιμετώπιση του δημοψηφίσματος. Ηταν η πολιτική και συμβολική συμπύκνωση της αγανάκτησης και της υπερηφάνειας ενός ετερόκλητου ΟΧΙ (και φάνηκε από τα αποτελέσματα των εκλογών του Σεπτέμβρη του 2015).
Όσοι συνεχίζουν να συμπεριφέρονται στο δημοψήφισμα ως πτώμα..και πενθούν ας το θάψουν επιτέλους και ας βγάλουν τα μαύρα. Όσοι αισθάνονται προδομένοι και απατημενοι, να θυμίσω ότι στην πολιτική υπάρχουν πολιτικοί, ιδεολογικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί και στα κόμματα και στην κοινωνία συνολικά. Πολιτική δεν ασκούν τα ψυχολογικά κενά οι υπαρξιακές αμφιβολίες και αναζητήσεις.
Και ως τέτοιο να διαβάσουμε το Δημοψήφισμα, και τα γεγονότα πριν και μετά. Ως τέτοιο γεγονός να αισθανθούμε τυχεροί που συμμετείχαμε, βάλαμε το μικρό η μεγάλο λιθαράκι μας να φτάσουμε σε αυτό αλλά και για το ίδιο το αποτέλεσμα. Αλλά και αυτοκριτικα για το ποσοστό της ευθύνης που μας αναλογεί στον καθένα για το πριν και το μετά.
Όχι δεν είμαστε χήροι , ούτε προδομένοι ούτε απατημενοι. Απλώς πολιτικά ηττημένοι.
Και για να επανέλθουμε στη ζωντοχήρα μας , το σοφό της σχόλιο διαβάζεται και αλλιώς. “Δείξε μου τα Ε1 και Ε9 της φορολογικής σου δήλωσης να σου πω τι και πόσα ψυχολογικά προβλήματα και πολιτικά υπαρξιακά κενά και αναζητήσεις δικαιουσε να έχεις”.
Η μάνα της ιστορίας μας δεν προλαβαίνει να έχει τα ψυχολογικά της. Ψήφισε ΟΧΙ, έχασε, το μεροκάματο όμως πρέπει να βγεί και περιμένει να πιαστεί πολιτικά από κάπου για να ελπίζει ότι το σκύψιμο για να πλυθούν οι σκάλες θα είναι το μόνο στη ζωή της που θα κάνει και δεν θα πηγαίνει και χαμένο.
Γι’αυτό θάψτε επιτέλους τον νεκρό.
Νίκος Βρυώνης
Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Αρ.Ρεύματος (ΛΑΕ)
