Οι πολιτικές καταγωγές αφήνουν τα σημάδια τους, αν και για μένα νωρίς τα φοιτητικά χρόνια σφράγισαν την πορεία αριστερά.
Αυτές τις μέρες, το σπίτι μου έζησε στη σκιά του θανάτου της Φώφης Γεννηματά.
Όχι μόνο γιατί αυτή ήταν η οικογενειακή πολιτική ταυτότητα. Αλλά ιδίως γιατί οι γονείς μου, ο Γιάννης και η Ελευθερία, έχουν έντονες μνήμες από την προσωπική και συντροφική τους φιλία με τον Γιώργο Γεννηματά, και βέβαια τη δική του μάχη με τον καρκίνο.
Οι πολιτικές παραδόσεις τα έχουν αυτά: δεν είναι μόνο «μεγάλη πολιτική», αλλά και κοινές διαδρομές και άνθρωποι και φιλίες και αναμνήσεις.
Και, πέρα από τη φτιασιδωμένη εθνική ενότητα των ημερών, υπήρξε και μια γνήσια συγκίνηση που ήταν πηγαία και λαϊκή γιατί απηχούσε τις μνήμες μιας εποχής που οι από κάτω επέβαλαν κατακτήσεις – δημόσιο νοσοκομείο, δημόσιο σχολειό, πραγματικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις – μαζί με την εκτίμηση για μια γυναίκα που αναμετρήθηκε θαρραλέα με τον καρκίνο.
Αυτές οι μνήμες δεν μπορούν να σβήσουν εύκολα. Γι’ αυτό συγκινούν ακόμα.
