Θα “υποδεχθούν” τον Λοβέρδο δάσκαλοι και καθηγητές

Τι Γιάννης τι Γιαννάκης, τι ΠαΣΟΚος τι νεοδημοκράτης, η κατάρα είναι κατάρα απ’ όπου και να την κοιτάξεις έχει το ίδιο πρόσωπο. Τα αδελφά κόμματα της ΝΔ και του ΠαΣΟΚ ξεπούλησαν τα πάντα και οι διακριτικοί ρόλοι υπουργών όπως του Πολιτισμού-παιδείας και Υγείας, αυτά τουλάχιστον οι τρικαλινοί εκπαιδευτικοί όφειλαν να τα γνωρίζουν. Ο κύριος Λοβέρδος, ένας αποτυχημένος από κάθε άποψη “πολιτικός”, η ΝΔ θεωρώντας τον κατάλληλο για την πλήρη ισοπέδωση της Παιδείας τον έκανε υπουργό. Τέτοια γελοία πράγματα μόνο στην κομματική Ελλάδα συμβαίνουν. Αίσχος για τη ΝΔ ιδιαίτερα όπου αποτελεί το ένα και ραγισμένο γυαλισμένο ποδάρι του αυταρχικού ξενόδουλου κατεστημένο. Θα σπάσει, φτάνει η ώρα που θα απολαύσουν τη στιγμή του τέλους τους…
για τους εκπαιδευτικούς ο γράφων έχει ένα ποιηματάκι, παλιό μεν επίκαιρο δε.
….
Φ ω ν έ ς
(Δάσκαλοι και σχολοπαίδια)
Λίγες φωνές ακούγονται και μοιάζουν σαν σταγόνες
φωνές δασκάλων, που μοχθούν, τη γνώση να διδάξουν,
φωνές και πέφτουν αδιάκοπα στους πάγους και χτυπούν
τρύπες μικρές ν’ ανοίξουνε, σταλιά να φωτιστούν
Και με τη θέρμη του φωτός να λιώσουνε τους πάγους
νερά να τρέξουν ν’ απλωθούν σ’ ολάκερη την πλάση
η φύση μας να ποτιστεί, που άρχισε να πεθαίνει
κι οι γλάστρες που μαράθηκαν να βγάλουν λίγα άνθη
Μα είναι ο πάγος σίδερο κι ωχρός σαν πεθαμένος
σταγόνες χρειάζονται πολλές, με δύναμη, με θέρμη
πάνω τους και ασταμάτητα, σαν σφύρες να βαρούνε
βαθιά να τους τρυπήσουνε, να λιώσουν, να χαθούνε
Άνιση μάχη δίνεται, πώς να σπαστούν οι πάγοι;
Και να, ένα πιτσίλισμα φτάνει πέρα ως τ’ άνθη
κι αργά σηκώνουν το κορμί, δέχονται μια δροσιά
πάνω στις λίγες τις φωνές, απλώνουν μυρουδιά
Κι εκεί που οι λιγοστές φωνές βραχνιάζουν και κοπιάζουν
αγωνιούν, βογκούν, περνούν πια στη στερνή
κι απτόητοι μάχη δίνουνε, σαν γίγαντες σωστοί,
μα πάλι φτάσανε άνεμοι, σφοδροί και μανιακοί
Εδώ, την υστερνή στιγμή, που απλώθη μια ευωδία,
μια αντοχή, μια αύρα, των λουλουδιών ανάπνα,
μια φωνή μαθητική φέρνει μια ταραχή,
σαν των δασκάλων οι φωνές, χάθηκαν στη στιγμή
-Ε σεις, σκιές εναλλασσόμενες, μη σκιάζεστε στ’ αγέρια
κι από σταγόνες που ήσασταν μη γίνεστε πια σκόνη
μη τις φωνές σας πνίγετε σε άφταστα πηγάδια
τα χέρια σας, τα μάτια σας, το στόμα την καρδιά σας
Μη την ψυχή σας ρίχνετε μέσα σε συμπληγάδες
μη βιάζεστε, κιοτήδες μην γινόσαστε και μείνετε δραγάτες
ξερά τα περιβόλια μας θα μείνουν και θα σβήσουν
αν οι φωνές σας πάψουνε, η γνώση θα μας λείψει
Μα εσείς, κιόλας κιοτέψατε, μαύροι, δυστυχισμένοι
στο πρώτο ανεμοχάδεμα λυγίσατε, καημένοι,
κι άλλού τα μάτια στρίψατε, χάσατε τη λαλιά σας
ξεχάσατε, ω άμοιροι, τα άγια τα σχολειά μας
Ό, τι από σάπιο κάθεται στους κάλαθους της ύλης
οι αφέντες σας, κι απλόχερα, σας δίνουν για τροφή
και σεις στρογγυλοκάτσατε, πιάσατε τις καρέκλες,
ω πόσο θέλετε να δείχνετε σοφοί, μα είσαστε κουτοί
Δείχνετε να ’στε κήρυκες, μα είστε μόνο κράχτες
στων αφεντάδων σας φωνές, βρυχιέστε και κουνιέστε
γερές να ’ναι οι καρέκλες σας, αυτό παρακαλάτε
μη σας κουνήσουν άνεμοι και πέσετε στον Άδη
Μα σκιάζεστε το διάβα τους, αλλά αφουγκραστείτε
αυτά τ ’αγέρια, δάσκαλοι, φυσούνε για εμάς
κι ό,τι απ’ αγκάθια υπάρχουνε, άχρηστα, βλαβερά
στα σκότη θα τα σύρουνε, στα τάρταρα βαθιά
Μα θα σας πω τα λόγια μου, πικρά και καθαρά
θυμίζοντας άλλες εποχές που ζήσαν οι σοφοί μας
κι αυτά εσείς τα ξέρετε, σπουδάσατε γι’ αυτά,
μα μάθατε τα γράμματα ανάποδα, λειψά
Πως πέρασαν απ’ τη φωτιά, όλοι οι δάσκαλοί μας,
πολιτικάντηδες, παπάδες, προύχοντες και αστοί
μα οι πιο πολλοί ήταν δάσκαλοι, με όπλα μοναχά
τη λευτεριά την ακριβή και τα κρυφά σχολειά.
Πάνω σ’ ένα αβάκιο, που έφεγγαν τα σκοτάδια,
καθώς αυτά τα έλιωνε, τ’ άστραμμα της ψυχής
τη λευτεριά χαράκωναν με χρώμα της καρδιάς
κι από τη δούλα μάνας μας, έσπαζαν τα δεσμά
Κι ήταν φωτιές τα στόματα, σφυριά ήταν τα χέρια
κι έβγαλαν την πατρίδα μας μέσα από τη σκλαβιά
κι άνθισαν οι ώμοι τους με κάτασπρα φτερά
μα εσείς, ω δόλιοι και μωροί, πουλήσατε εκείνη τη μαγιά.
Κοιτάτε το ρολόι σας πώς θα περάσει η ώρα
τα πρώτα, δεύτερα και εξήκοντα λεπτά
και τα εικοσιτετράωρα, χαίρεστε σαν περνάνε
κι αχά στα χέρια σας να ξαναρθεί ο άδοξος μισθός σας
Ασπίδα είναι ο τίτλος σας και όπλο σας δυνατό
ρουτίνα κι άδεια από ζωή, το ελληνοσχολειό
πεντάρφανο από τροφή, πνεύματα σκοτεινά,
ε, σεις, που είστε δάσκαλοι, πού πήγαν όλα αυτά;
Μα καταφέρατε καλή ζωή μαζί με τους ταγούς σας,
άλλοι γονιοί στοχάζονται μαζί με τα παιδιά τους,
δασκάλους που ήταν Δάσκαλοι κι έβαζαν τα λιθάρια
τη γλώσσα μας να φλάξουνε, αξίες και αγαθά μας
Και καταφέρατε καλή ζωή μαζί με τους ταγούς σας
κι άλλοι γονιοί να σκέφτονται μαζί με τα παιδιά τους
πως τα σχολειά του σήμερα χάσανε πια τις ρίζες
Αχά! Δάσκαλος είναι, λέει αυτός, πρέπει να ’ναι σοφός…!
Γερμανία 25.05.1995. Β.Φ.