Μετά το Δεκαπενταύγουστο μπορεί το καλοκαίρι να συνεχίζεται, αλλά όλο και έρχονται στο νου γεύσεις και εικόνες από το σχολείο. Όταν ήμασταν παιδιά η εποχή αυτή ήταν εποχή θρήνου για την ανεμελιά και το ατέλειωτο παιχνίδι, για το ατέλειωτο καλοκαίρι μας.
Τώρα, λίγο μεγαλύτερα παιδιά ακούμε στα αυτιά μας το πρώτο κουδούνι, την προσευχή με το ”ανάπαυση, προσοχή!”, το ”κυρία, κυρία, να πω εγώ;” και μυρίζουμε τα καινούρια βιβλία, τη γόμα και τη μυρωδιά της αίθουσας την πρώτη μέρα, τα καινούρια μπλε τετράδια, τα μολύβια και τα γεωμετρικά σχήματα, τα μουτζουρωμένα θρανία.
Τον τεράστιο μαυροπίνακα με την ημερομηνία γραμμένη με κιμωλία στο πάνω μέρος και λίγο πιο πάνω η εικόνα του Χριστού. Και βλέπουμε καθαρά την καθηγήτρια να προσπαθεί να μας μάθει παραγράφους, εξισώσεις, γεωγραφία και να την εξουθενώνουμε με τις φωνές μας.
Και ”τι θέλει να μας πει εδώ ο συγγραφέας;….Πόσοι είναι οι νομοί της Ελλάδας;…Βγάλτε μια κόλλα χαρτί, γράφουμε διαγώνισμα” Και ξανά το κουδούνι χτυπά για το διάλειμμα και την σπρώχνουμε σχεδόν τη δόλια, για να προλάβουμε το κουλούρι, τα γαριδάκια, να τρέξουμε στις βρύσες, στην αυλή να παίξουμε μήλα και ποδόσφαιρο ή κρυφτό…
Και να τα σακατεμένα γόνατα και να οι πρώτες επισκέψεις στο γραφείο για τις συστάσεις ή τις τιμωρίες από τον Διευθυντή για το ομαδικό σκασιαρχείο. Και ο νους μας στην πρώτη εκδρομή και στο ημερολόγιο, για να δούμε τις αργίες και τις γιορτές. Και οι βαθμοί, η λαχτάρα να τρέξεις στη μάνα σου, να φέρεις το πρώτο σου εικοσάρι!
Και καμάρι εκείνη και τα βουρκωμένα μάτια τους το μεσημέρι!… Ύστερα τα πρωτοβρόχια, με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και ”τα κεφάλια μέσα”.
Και τι ωραία που λύναμε τις διαφορές με τον διπλανό μας στο θρανίο: το χωρίζαμε στη μέση με μια κάθετη μολυβένια γραμμή και αυτό ήταν όλο. Και να οι πρώτοι έρωτες και το φτερούγισμα στο στομάχι και το κοκκίνισμα στα μάγουλα και ο τρόμος μη τυχόν και γίνει αντιληπτό το ενδιαφέρον μας και αρχίσουν τα πειράγματα των φίλων.
Θυμόμαστε τα ”Σούπερ Κατερίνα”, ”Μπλεκ”, τις κασέτες που ανταλλάσσαμε, τις ”δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες” απουσίες μας… Θυμάσαι ακόμα εκείνο το παιδί που σε είχε ερωτευθεί; Έμεινε κάτι από εκείνη τη φρεσκάδα μέσα σου;
Ξέρεις τι θα έδινα για να γύριζα ξανά εκεί;
Ό,τι και συ, μάτια μου!
Τελικά τα πότ πουρί από τηλεφωνικές ή και οι (από κοντά) συνομιλίες όταν σου το επιτρέπουν είναι απλοϊκά κείμενα με υπονοούμενα.Εάν είσαι ερωτευμένη με παιδικό φίλο και το διαβάσει μπορεί και να πιάσει το κόλπο “Ημερολόγιο”. Μπορείς να κάνεις και άλλες προσπάθειες που ξέρεις μπορεί να έχεις αποτέλεσμα.